Heel wat ouders die ik ontmoet hangen vast aan wat er maatschappelijk wordt voorgeschreven. Een mama dient een (deeltijdse) job te combineren met het moederschap en regeert daarnaast nog over een erg druk huishouden. Het moment waarop de kinderen nog klein zijn blijven veel ouders grote stappen en keuzes in hun leven uitstellen. Alles staat op pauze en ze leiden een leven dat vaak niet eens bij hen past. Deze manier van leven leidt dan weer vaak tot gevoelens van onrust en ontevredenheid. Nies zette wel wat stappen uit de comfortzone om zo te ontdekken welk leven echt past bij haar en haar gezin.
Nies is een Instagramfenomeen! Met haar profiel Reismicrobe tikt ze meer dan 13000 volgers aan. Op haar zakelijke account Socialized by Nies zijn dat er sinds enkele weken ook meer dan 10 000. Die laatste pagina zorgt niet alleen voor een knap aantal volgers maar ook voor een inkomen voor het hele gezin. Want inderdaad er is ook nog een gezin! Dat gezin bestaat uit een echtgenoot en maar liefst 3 schattige kindjes, waarvan eentje nog piepklein. Hoe is dit leven voor Nies tot stand gekomen? Hoe heeft zij een leven gecreëerd waarin de kernwaarde vrijheid helemaal voorop kan staan? Lees mee als je net zo nieuwsgierig bent als ik. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Klapperende eierstokken
September 2014: de zus van mijn man Geert bevalt van haar eerste zoontje Lewis. Het kind komt ter wereld en verovert niet enkel de harten van z’n ouders maar ook die van mij en m’n man. We zijn meteen dolverliefd op dat ventje. Na 8 weken komt hij al een eerste keer bij ons logeren, omdat z’n mama nood heeft om even uit te blazen. De weken erna komt hij regelmatig een nachtje slapen bij ons. Je hoort het, dit is het begin van de Klapperende Eierstokken bij mij.
Even later laat ik mijn man door middel van een romantisch briefje weten dat ik klaar ben om mama te worden. Hij had het me namelijk al jaren geleden duidelijk gemaakt. We gaan ervoor en in januari 2015 ben ik zwanger. De eerste echo bij de gynaecoloog ben ik ontzettend zenuwachtig. Het bezoekje loopt niet zoals verwacht: het blijkt dat ik een ‘missed abortion’ heb, ik dacht 9 weken zwanger te zijn maar het hartje van ons kindje is gestopt met kloppen rond 6 weken.
We zijn er kapot van en de hele weg naar huis huil ik hartverscheurend. Ik had me al zo gehecht aan die kleine ukkepuk en voelde me ontzettend zwanger.
Dit hadden we zo niet zien aankomen. Zo niet gehoopt dat onze eerste echo ever zo zou eindigen. We zijn er kapot van en de hele weg naar huis huil ik hartverscheurend. Ik had me al zo gehecht aan die kleine ukkepuk en voelde me ontzettend zwanger. Waarom… Waarom… Waarom…
Begin februari ga ik onder het mes voor een curettage, het vruchtje wordt weggehaald en met een ‘het is jouw schuld niet’ van de gynaecoloog word ik naar huis gestuurd. Ik blijf leeg achter. Even later vertrekken Geert en ik naar Mexico om onze zinnen te verzetten en in september blijk ik opnieuw zwanger. Het plusje op de zwangerschapstest lokt geen vreugdekreten uit. Allesbehalve. Er is een alles omvattende angst. Opnieuw blijkt die terecht, een week later verlies ik bloed en is het ook afgelopen met deze zwangerschap. Ik begin me serieus af te vragen of ik ooit wel mama zou mogen worden. De wonde snijdt diep en in november besluit ik dat het even niet meer gaat en schrijft de dokter me enkele weken thuis van het werk. Daarnaast ga ik aan de slag met een loopbaancoach en krijg ik eindelijk genoeg haar op mijn tanden om mijn vaste, voltijdse job op te zeggen. Bye bye zekerheid.
De miskramen deden me beseffen dat je leven vaak niet loopt zoals ‘gepland’.
Even later ben ik opnieuw zwanger, oef. Een lange intro over hoe ik aan die eerste baby kwam, maar hij is zo belangrijk dat ik dit niet kan overslaan. Het ouderschap is daarom voor ons nooit vanzelfsprekend geweest. We hebben onze eerste baby (en die twee er na ook nog hoor 😊) zo gekoesterd. Zo als bijzonder ervaren, waardoor onze kraamtijd een suikerspinroze wolk was. Ik zweefde. Eindelijk was ik mama.
Bewuste keuzes maken
Na onze eerste zoon Morris (september 2016) volgde nog 2 dochters Zola (februari 2019) en Indie (januari 2021).
Voor ik mama werd had ik niet echt een duidelijk beeld over hoe ik wilde zijn of hoe ik wilde opvoeden. Ik wist alleen wel dat ik hen het beste wilde bieden. En dat begon met hen op de wereld te zetten en bewust voor hen te zorgen in de eerste weken van hun leven. Ik koos ervoor om in de helft van mijn zwangerschap van Morris te veranderen van gynaecoloog en ziekenhuis. Dat deed ik heel bewust, mijn oog viel op een team van vroedvrouwen en een ziekenhuis dat het moeder- en babyvriendelijk label had.
Ik merk wel dat er nog veel ‘taboe’ heerst rond thuisbevallingen, en zelfs een enkele keer werd ik omschreven als ‘gevaarlijke zot’.
Mijn 3 kindjes kwamen ter wereld met dezelfde zelfstandige vroedvrouw. Geen geloop en veranderende shiften (dat kan moeilijk als geboren worden binnen de 50min nadat je in het ziekenhuis arriveert, haha!). Morris werd geboren in het ziekenhuis, de twee erna thuis. Zo kon ik zélf mijn bevalhouding kiezen, me aan m’n bevalplan houden en had ik geen bemoeienis van buitenaf. Héérlijk. Ik kijk met een warm gevoel terug op mijn 3 bevallingen. Ze verliepen allemaal vlot en natuurlijk. Zo dankbaar!
Ik merk wel dat er nog veel ‘taboe’ heerst rond thuisbevallingen, en zelfs een enkele keer werd ik omschreven als ‘gevaarlijke zot’. Terwijl ik dit heel goed bestudeerd had en er studies zijn die bewijzen dat ziekenhuisbevallingen en thuisbevallingen even veilig zijn. Thuis is alles soms zelfs veiliger omdat mama en kind vaak iets meer tijd krijgen en er minder snel medisch wordt ingegrepen.
Ik wilde bij Morris al graag thuis bevallen, maar toen twijfelde Geert nog en omdat het ons eerste kindje was ben ik dan toch in het ziekenhuis (mét eigen vroedvrouw) bevallen. Die bevalling bleek gemakkelijk thuis te kunnen geweest zijn.
Bij nummer twee was het dus voor mij héél duidelijk: we gaan voor een thuisbevalling. Geen twijfel mogelijk. Wél heb ik het héél bewust tegen niemand gezegd van te voren. Zelfs niet tegen m’n eigen ouders, dit deden we uit zelfbescherming omdat we wisten dat we uit onwetendheid heel veel vragen zouden krijgen waar we geen zin in hadden. En ook niet in de zin ‘zie je wels’ als je dan toch eventueel naar het ziekenhuis zou gemoeten zijn.
Niks leuker om te kunnen bellen naar je ouders om te zeggen dat je bevallen bent en om dan te kunnen zeggen dat ze gerust even mogen langskomen omdat we gewoon thuis zijn.
Borstvoeding
Ondertussen heb ik er net mijn derde borstvoedingsavontuur opzitten. Het eerste duurde 9 maanden, het tweede 14 maanden en het derde 8 maanden. Ik merk dat mensen uit mijn omgeving mij bestempelen als een natuurlijke oermoeder waar alles bij vanzelf lijkt te gaan maar niets is minder waar. Om vol vertrouwen mijn bevallingen in te gaan, deed ik aan hypnobirthing en las ik mezelf ontzettend in. Qua borstvoeding deed ik hetzelfde en toch was dit élke keer heel moeizaam opstarten. Ik koos begeleiding van een goeie vroedvrouw/lactatiekundige en telkens na 3 weken sukkelen waren we eindelijk vertrokken. Oef!
Borstvoeding geven was voor mij niet van: “ik ga dat proberen en we zien wel”, dat heb ik nooit gezegd. Ik heb altijd gezegd dat ik het ga geven. Punt. En ja, daar heb ik flink voor moeten afzien soms want helaas waren geen één van mijn 3 kindjes natuurtalenten op het vlak van aanhappen met pijnlijke borsten tot gevolg bij mama. Het heeft telkens een drietal weken gekost voor we redelijk op weg waren. Gelukkig wist ik dat ik telkens wel minstens 6 maanden exclusief wilde geven en het dus ‘de moeite’ was om door die opstartfase te gaan.
Om vol vertrouwen mijn bevallingen in te gaan, deed ik aan hypnobirthing en las ik mezelf ontzettend in. Qua borstvoeding deed ik hetzelfde en toch was dit élke keer heel moeizaam opstarten
Waarom ik het zo graag wilde geven: ik wilde daarin gewoon heel graag de natuur volgen. Zeker als je weet dat jouw melk uniek is voor jouw baby en het hen kan helpen met minder ziek worden, minder kans op borstkanker later etc… Het leek me de logische keuze.
Onze laatste dochter, Indie, kreeg tot 8 maanden borstvoeding. Het kortst van de drie dus, en hier voel ik me tot vandaag schuldig over (ze is nu bijna 10 maanden). Het was te vroeg, zowel voor haar als voor mij maar door haar vreselijke nachten trok ik het niet meer. Ze werd soms 30x per nacht wakker en dat al maanden aan een stuk.
Vrijheid
Gaandeweg werd me heel duidelijk dat ik mijn kinderen niet wil straffen. Ik las me in over mild/responsief/.. ouderschap en voelde me er goed bij. We besloten ook niet te belonen en voelen ons hier goed bij. Zelf werd ik als kind veel gestraft tot wel een halfuur in de hoek met m’n handen omhoog. Ditt voelde telkens zo vreselijk dat ik dit niet wil doorgeven aan mijn kindjes. Uiteraard hebben wij ook grenzen als het over veiligheid en gezondheid gaat, die bepalen wij.
Eerlijk is eerlijk. Mild ouderschap bij Morris vond ik een makkie. Mild ouderschap met een kleuter, peuter én baby… Phieuw! Elke dag gaan we wel eens met z’n allen met onze neus tegen de muur. Maar dat is oké, we leren. Met vallen en opstaan. En onze kindjes ook.
Bij Morris volgde ik nog erg de maatschappelijke verwachtingen en dus ging dat kleine ventje al vanaf 16 weken af en toe naar de onthaalmoeder. Zola startte pas op 8 maanden en Indie zou hetzelfde doen rond 9 maanden, maar is ondertussen nog niet gestart omwille van haar extreme verlatingsangst. Ze zal wellicht pas na onze buitenlandse trip starten op ongeveer 15 maanden.
Zola en Indie staan op ‘occasioneel’ en in bespreking met de onthaalmoeder kunnen ze wel of niet komen. Dit vinden wij heel fijn omdat de kernwaarde van ons gezin vrijheid is.
Na mijn ontslag stapte ik in het ondernemersleven en ontdekte ik gaandeweg dat hard werken me niet gelukkig of succesvol maakte, maar wel slim werken. Ik startte een schaalbare online business waarmee ik vrouwelijke ondernemers help om meer online zichtbaarheid te krijgen via Instagram.
Ik verdien nu meer geld dan ik ooit had kunnen dromen én ik werk minder dan ik ooit had kunnen denken. Dikke win win, want zo kunnen wij regelmatig met ons gezin rondreizen.
Wij zijn dus dat gekke gezin dat z’n kind (voorlopig enkel Morris) regelmatig van school haalt om te gaan reizen. Door corona zijn onze zotte plannen om 3 maanden te gaan rondtrekken in Azië in het water gevallen en kwam er in de plaats een baby (oops!).
Maar hé: we hebben ze recent vervangen door nieuwe plannen: we gaan in januari, februari en maart in Lamu (Kenia) wonen. We hebben daar een zalig huis gehuurd. Kennissen van ons die er wonen hebben een Vlaamse kleuterjuf mee en daar kunnen Morris en Zola ook bij aansluiten. Hoe geweldig is dat! We tellen af.
Wat ik vooral geleerd heb is je buikgevoel volgen. Hoe tegen de stroom in dat het dan ook is.
Wat ik vooral geleerd heb is je buikgevoel volgen. Hoe tegen de stroom in dat het dan ook is. Het is letterlijk wat er op het geboortekaartje van onze jongste staat: “Blote voeten, wilde haren… Kom je met ons mee tegen de stroom in varen?” En dat typeert ons. Wij willen niet mee draaien in de ratrace van alle dag. Wij willen leven in het hier en nu. Genieten van elk moment, nu onze kindjes nog klein zijn en nog het liefst van al bij mama en papa zijn.
Dat ‘vol vertrouwen je eigen ding doen’, heb ik heus niet altijd gehad. Ik heb moeten leren geloven in mezelf. Het begon bij mijn keuze om ontslag te geven in 2015. Dat was zowat de eerste keer dat ik een heel bewuste keuze voor mezelf maakte en de bal is toen aan het rollen gegaan. Het besef kwam toen namelijk dat eigen keuzes, altijd de juiste zijn en dat ik daar op mocht leren vertrouwen. Ook wat betreft het ondernemerschap en de thuisbevallingen bijvoorbeeld; dit was soms zeker spannend maar ik ben er altijd vol blijven in geloven. Als je het kan denken, dan is het mogelijk!
Ondertussen heeft ook mijn man zijn ontslag gegeven en werkt hij sinds oktober voltijds in mijn (nu dus onze) vennootschap. Zo creëerden we NOG meer vrijheid voor onszelf. In de komende jaren willen we dit verder uitbouwen, ik ben zelf ontzettend benieuwd waar ons dit zal brengen. Ik droom van een huis in Marokko of Italië om af en toe naar te ontsnappen, ik droom van elke winter overwinteren in warmere oorden maar ik droom vooral van gelukkige kindjes en gelukkige ouders. Die vrij zijn en leren hun buik te volgen, want die heeft altijd gelijk.