Een droombeeld, een meisjesdroom. Een groot gezin dat je doet denken aan het warme nest war je zelf bent opgegroeid. Dat was al altijd Kim haar droom. Jammer genoeg strandde haar huwelijk nadat er 2 prachtige kindjes waren uit voortgekomen. Het verwerken van een scheiding, jezelf op de been houden en 2 kindjes alleen grootbrengen. En dan natuurlijk het begraven van een droombeeld… Of toch niet? Lees verder als je wilt weten hoe de droom van Kim toch uitkwam.
Kim is een jonge mama van een kroostrijk gezin. Op professioneel vlak zorgt ze voor andere kindjes als onthaalmoeder. De weg naar een groot gezin was niet evident. Hierdoor kwam Kim zichzelf ook vaak tegen. Het lukt haar echter om hart te volgen en haar weg te vinden in een mooi nieuw samengesteld gezin van 5(!) kinderen. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Een droom en een realiteit
Als klein meisje waren mijn toekomstdromen duidelijk. Ik werd onthaalouder en wilde zelf een groot, gezellig gezin. Dit had ik van thuis uit gezien, want ik ben zelf de oudste van 5 kinderen. Ik ben opgegroeid in een warm nest. Er was thuis altijd wel iemand om mee te spelen, grappen mee uit te halen en ook wel eens ruzie te maken. Dat wilde ik zelf ook! Op mijn 22ste begon ik dan ook vol goede moed als onthaalouder en niet lang daarna was ik zwanger van ons eerste kindje. Nog een miskraam en een prachtig zoontje later werd het echter duidelijk dat dat groot gezin er niet zou komen. Mijn huwelijk leek niet bestand tegen al de veranderingen en ik was al lang blij dat we er met twee kindjes samen zouden uitraken.
Ik probeerde ook om me zo oprecht mogelijk te tonen aan hen, hoewel ik mijn best deed om hen buiten mijn verdriet te houden, praatte ik met hen als dat niet lukte. Emoties mogen er zijn, bij hen, maar ook bij ons als ouder.
Negen maanden na de geboorte van ons jongste zoontje gingen we dan toch uit elkaar. En hoewel ik daar kapot van was en even niet meer wist wie ik was of waar ik stond, opende dat plots ook weer andere toekomstdromen. Ik besliste voor mezelf om weer zelfzeker op te staan, want de kinderen verdienden een gelukkige moeder en vooral ook een zorgeloze jeugd. Ik richtte ons leven zo snel mogelijk opnieuw in. Dit ging gelukkig heel vlot omdat ik van tevoren ook al veel alleen was met de kinderen. Er heerste zelfs een bepaalde rust omdat ik de kinderen niet meer moest teleurstellen als papa te laat thuis kwam of er plannen gewijzigd moesten worden door het werk. Ze sliepen veel beter en ook eten ging vlotter. Ik had het wel eens moeilijk, maar dan waren mijn mama en vriendinnen er om mij op te vangen. Hoewel ik de kindjes in de papaweekends heel erg miste, maakte ik er echt gebruik van om bij te slapen en met vriendinnen af te spreken, zodat ik er weer tegenaan kon tegen dat de kinderen naar huis kwamen. Ik probeerde ook om me zo oprecht mogelijk te tonen aan hen, hoewel ik mijn best deed om hen buiten mijn verdriet te houden, praatte ik met hen als dat niet lukte. Emoties mogen er zijn, bij hen, maar ook bij ons als ouder. Dat principe hanteer ik nog steeds. Ja, ik ben wel eens doodop en slechtgezind maar dan zeg ik hen hoe dat komt, zodat ze niet denken dat zij daar de reden van zijn.
Nieuwe liefde
Een paar maanden na de breuk leerde ik Jef kennen. Wat heel onschuldig begon als het delen van onze ervaringen omtrent onze scheiding en de kinderen, bloeide langzaam maar zeker uit tot iets wondermooi. Ineens hadden we beiden niet twee kinderen, maar samen vier. Altijd gezellig druk! Het leuke was dat ze qua leeftijd echt mooi op elkaar volgen. Ze zijn ondertussen 8,7, 6 en 4 jaar, dus ze kunnen goed met elkaar spelen. Meestal superleuk en heel aangenaam, maar af en toe ook wel eens zwaar. Hoewel je ook met hart en ziel van de pluskindjes houdt, heb je hen niet op de wereld gezet en de eerste jaren van de opvoeding heb je gemist. Er moet ook altijd rekening gehouden worden met hun andere gezin. Gelukkig loopt dit meestal vlot!
Hoewel je ook met hart en ziel van de pluskindjes houdt, heb je hen niet op de wereld gezet en de eerste jaren van de opvoeding heb je gemist.
We werden in een mum van tijd een krak in plannen en het inbouwen van routines. Er was sowieso al veel structuur in huis door mijn job, maar van 2 naar 4 kinderen vroeg toch nog net iets meer om organisatie. Zo bestel ik nu mijn boodschappen online om ze dan op vrijdag af te halen na het eten. Dan kan ik ze wegzetten als de kindjes slapen. Er is minder ruzie als ze allemaal hetzelfde krijgen en ook vaste regels hebben. We wassen hen dus allemaal apart, achter elkaar in een vaste volgorde. Gewoon ‘s avonds van klein naar groot, zodat de kleinste zijn flesje kan drinken terwijl de groten zich verder klaar maken. Maar als we ergens naartoe moeten, wassen we hen van groot naar klein, zodat de dochter haar haren kan drogen en de kleinsten ook hun nette kleren pas als laatste aan moeten doen. Door heel veel routines in te bouwen slagen we erin om overal op tijd toe te komen. Als ze heel druk zijn en er veel ruzie is, splitsen we hen wel eens op. Omdat we merken dat de twee jongsten mooi samen kunnen spelen, alsook de twee oudsten. Dan gaan ze met twee naar boven of naar buiten. Ze hebben ook vaste plaatsen aan tafel. Als ze er allemaal zijn zitten Jef en ik in het midden en zitten onze kinderen naast ons aan 2 kanten. Hoewel mijn kinderen ook graag naast papa Jef zitten, begrijpen ze dat de jongens graag naast hun papa zitten. Zij mogen dan door de week wel naast hem zitten. Zo is iedereen gelukkig. We eten elke dag rond 17h30, maar op zondag, wanneer de jongens weer naar hun mama moeten, eten we rond 17h en is het ook steeds iets wat snel klaar is zodat we zoveel mogelijk tijd nog met hen kunnen spenderen en we ook zeker op tijd kunnen vertrekken. Iets wat we verder ook nog belangrijk vinden is gelijkheid. Ze zijn niet allemaal altijd bij ons en ook niet altijd gelijktijdig, maar als er cadeaus worden uitgedeeld, krijgen ze evenveel. Meestal in aantal en budget. Natuurlijk hebben de kinderen die hier meer wonen bv meer kleren, maar als ik iets nieuws koop, zorg ik dat de anderen ook iets hebben wat ze kunnen gebruiken.
De kinderen missen elkaar echt als de anderen er niet zijn en tellen vol ongeduld af tot hun komst. Hoewel we ’s avonds doodmoe zijn als ze allemaal samen zijn, kan ik me niet voorstellen hoe het er zou uitzien zonder hen allemaal.
Ik durf zeggen dat een nieuw samengesteld gezin nog moeilijker is dan een gewoon gezin, maar het werkt, dankzij inspanningen van ons allemaal. En dat maakt mij als echtgenote en (plus)mama alleen maar trots
Ik durf zeggen dat een nieuw samengesteld gezin nog moeilijker is dan een gewoon gezin, maar het werkt, dankzij inspanningen van ons allemaal. En dat maakt mij als echtgenote en (plus)mama alleen maar trots. Het moeilijke in onze situatie vind ik dat je niet zo onbezonnen iets kan beslissen. Als we op uitstap willen of met iemand willen afspreken (in een niet-corona tijdperk natuurlijk) moeten we altijd goed kijken wie er hier is en of er een wissel is, waardoor we op een bepaald tijdstip moeten vertrekken. Verjaardagsfeestjes waar ze niet heen kunnen of een voetbalmatch die ze moeten overslaan… We kunnen ook onmogelijk op 2 scholen tegelijkertijd staan. Als er beslissingen moeten genomen worden, hoor je als ouders er samen uit te komen, maar de plusouders tellen natuurlijk ook mee. Gelukkig gaat dat langs mijn man zijn kant steeds vlotter, waardoor we weekends kunnen ruilen, aangepaste vakanties onderling regelen en ook zonder moeite samen op het schoolfeest kunnen staan, daar geniet ik erg van. Aan mijn zijde lukt dit helaas niet altijd en daar lig ik al wel eens wakker van. Maar ik probeer vooral vooruit te kijken en te genieten van wat wel goed gaat. Wat ook moeilijk is en blijft, is het afscheid. Ze zijn graag hier, Maar dan missen ze de andere ouder natuurlijk en omgekeerd. En voor ons als ouder geldt dat ook. Het went dat ze er soms niet zijn, maar het afscheid blijft hartverscheurend.
Nog een mooie toevoeging
Ze geven ons zoveel liefde, warmte en genegenheid, dat zelfs op mijn donkerste dagen, ik graag uit mijn bed kom om er voor hen te zijn. Zowel voor de kinderen die ik zelf op de wereld heb gezet, als voor mijn pluskinderen, want ze verdienen allemaal alleen maar het beste
Mijn echtgenoot voelde er steeds meer voor om ook samen nog een deugniet op de wereld te zetten. Ikzelf had daar wat meer tijd voor nodig, want ik had best gecompliceerde zwangerschappen en ook de babytijd was heel pittig. Omdat ook de kinderen graag een baby wilden, ging ik toch overstag en mochten we in februari, na een rustige zwangerschap, onze jongste deugniet verwelkomen! En ik kan er alleen maar van zeggen dat het een enorme verrijking is voor ons allemaal! Mijn wasmand puilt dan wel steeds uit, terwijl ik eigenlijk altijd aan het wassen ben. De PostNL bezorger sleurt dagelijks pakketten aan omdat ik de tijd niet heb om fysiek te gaan winkelen. Ik steek veel tijd in het uitzoeken waar ik iets goedkoper kan aankopen. De vloer is steeds vuil omdat hier continu van binnen naar buiten wordt gelopen door blije guppies. Ik lig regelmatig wakker over eentje zijn of haar schoolresultaten of een gebeurtenis. Ik heb amper tijd om mij te wassen of zelf te gaan sporten, maar ik zou het echt niet anders willen. Ze geven ons zoveel liefde, warmte en genegenheid, dat zelfs op mijn donkerste dagen, ik graag uit mijn bed kom om er voor hen te zijn. Zowel voor de kinderen die ik zelf op de wereld heb gezet, als voor mijn pluskinderen, want ze verdienen allemaal alleen maar het beste. Het is mooi om te zien hoe flexibel de kinderen omgaan met hun situatie. Ze houden echt oprecht van elkaar en ze hebben gewoon allemaal 2 gezinnen, met veel broertjes en zusjes. Ze zijn daar zelf ook fier op en maken zelf ook geen onderscheid tussen een halfbroer en broer bijvoorbeeld. Ze zijn gewoon een groot hecht team en op dat moment maakt mijn hart echt een sprongetje en denk ik: ‘wat hebben we het verdorie mooi voor mekaar.’ Want dat zou ook helemaal anders kunnen gaan. Wij zijn heel blij met ons grote, levendige gezin en zouden hen geen van allen kunnen missen. Als ik één ding aan onze kindjes wil meegeven is het dat ze moeten blijven geloven in hun dromen, ze komen echt uit als je niet opgeeft.