Controle en perfectionisme zijn de boosdoeners als het op een fijne kraamperiode aankomt. Wanneer de zaken niet lopen zoals we willen is het juist mentale flexibiliteit die ons uit de nood zal helpen. En ja dat is gemakkelijk gezegd. Geloof me, ook voor mij vormt dit een uitdaging.
Connie leerde hoe ze beetje bij beetje de controle kon lossen en op een meer flexibele manier naar zichzelf en haar gedrag kon kijken. Lees verder als dit verhaal jou interessant lijkt.
Connie is mama van twee lieve dochtertjes. Ik leerde haar kennen in het zeteltje in mijn praktijk. Ze is gedreven, ze wilt het graag goed doen en heeft een enorm groot hart. Alleen maar positieve kenmerken maar af en toe laten ze een schaduwkant zien. Connie liet zien hoe meer inzicht verkrijgen in je eigen functioneren, durven voelen wat er te voelen valt en een steeds betere voeling krijgen met jouw kernwaarden je al jou gauw in de juiste richting duwt. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Zoals in de boekjes
Mijn eerste zwangerschap verliep zoals in de boekjes. Drie maanden nadat we beslisten om te stoppen met anticonceptie was ik zwanger. Met de bijhorende misselijkheid, rare eetgewoonten en oncontroleerbare emoties. Voor de bevalling had ik een heel geboorteplan. Ik was er klaar voor! De bevalling was echter traumatiserend voor mij: het duurde veel te lang, er werd weinig rekening gehouden met het plan ….. . Ik vroeg me nadien luidop af waarom mensen zelfs meer dan één kind kregen.
Ik was teleurgesteld in hoe de bevalling was verlopen. Ik had de regie niet in handen, maar onderging de mallemolen in het ziekenhuis. Ik voelde me ook schuldig, want tijdens de borstvoedingslessen die ik volgde werd er aangeraden om met een vroedvrouw of doula naar het ziekenhuis te gaan. Die raad had ik dus niet opgevolgd.
Vier keer zwanger in een jaar tijd
Een goed jaar later heb ik die bevalling een plaatsje geven en besloten we voor een tweede kindje te gaan. Al snel volgde een positieve test. Euforie alom. Helaas werden we na 7 weken terug in de realiteit getrokken met een miskraam. Vreselijk was dat. Want wat is nu een miskraam? Ik verloor het eerste bloed tijdens een barbeque bij vrienden thuis. Gelukkig hebben de meeste vrouwen wel iets van menstruatiespul op het toilet staan. Maar omdat het een zeer ongemakkelijke situatie was, ben ik naar huis gegaan. Daar zat ik dan, alleen en niet wetende wat er zou komen. Irreëel. Wat een miskraam juist is, heb ik nadien nog twee keer mogen ervaren. Mentaal kon ik het allemaal goed genoeg plaatsen: waarschijnlijk is er iets mis met het vruchtje. Achteraf bekeken ben ik er emotioneel te weinig mee bezig geweest. Ik onderdrukte het zelfs.
Een gynaecologisch onderzoek en medicatie later was ik dan voor de 4e keer in een jaar tijd zwanger. Maar ik leefde anders tijdens deze ‘echte’ zwangerschap: afwachtend, bang dat er weer iets fout zou gaan, ik genoot er niet van, zat eerder in een ontkenning. Daarbovenop had ik niet de typische zwangerschapsklachten en was dit spruitje veel minder beweeglijk dan de oudste dochter. Dat alles maakt dat ik fysiek wel zwanger was, maar emotioneel was ik er niet klaar voor. Wel wist ik dat ik tijdens de bevalling een vroedvrouw aan mijn zijde wilde.
Slechte punten
Op de uitgerekende dag was het zover! De weeën kwamen, de vroedvrouw stond ons thuis zo lang mogelijk bij. Ik wilde het liefst in het ziekenhuis bevallen omdat dat me meer rust gaf dan bij een thuisbevalling met eer peuter erbij. Het werd een super vlotte bevalling. Maar dan… ineens zit je met het baby’tje in je armen, de borstvoeding lukte niet zoals ik het wilde, ik kreeg ‘slechte punten’ omdat ik de temperatuur niet na elke luierwissel controleerde. Ze werd opgenomen op neonatale omdat de lichaamstemperatuur na 1 meting iets te hoog was. Ik was nog niet gewend aan mijn kind of het werd al weggenomen. Ze moest 3 dagen daar blijven met antibiotica. Knuffelen en voeden werd opeens heel kunstmatig. Ik voelde me enorm schuldig, zeker toen er bleek dat er niks aan de hand was.
Een psycholoog? Ik? Zo erg is het nu ook weer niet… Maar achteraf gezien was niet het huis een puinhoop, maar ikzelf.
Eens thuis kon ik precies nog steeds niet genieten. Ik wilde per se borstvoeding geven, maar Elodie hapte niet goed aan, dronk weinig en kwam amper bij. Van flesvoeding wilde ik niet weten, wilde bewijzen dat het ook deze keer goed zou komen. Met een bijna-kleuter in huis, een man die zelfstandige is, ouders en schoonouders die niet in de buurt wonen en een baby die, naar mijn gevoel, veel huilde en alleen maar gepakt wilde worden was ik doodop. Na elke voeding kolfde ik na om de productie te verhogen, het huis was een puinhoop en ik kon alleen maar de uren aftellen tot Sven weer thuis kwam zodat ik even ‘rust’ had. De eerste maanden bleef de vroedvrouw wekelijks langskomen. Na een laatste gesprekje schreef ze, geheel vrijblijvend, het nummer van Lien op in het opvolgingsboekje. Een psycholoog? Ik? Zo erg is het nu ook weer niet… Maar achteraf gezien was niet het huis een puinhoop, maar ikzelf. Het huis was hooguit wat rommelig. Na een zoveelste controle bij K&G barstte ik in tranen uit. Elodie deed het goed op ‘haar groeicurves’, maar mijn emmer liep over. Ik had wel degelijk nood aan psychologische begeleiding.
Een doos tissues
Ik weet nu welke moeder ik wil zijn, waar ik veel belang aan hecht.
Na 5 maanden zat ik (eindelijk) in Liens zeteltje met een glas water en een doos tissues om al snotterend te vertellen wat er allemaal niet goed liep. Het luchtte op. Lien hield me een spiegel voor, op een kordate maar grappige manier. Ik leerde om mijn emoties te uiten, mijn innerlijke criticus ‘op de achtergrond’ te zetten, vond rust in mindfulness. Ik weet nu welke moeder ik wil zijn, waar ik veel belang aan hecht. Ik ontdekte mijn valkuilen en kan er nu beter mee omgaan en op anticiperen. Ik zie het grotere plaatje, met helikopterperspectief. Lien zei me regelmatig: It takes a village to raise a child. En ook dat heb ik eindelijk ingezien. Mensen willen graag helpen, je moet het alleen aangeven. Daardoor draag ik nu ook weer meer zorg voor mezelf. Ik sport weer, heb plezier met vrienden, durf te genieten van het leven. En dat is misschien wel de belangrijkste les geweest voor mij. Ik ben de mama die ik wil zijn als ik tijd voor mezelf heb.