Zwangerschapsmisselijkheid. Dat vinden we ergens allemaal normaal. Zeker in de eerste trimester ondervinden heel wat zwangere vrouwen wat het effect is van leven in je buik op je fysieke gezondheid. Overgeven, een misselijk gevoel. Je kent dat wel. Bij sommige vrouwen zien we echter dat de omvang van deze misselijkheid de pan uit swingt. Stephanie was een van deze vrouwen. Ze kwam in contact met HG.
Stephanie is de fiere mams van 2 kleine meisjes. Een moeder met wel wat bagage, een serieuze rugzak zeg maar. Samen lopen we al een tijdje naast elkaar terwijl ze de zaken die ze doormaakte tracht te plaatsen. Samen werken we hard om haar leven een echt Stephanie leven te maken.
Wil je meer weten over hoe Stephanie deze moeilijke tijden doorkwam? Lees zeker verder. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Hyperemesis gravidarum
Ik heb eigenlijk veel te vertellen, want er gebeurde de laatste jaren wel het één en ander bij ons dat me er gemakkelijk onder had kunnen krijgen en dat deed het voor een stuk ook. Van een 3 jaar durend IVF traject tot verschillende miskramen, een burn out, uiteindelijk een HG zwangerschap, het overlijden van mijn beste vriendin tijdens m’n zwangerschap en als kers op de taart een traumatische bevalling die levensbedreigend werd voor mij en m’n kind met nog weken, maanden gevolgen ervan.
Toch kies ik om op één specifiek ding in te zoomen, waarvan ik denk dat het vaak geminimaliseerd of op z’n minst onderbelicht wordt. Om andere vrouwen een hart onder de riem te steken, om te tonen dat het niet voor iedereen hetzelfde is en om te laten weten dat je ook hier door komt, welke keuze je ook maakt.
En dat is mijn HG zwangerschap.
HG is de afkorting van hyperemesis gravidarum, wat kortweg ernstige zwangerschapsmisselijkheid wil zeggen. Ongeveer 130000 vrouwen per jaar hebben te maken met zwangerschapsmisselijkheid. Ongeveer de helft daarvan heeft zelfs last van ernstige zwangerschapsmisselijkheid en ruim 2 tot 3,6% krijgt te maken met zeer ernstige zwangerschapsmisselijkheid en/of overgeven, ook wel hyperemesis gravidarum (HG) genoemd. 1 op 100 vrouwen moet opgenomen worden in het ziekenhuis als gevolg van HG.
HG wordt gekenmerkt door gewichtsverlies, ondervoeding en uitdroging als gevolg van extreme misselijkheid en/of braken. HG kan mogelijk negatieve gevolgen hebben voor aanstaande moeder en baby wanneer het niet of niet goed behandeld wordt. Daarnaast kan HG een grote impact hebben op het dagelijks functioneren en de kwaliteit van het leven van de aanstaande moeder.
En laat ik net zo een 1 op 100 geweest zijn.
Misselijk
Kansberekening is nooit mijn ding geweest. Ik hield me niet bezig met de kleinste percentages want die leken altijd verwaarloosbaar. Tot je ineens tot die groep van de kleinste percentages behoort.
We zaten in de fertiliteitswachtzaal en ik zal heus geen vrolijk beeld geweest zijn voor de vrouwen die toen nog aan hun fertiliteitstraject bezig waren.
Vanaf het begin van mijn zwangerschap was ik misselijk. Als in permanent, alleen wanneer ik sliep, voelde ik het niet. Ik had op dat moment geen job (ik werkte thuis aan een eigen project, dat hierdoor niet van de grond geraakte) en moest gelukkig geen rekening houden met werk. Toen we voor de 8 weken echo gingen voelde ik me fysiek al echt slecht. Ik herinner me nog de broeierige warmte van de wachtzaal die anders vrij fris aanvoelde. Het felle licht dat prikte in mijn ogen en het frisse flesje water dat ik uit de automaat gehaald had om te drinken en in mijn nek te leggen. Rustig en gecontroleerd in en uit ademen. Kleine slokjes drinken en ogen dicht houden. We zaten in de fertiliteitswachtzaal en ik zal heus geen vrolijk beeld geweest zijn voor de vrouwen die toen nog aan hun fertiliteitstraject bezig waren.
De echo was goed, maar dubbel. Er bleken twee vruchtzakjes te zijn maar slechts eentje bleek een baby te bevatten. Met een kloppend hartje! Ik was ontzettend blij en opgelucht, maar door het “vanishing twin syndroom” had ik wel een hogere dosis hormonen in mijn lijf en mogelijks meer last van misselijkheid. Dat zou wel over gaan eens het lege vruchtzakje er niet meer zou zijn.
Maar de misselijkheid ging niet over en werd met de dag erger. Ik raadpleegde de acupuncturist die me al geholpen had tijdens mijn fertiliteitstraject en hij deed wat hij kon om de misselijkheid draagbaar te maken. Dit lukte even maar tegen week 10 van mijn zwangerschap was ik volop aan het overgeven en kon ik amper iets binnen houden.
Echt niet goed
Een snelle cijfercheck maakte duidelijk dat het echt niet goed ging. Ik was 11 kilogram afgevallen en gaf op een slechte dag 30 keer per dag over. 30 was mijn record en het was er eentje waar ik zeker niet trots op was. Ik maakte mijn dagen korter en mijn nachten langer, want als ik sliep, was ik niet misselijk. Vanaf het moment dat mijn ogen open gingen moest ik sprinten naar het toilet. Ik bracht ’s morgens onze oudste dochter naar school, twijfelde aan het brugje over de beek of ik daar nog even zou overgeven of het zou kunnen inhouden tot thuis en haastte me dan weer naar huis, gaf over en ging in bed liggen.
Ik was 11 kilogram afgevallen en gaf op een slechte dag 30 keer per dag over.
Tot mijn vrouw op 10 weken zwangerschap besliste dat het genoeg geweest was. Ze belde onderweg naar haar werk mijn gynaecoloog om eens te informeren en die vertelde haar om rechtsomkeer te maken en mij via spoed binnen te brengen. Dat deden we. Ik kreeg een infuus met vocht en werd twee uur en een echo later opgenomen op materniteit. Gordijnen dicht, 3 dagen geen eten, enkel vocht om mijn maag tot rust te laten komen en dan zouden we proberen op te bouwen. Deze momenten horen tot de donkerste dagen van mijn leven. Ik kon niks anders dan naar de badkamer gaan, overgeven, terug in bed, wat kwijlen want ik had last van speekselvloed en dan weer overgeven. Bezoek mocht niet, dat was ook te zwaar maar mijn vrouw bleef bij me. Ze zat in de zetel langs me, de hele dag. Ik wilde niet alleen zijn. Ze at niet op de kamer, probeerde geuren te beperken en werkte stilletjes op haar laptop. Ze was mijn praatpaal voor de verpleegsters en mijn anker.
Depressief
Er werd medicatie opgestart en dag per dag bekeken wat wel of niet werkte. Van sommige dingen kreeg ik bijwerkingen en werd ik nog slechter, anderen leken niets te doen. Ik werd moedeloos en boos. Ik begon me af te vragen waarom we zolang waren blijven proberen. Misschien hadden we moeten opgeven en was het nooit de bedoeling om zwanger te worden. Misschien zegt de natuur nu dat mijn lichaam dit niet kan. Misschien had dit kindje er nooit mogen komen. Ik werd ook boos op het ongeboren kind in mijn buik, dat mij dit aan deed. Ik was niet zeker of ik het nog wel wilde op deze manier. Ik was niets meer, ik lag, ik kon niets, moest zoveel overgeven, had geen energie meer, was een last voor mijn gezin, ik was niemand. Ik zeg heel eerlijk dat opgeven op dat moment het fijnste en gemakkelijkste geweest was.
Na een week kon ik al eens een kopje koffie drinken (dat had ik jaren niet gedronken maar nu smaakte het) en ging een beschuit er al wel eens in. De medicatie en het vocht via infuus zorgde ervoor dat ik stilaan begon op te leven. Maar het volgende probleem diende zich aan, ik voelde me depressief want ik miste mijn eigen omgeving met mijn vrouw en dochter. We zijn een hecht gezin, zijn graag samen en ik ben echt graag thuis in ons warm nest. Om niet “klinisch” te worden werd ik na een week ontslagen en moest ik me daarna elke dag als dagopname laten hospitaliseren. Afhankelijk van mijn waardes werd dan ’s morgens bepaald hoeveel vocht ik via infuus kreeg. Meestal mocht ik dan rond 18u terug naar huis. Dit ging tot ieders verbazing nog een week door tot ik genoeg hersteld was.
De dag van mijn 12 weken echo werd ik ’s namiddags ontslagen uit het ziekenhuis. Met goede moed en een mooie echo vertrok ik naar huis. Het zijn pittige maanden geweest daarna. De misselijkheid is nooit weggegaan en mentaal maakte dat het moeilijker om te genieten. Ik kon niet echt verbinden met de wezentje in mijn buik, ook al wilde ik dat al zo lang. Ik voelde me ontzettend schuldig over de donkere gedachten die ik gehad had en was bang dat er toch nog iets mis zou gaan. Tot 24 weken gaf ik nog enkele keren per dag over, daarna alleen elke ochtend en soms ook ’s avonds als de dag te vermoeiend was. Tot 30 weken nam ik nog medicatie maar kon ik toch al terug wat genieten van eten. De laatste weken van mijn zwangerschap verliepen normaal en ok. Elke ochtend overgeven en daarna kon ik genieten van de dag en bleef het lekkers dat ik at ook gewoon binnen. Ik kon al eens uit eten gaan of mee gaan naar een barbecue. Ik kon weer genieten van mijn gezin en omgekeerd. We keken uit naar de bevalling en het ontmoeten van dat wonder in mijn buik waarvan we toen al wisten dat het een kleine strijder zou zijn. Ze spartelde immers die 9 maanden al samen met mij door!
Een leeuw
Zeer toepasselijk werd Mette geboren op 15 augustus en is ze van inborst en sterrenbeeld een Leeuw.
The comeback is always stronger than the setback.
Ondertussen is Mette twee jaar en ben ik nog bezig in therapie bij Lien om alles een plaats te geven. Een HG zwangerschap is echt pittig maar ook nog een taboe. Wanneer je vertelt tegen anderen dat je misselijk was tijdens je zwangerschap zegt echt iedereen: “Dat had ik ook en ik moest daar nog bij werken!” Of “Was het niet omdat je niet werkte dat je je wat hebt laten hangen?” Lieve, beste mensen, zelfs met de beste wil van de wereld had ik dit niet anders kunnen doen, omdat ik er simpelweg geen vat op had. En net dat probeer ik ook voor mezelf te plaatsen en wil ik meegeven aan andere HG strijders. Ik heb gedaan wat ik kon, wat ik dacht waren maar gedachten, ik heb hier niemand kwaad mee gedaan. Mijn gezin had het zwaar maar heeft liefdevol voor me gezorgd en we zijn er geraakt. We zijn ok nu. We zijn samen en genieten zoveel mogelijk van elkaar en elk moment. Ik ben niet meer wie ik voor de zwangerschap was en dat is helemaal prima. Met alles wat ik nu weet en geleerd heb wil ik die persoon van vroeger ook niet meer zijn. Stoer en hard maakte plaats voor veel zachtheid. Ik blijf erop oefenen om niet alleen lief en zacht voor anderen te zijn maar vooral ook voor mezelf. Liefdevol naar jezelf kunnen kijken is niet gemakkelijk. Wees niet bang om de stap te zetten naar een psycholoog. De kracht voor verandering ligt altijd in jezelf.
The comeback is always stronger than the setback.
Voor vrouwen die hetzelfde ervaren is er in Nederland een stichting opgericht die ook toegankelijk is voor vrouwen uit België: Stichting ZEHG https://www.zehg.nl
Ze hebben ook een online praatgroep op Facebook waar je onder lotgenoten bent. Heel fijn en daardoor voelde ik me niet alleen.