Als we het hebben over bevallen denken we vaak alleen aan de moeder. Hoe is dit voor haar geweest? De papa in kwestie staat er zo een beetje bij. Misschien is het daarom eens interessant om bij een man te horen hoe hij dit heeft ervaren. En laat die man nu net mijn man zijn.
Fred werd recent voor de derde keer papa. Een rol die hem op het lijf staat geschreven.
Papa worden was voor hem een heel proces. Een proces waarin hij op zijn eigen manier zijn rol kon invullen. Als je graag wilt weten hoe dit heeft waargemaakt, lees dan zeker verder. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Drie zonen
Samen met mijn vrouw hebben we drie kinderen. Drie zonen die elk hun eigen geboorteverhaal met zich meedragen.
K, is 6 jaar en werd geboren in het ziekenhuis. Tijdens deze zwangerschap werden we volledige opgevolgd door de dokter en gynaecoloog.
N, werd bijna 4 jaar geleden geboren in het ziekenhuis. Het grootste deel van de arbeid deden we thuis onder de deskundige opvolging van onze vroedvrouwen.
R, is 3 maanden en werd thuis geboren.
Bij N, de tweede zoon wilden we ook graag een thuisbevalling. Deze wens konden we jammer genoeg niet verwezenlijken omwille van enkele complicaties. Mijn vrouw bleef samen met hem 1 nachtje in het ziekenhuis.
Bij ons eerste kindje K, bleven ze maar liefst 4 dagen daar.
Vadergevoelens
Mijn “vadergevoel” was er niet altijd even snel. Mijn vrouw voelde zich al moeder toen we wisten dat ze zwanger was. Ik had zelf meer tijd nodig. Ik voelde bij de komst van de eerste kindjes pas ‘iets’ nadat ze al enkele weken op de wereld waren. Bij R voelde ik die sterke liefde al bij het eerste huid op huidcontact. Dat was er al een paar minuten nadat hij geboren was. De vroedvrouwen moesten mijn vrouw verzorgen en zeiden simpelweg tegen me: “t-shirt uit en neem hem maar bij u.” Op dat moment voelde ik mij al vader en misschien zelf daarvoor al.
Tijdens de ziekenhuisbevalling van onze eerste zoon werd ik in de verloskamer de hele tijd als ‘de papa’ aangesproken. Natuurlijk begrijp ik dat vroedvrouwen niet alle namen van alle partners kunnen onthouden, maar ik voelde mij nog geen papa en vond dit dus heel raar. Ik had eerst nog niet eens door dat ze mij bedoelden.
Ik heb dus mijn tijd nodig gehad om die zogenoemde vadergevoelens te ontwikkelen. Gelukkig begreep mijn vrouw dat en gunde ze mij die tijd. Ik deed m’n eigen ding en kon er zo mijn eigen stempel op drukken. Uiteraard luister ik naar adviezen en tips van mijn omgeving maar ik legde daar mijn eigen vaderschap in.
Ik was blij dat we bij de bevalling van N (de 2e bengel), ook al was dat uiteindelijk een ziekenhuisbevalling maar 1 nacht in het ziekenhuis verbleven. We vinden beiden onze draai niet in ziekenhuizen, de hele tijd andere adviezen van andere vroedvrouwen. Als beginnende ouders weet je dan niet van welk hout pijlen te maken. Thuis hadden wij onze eigen vroedvrouwen die ons kenden en zo gericht advies gaven op maat van ons. Hierdoor lieten ze ons vooral veel ons eigen ding doen.
Thuis heb je ook veel meer zeggenschap over het verloop van die eerste momenten na de bevalling. Hoelang wil je de baby vasthouden, waar wil je dat doen, wat wil je drinken wat wil je eten, wie kan wanneer op bezoek komen….
Ik heb dus mijn tijd nodig gehad om die zogenoemde vadergevoelens te ontwikkelen. Gelukkig begreep mijn vrouw dat en gunde ze mij die tijd
Geen fan van protocollen
Toen ik voor het eerst papa werd was ik amper 32jaar en gingen we allebei gewoon mee met “the flow”. Alles wat de gynaecoloog of onze huisarts zei, volgenden wij braaf op.
Medisch werden K en mijn vrouw zeer goed opgevolgd maar dat was dan enkel en alleen op medisch vlak. Ik herinner me dat we tijdens die eerste zwangerschap op consultatie moesten bij een professor. De nekplooimeting van ons kindje was immers niet goed. De gynaecoloog legde ons uit dat dit gewoon een protocol was, en dat we ons geen zorgen moesten maken. Maar protocol is wet. De professor was dan ook zeer medisch met enkel oog voor “de foetus”. De mama in wiens lichaam dat baby’tje zit werd vergeten. De papa die er zowat bij stond, daar was al helemaal geen oog voor. We verlieten die consultatie dan ook beiden met een wrang gevoel.
Later in de zwangerschap werden we gebriefd over de do en don’ts van de bevalling, zo zou mijn vrouw tijdens de arbeid niks meer mogen eten. Allemaal goed en wel als je een korte arbeid doorloopt, maar de bevallingen van mijn vrouw duurden allemaal erg lang. Bij zulke marathons kan je niet zonder voeding, en toch moest ik in het ziekenhuis de vroedvrouw semi afdreigen om een potje yoghurt te krijgen voor mijn vrouw.
Ik begrijp dat via protocols alles gestroomlijnder en goedkoper verloopt voor het ziekenhuis maar je bent toch met mensen bezig. Waar moet dan de prioriteit liggen? Je kan uiteraard niet naar elke nood en goesting van een bevallende moeder handelen, maar je kan wel tot een compromis komen. Daarom stelden onze vroedvrouwen ons bij de andere bevallingen voor om een geboorteplan op te stellen. Hier konden we onze wensen en voorkeuren in opsommen. Wat zijn je voorkeuren naar pijnbestrijding toe? Welke sfeer wil je creëren tijdens de arbeid? Welke houdingen wilt de mama graag aannemen? Waarmee kan de vader helpen? Wat is onze mening rond een knip? Wat vinden we belangrijk na de bevalling? …. Uiteraard moet je flexibel kunnen omgaan met zo een plan. Er kunnen zich altijd complicaties en noodsituaties voordoen. Maar zo een geboorteplan geeft de moeder en vader meer moed en vertrouwen!
Lang leven de vroedvrouw
Ons volledig laten leiden door een ziekenhuis en dokters bleek dus niet ons ding. We hadden er zo een spijt van en wilden het in het vervolg anders aanpakken. Bij de zwangerschap van N had mijn vrouw zich grondig geïnformeerd en kozen we voor de opvolging via een vroedvrouw in plaats van via de huisarts.
Hier kreeg het emotionele aspect rond zwanger zijn, moeder en vader worden en de bevalling een zeer grote plaats. Wat goed was omdat ons zoontje N een regenboogbaby is. Na onze miskraam hadden we een gesprek gehad met onze vroedvrouw wat ons erg hielp om hetgeen gebeurd was te plaatsen en te verwerken. In het ziekenhuis was er bij de vaststelling van de miskraam geen tijd en ruimte voor het emotionele stuk hierrond. Sterker nog, we werden na het krijgen van het slechte nieuws in de openbare wachtkamer tussen de andere zwangere vrouwen gezet. Hartverscheurend was dat.
Samenwerken met de vroedvrouwen gaf ons meteen een veel beter gevoel. Het emotionele staat daar even hoog aangeschreven als het medische. Zij gaan ervan uit dat de mama en papa een plan hebben om hun kindje te laten geboren worden. Om dat plan te bereiken denken ze mee, maar geven ze je ook de moed en kracht om hiervoor te gaan. Ik kreeg als vader een stem en plaats in de zwangerschap.
Thuisbevalling
Voor een thuisbevalling had ik eerst wel wat schrik, maar tijdens de vele consultaties werd het mij duidelijk dat de risico’s bij een thuisbevalling minimaal zijn. De zwangerschap moet immers goed verlopen alvorens dit mogelijk is. Dit stelde me gerust.
Ik belde naar de afdeling om duidelijk te zeggen dat we de eventuele risico’s goed begrepen maar er toch voor kozen om onze baby de nodige tijd te gunnen.
Omdat ik steeds meer besefte hoe zwaar de ziekenhuisbevalling was geweest voor mijn vrouw en hoe ik steeds het contrast voelde in interactie met de goede ondersteuning van de vroedvrouwen, begreep ik mijn vrouw beter. Een thuisbevalling was inderdaad de betere optie voor ons. Als partner moet je ook echter achter deze keuze staan vind ik. Je vrouw heeft je immers echt nodig tijdens de arbeid en bevalling. Het is belangrijk dat jullie dan echt hetzelfde willen en voor ogen hebben.
Tijdens de zwangerschap van ons derde zoontje hebben de vroedvrouwen mij gecoacht en klaargestoomd zodat ik mijn vrouw het best kon ondersteunen tijdens de bevalling. Dit vroeg ik zelf omdat ik me toch nog wat onwennig voelde. En deze taak hebben de vroedvrouwen met glans doorstaan. Ik voelde me veel sterker tijdens de zwangerschap en gedurende de bevalling.
Toen de gynaecoloog mijn vrouw herhaaldelijk bleef voorstellen om in te gaan op een inleiding (de baby was immers heel groot) kon ik de rust en vrede bewaren. Ik belde naar de afdeling om duidelijk te zeggen dat we de eventuele risico’s goed begrepen maar er toch voor kozen om onze baby de nodige tijd te gunnen. Ik vertelde ze ook dat de communicatie bij voorkeur via mij zou verlopen. Ik wilde mijn vrouw, die toen al enkele dagen overtijd was te sparen van alle overbodige stress. Achteraf bekeken ben ik erg blij dat ik het toen zo voor ons heb opgenomen.
Toen zaterdagmiddag de arbeid eindelijk begon waren we er beide klaar voor. We belden mijn schoonouders, deze kwamen de 2 oudste kinderen halen, we maakten het gezellig thuis en verwittigden de vroedvrouw. We hadden onze visie en ons plan, geleerd uit vorige bevallingen. De vroedvrouw is een paar keer komen kijken en controleren maar liet ons ons eigen ding doen. Ze is zelfs een paar keer naar huis gegaan omdat ze ons zo hard vertrouwde in de manier waarop we hier mee omgingen.
We vingen samen de weeën op alle mogelijke manieren op: staand, zittend, liggend, bad, douche… We dronken en aten, we ondersteunde elkaar en waren samen doodop. Maar we zetten door, deze keer gingen we niet naar het ziekenhuis gaan! Mijn vrouw nam meer dan 24 uur arbeid plaats in het bevallingsbad, haar vliezen werden in samenspraak met ons gebroken en 3 keer persen en 12 minuten later had ze R vast. Ik zat achter haar te wenen van blijdschap en duizend andere emoties. Onze grote baby woog maar liefst 4460g en was 54cm lang. Mijn vrouw beviel zonder scheuren, zonder knippen zonder wondjes. Iets wat het ziekenhuis voor onmogelijk hield, had mijn vrouw gepresteerd!
Tien minuten later liep ik in mijn blote buik met R in een handdoek rond in onze woonkamer, de kachel stond gezellig op en ik was voor de derde keer papa geworden!