Een zwangerschap is altijd een spannende beleving. Zeker als de zaken helemaal anders lopen dan dat je had gehoopt of voorzien. Dan kan deze ingrijpende gebeurtenis een zwangere vrouw erg doen wankelen. En dat wankelen kan soms escaleren zodat je kopje onder gaat. Zo ging het bij Melissa.
Melissa is een jonge mama die haar zwangerschap doormaakte in tijden van corona. Ze verloor haar job, haar zekerheid, haar uitdaging. Door deze vele bijkomende factoren kreeg Melissa het steeds moeilijker en loerde de burn-out om het hoekje. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Een zwangerschapsaankondiging
2020 was voor ons een enorm hobbelig jaar waarin de emoties van het ene uiterste naar het andere vlogen. In november 2019 kwamen wij te weten dat wij zwanger waren. Ik weet nog goed wat er door mij hoofd ging toen ik de positieve test in mijn handen had: “Oh jee, nu is het voor echt!”. De zwangerschap was gepland en méér dan gewenst maar het overviel me toch wel een beetje. Wij hebben het nieuws toen meteen tegen onze ouders verteld maar met duidelijk de boodschap dat het nog véél te vroeg was om het te gaan rondvertellen. Wij hadden tenslotte nog geen echo gehad en we wisten dus ook niet of wij een teken van leven gingen krijgen. Niet om pessimistisch te zijn, maar wel realistisch. En ik wou geen goed nieuws brengen om misschien even daarna slecht nieuws te geven. Al snel kwamen we toch te weten dat mijn schoonmama zich niet aan deze afspraak had gehouden en het tegen haar familie had verteld. Wij waren enorm boos! Omdat de familie redelijk veel vrienden en kennissen van ons kent, hebben wij onze beste vrienden snel-snel het leuke nieuws via een telefoontje moeten laten weten. Echt niet leuk om zo een eerste zwangerschap aan te kondigen. En al helemaal niet voordat je de eerste echo hebt gehad. Uiteindelijk hebben we het langs ons neergelegd, maar tot op de dag van vandaag blijft het bij mij wringen. Ik had en heb het gevoel dat dat moment mij ontnomen is.
De weken vlogen voorbij. Alle onderzoeken en echo’s waren heel goed. Ik had niet zo een geweldig gevoel bij de gynaecologe waar ik naartoe ging maar ze was zeker niet onvriendelijk. Ze gaf alleen niet zo veel uitleg. Ik stelde me daar op dat moment niet al te veel vragen bij. Ik dacht dat het zo hoorde. Zeker toen er maatregelen tijdens corona werden genomen. Ze mochten niet te veel patiënten in de wachtkamer hebben. Ik zag het toen als ‘zo is het nu eenmaal en hup, door’. Via andere aanstaande mama’s hoorde ik echter dat dat in hun situatie vaak helemaal anders verliep. Toen begon het in mijn hoofd allemaal wat te malen. Ik was toen 6 maanden ver en het leek mij te laat om over te stappen naar een andere gynaecologe. Achteraf bekeken had ik dat gewoon moeten doen. Daar heb ik nu wel spijt van. En zeker omdat ik nu besef dat ik de tijd niet kan terugdraaien en je altijd maar één keer een eerste zwangerschap hebt.
Ik had niet zo een geweldig gevoel bij de gynaecologe waar ik naartoe ging maar ze was zeker niet onvriendelijk. Ze gaf alleen niet zo veel uitleg. Ik stelde me daar op dat moment niet al te veel vragen bij. Ik dacht dat het zo hoorde.
Corona en je werk verliezen
En toen was corona daar… Mijn vriend mocht het ziekenhuis niet meer binnen voor de controles. De bezoekjes aan de gynaecologe duurden maar hoogstens 5 minuten met zeer weinig feedback. De schrik voor corona zat er goed in bij mij. Ik had last van zware bekkeninstabiliteit waardoor ik ook nog eens mijn job had verloren omdat ik fysiek niet meer goed meekon. Dat deed mij emotioneel het meeste pijn. Ik werkte in een supermarkt dus er was wel de mogelijkheid om mij eventueel kassawerk te laten doen maar dat werd geweigerd. Een week voor het einde van mijn contract van bepaalde duur kreeg ik te horen dat die niet werd verlengd. Ik mocht wel eventueel via interim minder uren werken. Maar dat zag ik niet zitten. Dat zou financieel meer nadelige gevolgen hebben gehad voor ons. Emotioneel zat ik er volledig onderdoor. Ik werkte daar heel graag. En ook toen had ik het gevoel dat mij dat werd afgepakt. Mijn gevoelens waren heel dubbel. Er was absoluut een zekere bezorgdheid voor de financiële gevolgen. Ik werk verder ook heel graag en een job hebben is heel belangrijk voor mij. Ik voel mij graag nuttig. Maar gelukkig werd het snel duidelijk dat we kunnen rondkomen met het inkomen van mijn partner.
Het nieuws dat ik mijn job kwijt was, kwam erg onverwachts. Omdat mijn vriend op dat moment in het buitenland was voor zijn werk, voelde ik me heel erg alleen in mijn verdriet.
In februari ben ik mijn werk verloren, in maart werd er aangekondigd dat er een pandemie was. Dus toen zag ik het wel als een voordeel dat ik veilig thuis kon zijn met niet al te veel risico om besmet te geraken.
Ik voelde mij zo slecht omdat ik constant bang was dat er iets mis zou zijn.
Fysiek kon ik niet veel meer doen door de pijn in mijn bekken. Ik had ook last van hoge bloeddruk, vochtophoping en harde buiken. Ik vreesde voor een zwangerschapsvergiftiging. Maar de gynaecologe had niet echt oor voor mijn ongerustheid. Ik moest wel extra op controle gaan.
Ik voelde mij zo slecht omdat ik constant bang was dat er iets mis zou zijn. Ook al waren de echo’s altijd goed, in mijn achterhoofd had ik schrik dat ze iets over het hoofd zagen omdat het maar allemaal snel moest gaan vanwege corona. Ik had niet veel vertrouwen. Ik genoot niet meer van mijn zwangerschap. Ik kon niet snel genoeg bevallen zodat ik onze jongen in mijn armen kon hebben om te zien dat alles goed is. Ik mistte de steun van mijn vriend tijdens de controles. Gelukkig kon ik beroep doen op onze superlieve vroedvrouw die ook prenatale zorg geeft. Zij probeerde mij toch altijd wel gerust te stellen en bij haar kon ik terecht met al mijn vragen
Nu ik ernaar terugkijk besef ik dat het meer met mij heeft gedaan dan dat ik toen op dat moment besefte. De onzekerheid, je vrienden en familie niet meer zien, niet kunnen tonen dat je zwanger bent, de constante vrees om besmet te geraken omdat ze toen niet wisten wat het met zwangere vrouwen en baby’s deed, niet weten of mijn vriend bij de bevalling zou mogen blijven. Dingen die niet te onderschatten zijn.
Welkom lieve zoon
Op 9 juli werd ik ingeleid. Mijn bloeddruk was op dat moment ontzettend hoog en ik had vochtverlies. Om 23u54 kwam onze zoon ter wereld. Na de bevalling kwam ik te weten dat ik een wonde had en we weten niet hoe die is veroorzaakt. Tijdens de bevalling had ik door de epidurale totaal geen gevoel. Ik voelde zelfs mijn persweeën niet. In het ziekenhuis hebben ze daar ook niets over gezegd. Mijn vroedvrouw rook onraad toen een paar dagen later mijn gynaecoloog belde om te vragen hoe het met mij ging. Doordat wij het gevoel hadden dat er niet alles werd verteld, heb ik een paniekreactie gekregen omdat ik bang was dat er binnen in mij iets niet in orde was. Een heel beangstigende gedachte omdat het voelde alsof mijn lichaam niet meer ‘van mij’ was. Uiteindelijk is het wel genezen maar daardoor en door een reeks andere gebeurtenissen tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis, heb ik besloten om daar nooit meer naartoe te gaan en ben ik overgeschakeld naar een andere gynaecologe.
Ik was meteen verliefd op dat klein mannetje en het is normaal dat het in het begin eerst serieus zoeken is om er je weg in te vinden. Maar omdat ik (door de stress) fysiek heel veel pijn had, kon ik naar mijn gevoel er niet voor hem zijn zoals ik zou willen.
Wij hebben een mooie, gezonde, goedlachse, gelukkige jongen ter wereld gebracht. Maar de eerste maanden heb ik er niet ten volle van kunnen genieten. Ik was meteen verliefd op dat klein mannetje en het is normaal dat het in het begin eerst serieus zoeken is om er je weg in te vinden. Maar omdat ik (door de stress) fysiek heel veel pijn had, kon ik naar mijn gevoel er niet voor hem zijn zoals ik zou willen. Ik was mezelf niet meer, ik was met momenten niet meer te genieten. Ik was heel negatief. Soms zelfs met donkere gedachten. Niet dat ik niet meer wilde leven. Maar ik voelde me waardeloos… “Een 29-jarige werkloze mama die fysiek niet eens voor haar kind kan zorgen en altijd moe is. Wat hebben die nu aan mij?!”
Burn-out
Na verschillende onderzoeken om te zien of ik een auto-immuunziekte had die de pijn kon veroorzaken, raadde mijn huisarts mij aan hulp te gaan zoeken bij een psychologe Daar werd het duidelijk dat ik met een burn-out te maken heb. En dat het herstel tijd gaat vragen. Ik heb er lang tegen gevochten omdat ik nog met de mentaliteit zat van ‘je hebt geen reden om met een burn-out te zitten. Je bent al een jaar thuis’. Dat denken is foute boel want dan gun ik mijn lichaam ook niet de rust die het nodig heeft. Dat is nu wel een stuk beter.
Ik ben er nog niet maar omdat ik aanvaard heb dat het op dit moment even wat minder met mij gaat voel ik mij mentaal al wat beter/lichter. Fysiek ben ik nog altijd niet erbovenop. De pijn (die werd veroorzaakt door de stress) is zo goed als weg, maar ik ben nog elke dag ontzettend moe. Ja, er zijn ergere dingen. Maar mijn psychologe heeft mij geleerd dat het oké is om als kersverse mama niet op die roze wolk te zitten. Dat het oké is dat die wolk ook grijs kan zijn. Dat je uw emoties niet moet wegsteken, want die halen je uiteindelijk in. Ik heb ook geleerd dat het onze zoon niets uitmaakt of ik nu werkloos ben, fysiek even niet kan, een dagje verdrietig ben. Ik geniet van onze momentjes samen en hij laat mij glunderen. Hij is het beste wat ons is kunnen overkomen. En dankzij de steun van mijn partner kom ik er ook weer bovenop. Ik bedank hem voor zijn geduld, steun en liefde. Elke dag opnieuw.