Je kan de samenstelling van je gezin niet kiezen natuurlijk. Dat weten we ergens ook wel. Toch dromen we vaak over ons ideale gezinnetje. Hoeveel kindjes en met welke leeftijd tussen hen in. Dromen mag maar uiteindelijk moeten we het wel nemen zoals het komt. Zo was het ook bij Ineke. Die werd samen met haar man verrast door de komst van een tweeling. Veel sneller dan ze hadden durven dromen. Lees verder als je wilt weten hoe ze dat (zeker in tijden van corona) hebben aangepakt.
Ineke is mama van drie. Een lieve zoon en daarna een tweeling, een jongen en een meisje. De kindjes zijn snel op elkaar gekomen. Dat was een zegen maar tevens ook een uitdaging. Dat de tweeling dan ook nog eens werd geboren tijdens de eerste lockdown maakte het niet makkelijker. Want hoe doe je dat dan? Als je letterlijk handen te kort komt. Ook hier weer een mooi en eerlijk verhaal over hoe ouderschap er kan uitzien.
Het zijn er twee
“Oei, het zijn er wel twee”. “En dat met Felix erbij (toen 10m)… tja dat is praktisch een drieling”. Dat waren de exacte bemoedigende woorden van de gynaecoloog die mijn tweelingzwangerschap aankondigde. Ik moesten tranen met tuiten huilen. Vooral van angst. Want ik ken niet veel positieve tweelingzwangerschap-verhalen of geboortes. Ik kon op dat moment enkel negatieve scenario’s zien en wist ook niet hoe we dit alles geregeld gingen krijgen met Felix. Mijn grootste angst was toch wel de kindjes moeten verliezen (ik zag het verhaal van Eva Mouton toen zag passeren). Ook de optie om zware prematuurtjes te krijgen flitste wel eens door mijn hoofd. .
Mijn man vond het krijgen van een tweeling grappig en stiekem wel een beetje cool. Dankzij mijn man, onze lieve familie en vrienden zakte de negativiteit over de zwangerschap wel tamelijk snel. Natuurlijk was ik ook dankbaar, dat we dit keer geen lang traject hoefden te doorlopen, dat we binnenkort gezegend zouden zijn met drie kindjes. Daar hadden we jaren niet op kunnen/durven hopen.
Verliefdheid kreeg een andere dimensie en ik vond het een heerlijk gevoel. Zo heerlijk dat ik dat graag nog eens opnieuw wou beleven.
De zwangerschap, bevalling en de eerste maanden van Felix waren voor mij 1 grote roze wolk. Ik werd mama, iets dat ik al lang in mijn hart was. Verliefdheid kreeg een andere dimensie en ik vond het een heerlijk gevoel. Zo heerlijk dat ik dat graag nog eens opnieuw wou beleven. Daarnaast gunde ik Felix ook gewoon een speelkameraadje. En omdat zwanger worden de vorige keer niet zo evident was maakte het ons ook niet uit als het effectief snel zou lukken en de leeftijden van de kinderen dicht bij elkaar zouden liggen. Je leest het, ik heb het gevoel dat ik mij moet verantwoorden. Want dat was toch wel één van de meest gehoorde uitspraken die ik kreeg op mijn zwangerschap: “amaai, zo dicht bij elkaar”. En dan later: “Tweelingen, zit dat in de familie?”, “Dat zal wel pittig worden”,… In het begin kon ik dit wel verdragen, maar na de zoveelste uitspraak werd dat heel vermoeiend. Een dikke buik maakt dat je precies continu moet aangesproken worden terwijl ik net niet zo graag in de belangstelling sta.
Na wat gedoe met de NIPT test (3 keer opnieuw moeten doen) kregen we eindelijk na al bijna 4 maanden zwangerschap te horen dat ik in verwachting was van twee gezonde kindjes. Een jongen en een meisje. Ieder een eigen vruchtzakje en toevoer, oef! Op zich liep de zwangerschap vrij vlot. Alleen de buik, die werd gigantisch. Op 29 weken begon vooral het gewicht van de buik lastig te worden. Ik was nog mobiel, maar de handelingen die ik moest doen om te werken gingen niet meer zo vlot. Daarnaast was er ook een mentale impact. Ik wist dat tweelingen doorgaans vroeger geboren worden en wou mijn lichaam zeker ook niet forceren. Op 29 weken besloot ik samen met de gynaecoloog om mijn ziekteverlof te aanvaarden (op 27 weken had ze me dit reeds aangeraden, 2 weken later snapte ik helemaal waarom).
De impact van corona
Die laatste weken had ik nog de tijd om rustig alles in orde te maken, althans dat dacht ik. In maart 2020 kwam corona opduiken. Dit heeft een enorme impact gehad op mijn mentaal welzijn. Plots moest ik mijn zwangerschap helemaal alleen beleven. Deels door mijn hormonen was ik extra vatbaar door al die negativiteit. Berichten over de overvolle ziekenhuizen, meldingen over alleen moeten bevallen,… Ik was ook echt bang om corona te krijgen en dat er iets met de baby’s zou gebeuren (er was toen nog zo weinig geweten). Plots kwam ook het advies om je kinderen niet naar de crèche te brengen indien je zelf thuis was. Hoogzwanger van onze tweeling kon ik dus ook voor onze energieke peuterzoon zorgen. Die eerste weken waren moeilijk, maar gaandeweg vonden we wel onze draai. Toen er plots een verbod stond op de niet-essentiële verplaatsingen ben ik wel even ingestort. Het zat in onze dagstructuur om samen op kinderliedjes een rondje te doen met de auto en iets kleins te gaan brengen naar mijn zus of naar mijn ouders. Wandelen mocht, maar ik moet je niet vertellen dat dat hoogzwanger van een tweeling echt niet meer evident was. Zo kreeg ik op 36 weken zwangerschap ook nog last van bekkeninstabiliteit. Ik besloot om geen nieuws meer te kijken en mij af te sluiten van de negativiteit. Dat leek aanvankelijk wel te helpen. Later bleek echter dat ik er niet omheen kon. Corona was overal. Dat ik zwanger was van 2 unieke wezentjes leek ik haast te vergeten in die periode. Ik was bang, na enkele weken strikte lockdown, moest ik aan de monitor in het ziekenhuis. Ik heb zelfs gebeld om te vragen of ik echt moest gaan. De confrontatie met de realiteit, mensen met mondmaskers en zieke mensen overviel me zo erg. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. De gynaecoloog was realistisch. Iedere week worden er andere beslissingen gemaakt over hoe er bevallen mag worden. De week voor mijn bevalling was het zo dat partners niet bij een keizersnedeaanwezig mochten zijn (zelfs niet indien ze negatief testte) en bij een natuurlijke bevalling mochten ze wel aanwezig zijn. Wat was ik blij dat ons dochtertje op 38 week nog gedraaid was en ze nu allebei met hun hoofdje naar beneden lagen. Want dan mocht mijn man erbij zijn.
Welkom kindjes
22/04/2020, het was zo ver, op 38,5 week werd ik ingeleid. Onze baby’tjes zijn veilig in hun kot gebleven! Ik werd nog even aan de monitor gehangen om de hartjes te controleren. Van het meisje vonden ze geen hartslag. Na de echo bleek dat ze helemaal gedraaid was (dus naar de verkeerde kant). De gynaecoloog vertelde me met een zachte stem dat het alsnog een keizersnede zou worden. Ze wist hoe belangrijk het voor me was dat mijn man erbij mocht zijn.
Daar lag ik dan helemaal alleen in de ruimte voor het operatiekwartier. Het mondmasker maakte ademen moeilijker. De vorige keer dat ik hier lag had ik niet zo goed nieuws gekregen.
Daar lag ik dan helemaal alleen in de ruimte voor het operatiekwartier. Het mondmasker maakte ademen moeilijker. De vorige keer dat ik hier lag had ik niet zo goed nieuws gekregen. Herringen kwamen terug en ik kon even nog niet denken aan die twee lieve kleine baby’tjes die we weldra zouden ontmoeten. Ik moest terugdenken aan de moeilijke weg die we al hadden moeten afleggen om tot een gezin te komen. Mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap, het verlies van mij eileider, het trauma van de operatie. Het kwam even allemaal terug. Ik heb daar bijna luidop gezegd dat ik nooit nog wou bevallen. Het feit dat alleen bevallen eigenlijk niet ethisch verantwoord is en in strijd met de rechten van de mens moet ik je niet vertellen. Gelukkig was ik omringd door lieve vroedvrouwen en een bekwame gynaecoloog die hun best deden om deze situatie voor mij draagbaar te maken. Er was zelfs een vroedvrouw die zich tijdens de keizersnede bezig hield met het nemen van foto’s. Daar ben ik ongelofelijk dankbaar voor.
En toen waren ze er! Op enkele minuten tijd kreeg ik twee wondermooie, gezonde baby’s te zien. Helemaal af, alles erop en eraan. Gezonde gewichtjes en wel degelijk een jongetje (Simon) en een meisje (Lauren). Na het slopende moment op de recovery mocht ik ze eindelijk in mijn armen sluiten. Twee hongerige wezentjes dronken van mijn melk. Ze zijn er, ze zijn gezond en even leek corona heel ver weg. De vroedvrouwen waren ongelofelijk lief. Het was zo rustig op de gang en dat leek effect te hebben op onze baby’s. We konden zelfs zeggen dat we ons soms een beetje verveelden. Het geluk werd echter een beetje overschaduwd doordat we ons oudste zoontje niet konden zien (toen ook de regel in het ziekenhuis: je mag het ziekenhuis niet verlaten en er mag helemaal niemand op bezoek komen). Ik kan je zeggen als pasgevallen mama vol hormonen 5 dagen je zoontje niet mogen zien dat is hartverscheurend. We waren nog nooit zo lang van elkaar gescheiden. De immense schuldgevoelens overvielen me toen al in het ziekenhuis. Gelukkig was mijn zoontje in de beste handen bij zijn grootouders. Diezelfde grootouders hadden ook een attest van mantelzorgers laten opmaken door de huisarts zodat alles min of meer volgens de coronaregels kon gebeuren.
Handen tekort
Eindelijk was het zo ver we mochten naar huis. Ik kon niet snel genoeg de koffers nemen. En dat moeten Simon en Lauren gevoeld hebben, ze lieten die dag hun stemmetjes pas echt horen. Ik was zo blij en emotioneel tegelijk dat ik Felix kon zien en in mijn armen mocht sluiten. Wat een reuzebillen viel me op tijdens het verschonen van zijn pamper :-)! Hij leek het allemaal maar wat te negeren en dat was ook helemaal oké zo.
En het hartverscheurende gevoel als moeder dat je ze niet alle twee tegelijkertijd kan troosten. En dan was er nog Felix die er helemaal niets van begreep.
Die eerste nachten waren verschrikkelijk. We hadden precies twee mekkerende geitjes langs ons liggen. Nadien begonnen ze meer en meer te huilen. Waar je als mama normaal gezien die eerste periode heel intens met je baby bezig bent had ik het gevoel dat ik dat telkens maar voor 1/2 of zelfs 1/3 kon. Lauren kon soms zo krijsen dat echt niks hielp. Ik herinner mij nog de momenten dat ik met muziek in mijn oren met haar in de draagzak rondjes rond het huis ging lopen (want ja toen mocht je volgens de regels ook nergens naar toe). Simon leek vaak uren te kermen van de pijn. De baby’s die altijd samen weenden. En het hartverscheurende gevoel als moeder dat je ze niet alle twee tegelijkertijd kan troosten. En dan was er nog Felix die er helemaal niets van begreep. Wat later volgde het verdict van de pediater: twee baby’s met verborgen reflux. Wat volgde was een zoektocht van een dieet tijdens de borstvoeding, naar aangepaste kunstmelk, naar refluxmedicatie, naar osteopaten, naar kinesist, …
We hebben die periode echt mensen gemist. Mensen die op bezoek kwamen. Mensen die een baby even overnamen. Mensen waarvoor we moeite konden doen om ons aan te kleden. Mensen die ons afleiding gaven van onze sleur. Mensen die konden zeggen op wie onze baby’s leken. Mensen die met Felix konden spelen. Noem maar op! Ik denk dat ik niet hoef te vertellen dat ik totaal geen roze wolk heb gevoeld. Vermoeidheid doet zo een lelijke dingen met een mens. We hebben zo vaak op ons tandvlees gezeten. Ik was jaloers op de mensen met “maar” 1 baby en 1 peuter want daar kon je ergens mee komen. Dat kon je praktisch regelen. Dan kan je aandacht gemakkelijk verdelen enzovoort. Felix had ook absoluut geen interesse in de baby’s. Integendeel. Soms begon ik me zelfs een beetje schuldig te voelen over onze egoïstische keuze om nog voor een tweede (derde) kindje te gaan.
De zon bracht verbetering
Na die eerste pittige maanden leek het wat beter te gaan. De zon begon te schijnen. De refluxklachten werden wat meer onder controle gehouden en ze konden al enkele dagen naar de crèche gaan. Wat trouwens hun tweede thuis werd. We zijn heel dankbaar voor de hulp die we van hen ontvangen. We zochten naar manieren om met onze vermoeidheid om te gaan. We namen iemand van kraamzorg in huis. En we konden van heel dichtbij zien hoe onze baby’s stilaan eigen karaktertjes kregen. Schaterlachjes, lachen met elkaar, elkaar bezig houden. Eindelijk konden we ook een paar voordelen van het tweeling-zijn beginnen opsommen.
De combinatie van 2 baby’s en 1 peuter blijft gewoon wel hard werken. Iedere keer weer. Felix is na de moeilijke maanden van de baby’s zijn plek terug beginnen opeisen. Hij kan nu naast heel lief ook soms wat stout en soms nog gemeen zijn. Dat blijft heel vermoeiend, maar we hopen dat ze op termijn toch een gezondere broers-zus relatie gaan kunnen ontwikkelen waar alle partijen meer aan gaan hebben.
Of ik het onderschat heb zo een tweede (derde) kindje, zeer zeker! Of we mensen gemist hebben om ons geluk mee te delen, enorm! Of ik ooit zonder mijn drie kinderen zou kunnen? Absoluut niet!
We hebben het wel gemist. Mensen om ons geluk en verdriet mee te delen. Via sociale media is dat toch maar heel onpersoonlijk. Nu bijna 1 jaar later maken de herinneringen me terug emotioneel. Onze kindjes zullen niet gevierd worden met familie en vrienden. We gunnen het hen zo erg om al die lieve mensen te leren kennen. En omgekeerd willen we ook onze ervaringen met hen delen.
Of ik het onderschat heb zo een tweede (derde) kindje, zeer zeker! Of we mensen gemist hebben om ons geluk mee te delen, enorm! Of ik ooit zonder mijn drie kinderen zou kunnen? Absoluut niet! Wat zou het toch ook gewoon maar saai zijn zonder hen, zeker nu. Ik ben zo enorm dankbaar voor onze drie kinderen. En voor mijn lieve man die samen met mij dagdagelijks dit avontuur aangaat. Het wordt beter, echt waar, ooit.