Hoe Julie haar traumatische bevalling verwerkt

19 mei 2021

Een bevalling is net als een zwangerschap altijd anders. De ene valt niet te vergelijken met de andere. De beleving van de (aanstaande) moeder is dan ook nog eens erg persoonlijk. Jammer genoeg zijn sommige bevallingen erg complex en traumatiserend. De verwerking hiervan is geen evidentie. Lees verder als je meer wilt weten over hoe Julie haar bevalling verliep en hoe ze probeert om deze te verwerken.

Dit verhaal heeft zeker zijn waarde en geeft tevens weer hoe de realiteit er kan uitzien. We gaan er echter vanuit dat bevallen een natuurlijk proces is, een proces waar wij vrouwen voor gemaakt zijn. Als je zelf zwanger bent lees je natuurlijk beter positievere ervaringen.

Julie is mama van 2 lieve kindjes. Een dochtertje en een babyzoontje. De bevalling van haar zoontje was erg complex. Hierdoor kwam ze zichzelf meerdere malen tegen. Tijdens de kraamperiode voelde ze hier zeker de gevolgen van en was hulp noodzakelijk. Julie is nog steeds in een verwerkingsproces. Als onderdeel daarvan deelt ze heel dapper haar verhaal. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.

Een zoon, dat moet lukken

Het heeft lang geduurd vooraleer ik dit kon neerschrijven. De gedachte om terug te gaan naar het moment van mijn bevalling boezemt me nog steeds veel angst in. Maar het moet, terugdenken aan de geboorte van Bas, is helpend om het te verwerken.

De bevalling van mijn dochter, nu bijna vijf jaar geleden ging relatief vlot. Ook werd ik toen ingeleid omwille van diabetes, na 23u arbeid werd ze geboren, kerngezond en via de natuurlijke weg. Ik was apetrots op de manier waarop het verlopen was. Na de bevalling had ik het niet gemakkelijk. Ik was onzeker, vermoeid en vooral overweldigd. Het duurde even vooraleer ik van mijn dochter echt kon genieten maar langzaam maar zeker was ik een hele trotse mama geworden.  

Deze keer verwachtte ik een zoon. Ook nu zou het me lukken dacht ik.

Ik ging er van uit dat het ook deze keer wel zou lukken. Ik was razend benieuwd om onze kleine man te ontmoeten. 

De zwangerschap verliep gelijkaardig als bij Louise. Mijn lichaam had veel extra insuline nodig, waardoor ik op een gegeven moment wel heel erg veel moest bijspuiten, maar onze spruit groeide goed en zat perfect op schema. Op voorhand kreeg ik te horen dat ik op woensdag zou worden ingeleid. Met stip stond het in de agenda, we keken er naar uit. De dag ervoor ging ik nog op controle. De gynaecoloog zei me dat ik toch best die avond al naar het ziekenhuis kwam. Mijn baarmoederhals was nog niet verweekt, Bas was nog niet ingedaald. Lang verhaal kort: mijn lichaam was er nog niet klaar voor maar hij moest komen. Ik ging er van uit dat het ook deze keer wel zou lukken. Ik was razend benieuwd om onze kleine man te ontmoeten. 

De bevalling inleiden

Die avond, ik was toen 38w5d zwanger, werd ik om 19u in het ziekenhuis verwacht. Ik kreeg een ballonkatheter en voor ik het wist zat ik ’s nachts al in het weeënbad.  De ballonkatheter deed zijn werk en ’s morgens kwam ik eindelijk op 3 cm opening en begon mijn baarmoederhals te verweken. De ballonkatheter werd verwijderd en ik kreeg die dag 4 tabletjes vaginaal geplaatst om de baarmoederhals te helpen verweken. Iedere keer als de gynaecoloog kwam kijken of er al vooruitgang was, was het minimaal. Maar we bleven doordoen. Ik had ten slotte al eens een baby natuurlijk ter wereld gebracht, een baby die zelfs groter was dan Bas werd geschat, dus ook dit moest lukken. Ondertussen was ik al 24u in het ziekenhuis. De pijn bleef, ik bleef moedig wegpuffen. Mijn lichaam reageerde op de tabletjes. Ik had die nacht nog niet geslapen, dus ik was fysiek moe. Nog een laatste tabletje werd vaginaal opgestoken en nu was het weer afwachten. 4 cm opening maar de baarmoederhals was niet verder aan het verweken. Op adrenaline ging ik verder. De hele nacht liep ik de kamer op en af. Dit zou kunnen helpen om het proces te versnellen.

’s Morgens kwam de gynaecoloog langs na opnieuw een slapeloze nacht. Mentaal en fysiek was ik ondertussen op het einde van mijn latijn. Ik mocht naar de verloskamer. Het zou kunnen lukken zei de gynaecoloog, maar dan moet Bas wel indalen. Ik mocht een epidurale verdoving nemen, maar dan zou het langer duren. Hij zei dat het sneller zou gaan als ik nog even met de epidurale verdoving zou wachten. Mijn eigen gynaecoloog was niet meer van wacht. Ik werd overgedragen aan een collega, zij kwam haar voorstellen. Dit voelde veilig, dus met een nieuwe dosis adrenaline ging ik er tegenaan. In de verloskamer kreeg ik een infuus met weeënopwekkers. Ook kreeg ik nog een infuuspaal waar insuline, glucose en een meettoestel waren op geïnstalleerd zodat mijn suikerwaardes konden gemonitord en bijgestuurd worden. Met twee infuuspalen aan mijn lijf geïnstalleerd liep ik moedig rond in de verloskamer in de hoop dat Bas zou indalen. Op dat moment kon ik de pijn nog opvangen. Ik bleef rondlopen en had nog niet teveel last.  

Tekening K. Beckers (5jaar)

Op een gegeven moment maakte mijn suiker een diepe duik. Doordat mijn lichaam zich op de bevalling aan het voorbereiden was, had ik niet meer zoveel insuline nodig. Mijn lichaam zat wel nog vol langwerkende insuline. Ik voelde mijn lichaam echt kelderen, ik was niets meer waard. De endocrinoloog en de gynaecoloog kwamen langs. Ik kreeg medicatie om mijn suikerwaardes te verhogen en besloot op dat moment in bed te gaan liggen. Ik was uitgeput, fysiek en mentaal. Het mocht stoppen.  De weeënopwekkers werden opgedreven. De pijn was niet meer vol te houden. Het was middag, ik vroeg een epidurale verdoving. De anesthesist kwam langs, prikte de verdoving, maar niets, helemaal niets. De pijn werd steeds erger. Ik riep om hulp. De anesthesist zei dat ze zeker wist dat ze goed geprikt had en dat mijn lichaam er niet goed op reageerde. De gynaecoloog zei dat ik nog even moest volhouden en straks wel zou mogen persen. Niemand leek me serieus te nemen. Ik heb op een aantal van die momenten hele donkere gedachten gehad. Het moest gewoon stoppen de pijn, op welke manier dan ook. Ondertussen zat ik al bijna 48u in het ziekenhuis, de gynaecologen hadden al alles geprobeerd, ik had nog niet geslapen, mijn suiker was gekelderd, iedere drie minuten had ik een wee die zo pijnlijk was dat het zwart werd voor mijn ogen. Het was afschuwelijk.

Een keizersnede

Mijn eigen gynaecoloog kwam na zijn consultaties nog even kijken hoe het met me ging. Ik was blij dat ik hem zag. Hij nam me wel serieus en zei meteen dat de epidurale niet werkte en dat dit lang genoeg geduurd had. Hij controleerde en constateerde nog steeds dezelfde opening als gisterenavond, 4 cm. Hij was niet van wacht, zei dat hij niets te beslissen had, maar hij ging overleggen met zijn collega. Even laten kwamen ze beide binnen, het werd een keizersnede. Al was dit niet mijn oorspronkelijke plan, ik was blij dat het zou stoppen. De weeënopwekkers werden afgezet, maar werkten nog even door. Schreeuwend van de pijn werd ik naar het operatiekwartier gebracht. De anesthesist probeerde een spinale verdoving te prikken, maar dit lukte niet. Ik kreeg na 48u pijn lijden een keizersnede onder volledige narcose. Mijn man diende te wachten in de wachtruimte. Hij kon niets zien. De operatie zou ongeveer vijfenveertig minuten duren.

De dag erna werd ik moe maar tevreden wakker. Ik kon niet stoppen met lachen. Ik was blij met mijn gezonde zoon, maar ik was ook heel blij dat de pijn gedaan was. Eindelijk. De dagen erna begon ik het moeilijk te krijgen.

Bijna drie uren later werd ik wakker. Het eerste wat ik vroeg was of mijn zoon gezond was en wat zijn haarkleur was. Hij was gezond en zijn haarkleur moest ik zelf maar gaan bekijken. Ik werd naar mijn kamer gebracht waar mijn man en mijn nieuwe zoon mij zouden opwachten. De eerste ontmoeting met mijn zoon kan ik me niet herinneren. Mijn lichaam zat nog onder de verdoving en ik was verschrikkelijk moe en onder de indruk. Ik ben blij dat mijn man zoveel foto’s heeft genomen.

De dag erna werd ik moe maar tevreden wakker. Ik kon niet stoppen met lachen. Ik was blij met mijn gezonde zoon, maar ik was ook heel blij dat de pijn gedaan was. Eindelijk. De dagen erna begon ik het moeilijk te krijgen. Ik had een zoon, maar niet het gevoel dat ik bevallen was. Ik was geopereerd. Ik had het gevoel gefaald te hebben. De keizersnede deed pijn, ik had nog steeds twee infuuspalen, ik had een drain om mijn inwendig bloedverlies in de gaten te houden, ik had een blaassonde, ik kon niets. Bewegen deed pijn, lachen deed pijn. Ik kon enkel wenen. Gynaecologen en vroedvrouwen kwam langs en namen alle tijd om mij in gesprek te gaan. Ik gaf mezelf de schuld, wat ze ook zeiden. Mijn eigen gynaecoloog had verlof maar ik had nog veel vragen. Hij had me altijd gerust kunnen stellen tijdens de zwangerschap en dat had ik nu ook van hem nodig. De laatste dag van mijn verblijf in het ziekenhuis wist ik het zeker. Ik zou hulp nodig hebben dit te verwerken. Ik maakte zelf een plan op. Wie kon me helpen? Wie kon ik bellen als ik het moeilijk had?

Naar huis met de nodige nazorg

Ik ging naar huis. Ondertussen was ik 7 dagen in het ziekenhuis geweest. De frisse lucht zou me goed doen. Het wenen stopte echter niet. De dag erna belde de gynaecoloog mij op. Hij stelde voor dat ik even langskwam want hij had gehoord dat ik nog vele vragen had. Hier was ik heel dankbaar voor. Ik gaf weer hoe de bevalling voor mij was verlopen. Hij bevestigde me, corrigeerde me, gaf uitleg bij alles wat gebeurd was, maar bovenal zei hij dat ik niets anders had kunnen doen. Alles wat verkeerd kon lopen liep verkeerd. De keizersnede had trouwens zo lang geduurd omdat mijn baarmoeder niet wou samentrekken. Hij is er tijdens de operatie nog bijgeroepen. Ik was ook veel bloed verloren en hij zei dat hij er de laatste momenten van de zwangerschap niet gerust op was. Omdat ik zoveel insuline moest spuiten in combinatie met nog een aantal lichamelijke factoren, was er volgens hem een reële kans dat Bas het niet gehaald zou hebben. Langer wachten om te bevallen was volgens hem veel te riskant. Hij zei dat ik een goede beschermengel heb en raadt een derde zwangerschap af. Te riskant.

De dag erna belde de gynaecoloog mij op. Hij stelde voor dat ik even langskwam want hij had gehoord dat ik nog vele vragen had. Hier was ik heel dankbaar voor.

Ondertussen zijn we drie maanden verder. Ik vind het nog altijd jammer hoe alles verlopen is maar het gevoel van opluchting omdat ik een mooie en gezonde zoon heb overheerst. Eindelijk. Nu ik er zelf openlijk over kan praten tegen familie en vrienden valt het me pas op hoeveel vrouwen problemen hebben met de manier waarop hun bevalling is verlopen. Door over mijn bevalling te praten kreeg ik bevallingsverhalen te horen van vrouwen die ontzettend dicht bij me staan en van wie ik het niet eens wist hoe moeilijk ze het zelf gehad hebben.

De afgelopen drie maanden heb ik ook enorm veel gehad aan mijn psycholoog, huisarts en gynaecoloog. Alle drie hebben ze hun best gedaan om mij de tools aan te reiken zodat ik deze gebeurtenis een plek kan geven. 

De afgelopen drie maanden heb ik ook enorm veel gehad aan mijn psycholoog, huisarts en gynaecoloog. Alle drie hebben ze hun best gedaan om mij de tools aan te reiken zodat ik deze gebeurtenis een plek kan geven.  Over 4 weken start Bas op de crèche en start ik terug met werken. Ondertussen genieten we van alle momenten die we samen hebben want deze tijd komt nooit meer terug. Ik kijk er naar uit om het normale leven opnieuw aan te vatten. Terug aan het werk, de kinderen groot zien worden en samen vele avonturen beleven. Daar heb ik het tenslotte allemaal voor gedaan.