Elke kraamperiode is natuurlijk anders. Logisch want elke baby is anders. Het baby’tje dat zo gewenst was bij Sophie en Brecht kon in haar eerste levensweken alleen maar huilen. Het was ongelofelijk moeilijk te achterhalen wat ze nodig had. Ze gaf erg veel over en voelde zich over het algemeen niet tevreden. Sophie begon hierdoor erg aan zichzelf en haar vaardigheden als moeder te twijfelen. Ze kwam zichzelf helemaal tegen. Ze leerde hoe ze kon omgaan met deze hulpeloosheid en hoe ze sterker in deze gevoelens kon staan. Achteraf bleek dochtertje, Rosie een koelmelkallergie en reflux te hebben. En Sophie… die leerde ondertussen heel veel over zichzelf.
Sophie is een jonge vrouw, die weet wat ze wilt. Ze is gelukkig in haar relatie, sociale en professionele leven. Het krijgen van een kindje voelt aan als een logische stap. Die zet ze na jaren relatie erg bewust met haar grote liefde, Brecht. Het prille ouderschap was echter helemaal anders dan dat ze zich had ingebeeld. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Dromen van een baby
Vanaf het moment dat ik mijn soulmate Brecht heb leren kennen, was het voor mij duidelijk. Ik wil graag kinderen van deze fantastische (toen nog) jongen! We leerden elkaar kennen op een buurtfuif en kregen een relatie toen we 15 jaar oud waren. Een heel avontuur, zeker omdat we allebei serieus aan het puberen waren. Dit heeft wel met zich meegebracht dat we momenteel een ijzersterke relatie hebben omdat we letterlijk samen zijn opgegroeid.
Op een gegeven moment, na 10 jaar relatie en profiteren van reizen en uitgaan, waren we klaar voor de volgende stap: een kindje. We waren ons allebei zeer bewust dat dit een hele grote impact op ons leven ging hebben, maar hadden er al een ruim jaar over nagedacht en het feit dat we nu ons eigen huis hebben en nog genoeg spaargeld overhadden, gaf de doorslag. We wouden heel graag iets van ons twee creëren waar we al ons liefde mee konden delen.
Wat me achteraf is opgevallen, is dat we ons wel bewust waren van het feit dat we weinig gingen slapen, af en toe ruzie gingen maken door vermoeidheid, af en toe discussies over opvoeding gingen voeren, maar niemand had me verteld dat het zo’n emotioneel gebeuren zou zijn. Ik had verwacht dat ik de baby wel onder controle ging hebben als mama en dat ik – wonder boven wonder – als nieuwe mama wel zou weten wat ik moest doen als de baby huilde. Maar dit was dus niet zo…
Mooie, lieve Rosie
Toen kwam het moment; ik was vrij snel in verwachting, na drie maanden ‘proberen’ verschenen er al twee streepjes op de zwangerschapstest. Ik wist niet goed hoe ik me hierbij moest voelen. Ik was wel blij en gelukkig dat het gelukt was, maar voelde direct gevoelens van angst: ojee, waar ben ik aan begonnen? Ben ik hier echt wel klaar voor? Nu ben ik heel mijn leven verantwoordelijk voor een echt levend wezen? Ik was dan ook heel mijn zwangerschap enorm voorzichtig. Ik kon het niet laten gebeuren dat er iets met de baby zou gebeuren door mijn fout (iets verkeerd eten, vallen, alcohol drinken,…). Ik voelde dus al van moment één een heel grote druk op mijn schouders.
Ik was wel blij en gelukkig dat het gelukt was, maar voelde direct gevoelens van angst: ojee, waar ben ik aan begonnen?
Mijn zwangerschap verliep gelukkig heel vlot. Ik had wel wat last van misselijkheid en rugpijn, maar dit had ik er allemaal voor over, dus nam ik het er graag bij. Brecht zorgde ook enorm goed voor mij en vond het heel belangrijk dat onze baby goed kon ontwikkelen.
Dan was het zover, op 40+4 weken brak mijn water ’s nachts. We waren op zwangerschapscursus geweest en waren voorbereid (dachten we). Ik wou zolang mogelijk thuis mijn weeën opvangen, maar na 4u weeën opvangen die om de 30 sec kwamen, besloten we toch naar het ziekenhuis te gaan. Ik kwam binnen met 4cm ontsluiting. ‘YES’ dacht ik, maar dat was fout gedacht. Na nog eens 6u weeën opvangen hebben ze mij opwekkers gegeven en een epidurale (ik koos hier natuurlijk zelf voor, maar het voelde als een falen omdat ik de baby zelf ter wereld wou brengen, op natuurlijke krachten). Om 16u was ze daar eindelijk, ons klein lief meisje (Rosie), helemaal gezond!
Ik was blij dat Rosie er eindelijk was, we hadden zo lang op haar gewacht. Ik was – gelukkig – ook meteen verliefd op haar. Ze was zo mooi, zo perfect, maar maakte me ook zo kwetsbaar. Ik werd ineens heel beschermend, terwijl ik dit van nature eigenlijk niet zo ben. Ik dacht constant: er mag nooit of te nooit iets met haar gebeuren en daar ga ik voor zorgen – weer die druk op mijn schouders – .
Gevoelens van hulpeloosheid
Na drie dagen ziekenhuis, veel bezoek en veel vermoeidheid, mochten we terug naar huis. Eenmaal thuis barstte ik in tranen uit. Hier was het allemaal begonnen, hier was mijn water gebroken en is de bevalling van start gegaan. Na enkele dagen kon ik mij gelukkig over het gevoel heen zetten.
Helaas veranderde die mooie roze wolk van tijdens de bevalling al snel in een heel donkere wolk. Rosie bleef maar wenen en al haar melk kwam er constant uit. Het leek wel of ze altijd huilde en met niets tevreden was. Ik voelde me hulpeloos. Ik vond mezelf een slechte moeder die niet eens haar eigen kind begreep (want zo werkt het toch als je moeder bent, je begrijpt je eigen kind toch?).
Ik gaf de eerste maand borstvoeding en dit ging eigenlijk vrij goed, alleen dronk Rosie zo lang dat het al weer bijna tijd was voor de volgende voeding. Ik had dus geen moment meer voor mezelf, ik weende met Rosie mee, gaf haar huilend eten, kreeg geen hap meer door mijn keel, sliep bijna niet meer, het ging echt niet goed met me. Gelukkig kwam mijn vroedvrouw met het voorstel om hulp te gaan zoeken, ze werkt samen met een psycholoog, Lien. Dit was voor mij een wake-up call. Als zij mij niet had geconfronteerd met dit alles, was ik misschien in een depressie gesukkeld.
Ik vond mezelf een slechte moeder die niet eens haar eigen kind begreep
Koemelkallergie, reflux….
Eenmaal bij Lien op consultatie geweest, ging het stukken beter. Ik ging iedere week en telde af tot ik weer kon gaan. Iets wat me altijd bijgebleven is, is dat ze me gezegd heeft dat ik een dikke huid had opgebouwd door mijn verleden (gescheiden ouders (vechtscheiding), papa die ik nooit meer zie, mama die in het buitenland woont, gepest geweest op school,…) en dat deze huid er volledig is afgevallen toen Rosie gekomen is. Zo voelde het ook echt, ik ben zo kwetsbaar geworden sinds Rosie er is. Gelukkig heeft ze me ook geleerd hoe ik ermee kan omgaan. Ze gebruikte metaforen die het voor mij helemaal duidelijk maakten hoe ik mij gedroeg en hoe ik de situatie beter zou kunnen aanpakken. Daarna ging het al vlug beter, na enkele maanden zag ik de situatie al veel rooskleuriger in. Ook met Rosie (die een koemelkallergie en reflux bleek te hebben) ging het ondertussen een stuk beter.
Het was dus een heftige periode voor ons alle drie.
Als ik nu terug naar de eerste maanden dat Rosie er was, zijn dat toch nog wel donkere maanden voor mij. Ik ben heel blij dat mijn vroedvrouw met het voorstel kwam om hulp in te roepen, anders had het er heel anders uit kunnen zien voor mij. Ook voor Brecht was het een heel moeilijke periode. Natuurlijk zag hij er ook van af dat Rosie zoveel huilde, hier kwam dan nog eens bovenop dat hij moest gaan werken en dat hij thuis kwam en een huilende moeder zag die haar huilend kind probeerde te troosten. Het was dus een heftige periode voor ons alle drie. Dit brengt ook met zich mee dat we nog steeds niet weten of we een tweede kindje zouden willen uit schrik dat we opnieuw door zo’n moeilijke periode moeten – terwijl we vanaf het begin dat we samen waren, hadden gezegd dat we twee kinderen wouden.
Momenteel doen we het gelukkig super goed. Rosie is ondertussen bijna 2 jaar en kan al stappen, zelf eten en zelfs babbelen! Ze begrijpt bijna alles wat we zeggen en is een prachtig klein mini mensje geworden. Ondertussen snap ik ook waarom ze zoveel huilde, ja de koemelkallergie en de reflux, maar ze wist ook gewoon heel goed wat ze wou en niet wou en dat wou ze ons gewoon duidelijk maken omdat ze nu eenmaal als baby alleen maar kan huilen.
Al doende leert men zeggen ze, en dat klopt ook. Dankzij de tips en tricks van Lien kan ik nu makkelijker omgaan met moeilijkere tijden. Gelukkig wordt het ook allemaal wat gemakkelijker als de kids groter worden. We zijn heel gelukkig met ons drieën en we zouden Rosie voor geen geld in de wereld meer kunnen missen!