Corona regeert over ons hele leven. Het bepaalt wie we mogen zien en met wie we amper nog contact mogen hebben. Het is heeft zijn invloed op onze bewegingsvrijheid, ons welbevinden, ons financieel inkomen, onze vrije tijd…
Maar bedenk je eens dat je zwanger bent in deze periode. Hoe zit het dan als je moet bevallen in een ziekenhuis waar de voorzorgsmaatregelen erg streng zijn? Wie mag je nog bezoeken? Wie helpt je thuis met de zorgen voor je kind(eren)? Hoe kan je je baby aan de wereld laten zien?
Marit omschrijft hoe dat voor haar is geweest. Lees zeker verder als je hier meer over wilt weten of op zoek bent naar herkenbaarheid.
Marit is een jonge mama van een geweldige peuter. Ze is zwanger van de tweede (geboren begin oktober 2020) wanneer Corona beetje bij beetje (en soms heel veel in één keer) meer impact krijgt op ons leven. Zowel tijdens haar zwangerschap als erna heeft Marit veel zorgen en rust nodig. Een erg moeilijke combinatie in deze moeilijke tijd. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Haat- liefde relatie
Zwanger en bevallen in Corona tijden, ik heb er een beetje een haat-liefde relatie mee.
Ik had een zware zwangerschap in combinatie met een drukke peuter die voltijds thuis was. Onze onthaalouders moesten hun deuren sluiten omwille van Corona. Ik moest goed voor mezelf en mijn ongeboren baby zorgen, dat is best een moeilijke taak met een peuter in huis. Ook voelde ik me vaak alleen. Ik had geen opvangnetwerk meer en had het gevoel dat vele mensen het niet begrepen hoe zwaar het voor me was. Ik was toch thuis en moest toch niet gaan werken? Ondertussen groeide die buik en kon ik die aan niemand tonen. Als ik dan toch heel uitzonderlijk iemand tegenkwam in de winkel waren ze verbaasd dat ik zwanger was. Ook dat, de liefdevolle aankondiging die we wilden doen op 12 weken zwangerschap bij onze familie werd abrupt verstoord door lockdown 1. We stuurden berichtjes en kregen een droge proficiat terug. Geen kussen, geen knuffels, geen tranen van geluk. Het was precies een dag zoals vele anderen, niks bijzonder. Ik voelde me alsof ons gelukkig nieuws er niet toe deed, want ja “the big Corona” was in het land. Was het niet belangrijk genoeg om even opgebeld te worden om ons proficiat te wensen? Of via facetime te vragen hoe het met ons ging? Natuurlijk weet je niet hoe de mensen écht reageren, want via een klein schermpje komen dingen vaak anders over. Maar op zo’n moment gaat er veel door je hoofd, ook met dank aan die gierende hormonen. Soms was ik hier erg triest door, tranen zijn er zeker gevloeid. Maar daarnaast was er ook dat gelukzalig gevoel omdat er een groeiend wezentje in mijn buik zat.
Geen kussen, geen knuffels, geen tranen van geluk. Het was precies een dag zoals vele anderen, niks bijzonder.
De gedachten over de bevalling waren niet altijd rooskleurig. Ik durf bekennen dat ik me soms zorgen maakte. Zo veel vragen (hoe gaat het zijn, wat kan en wat niet?) en amper antwoorden. Ik uitte mijn bezorgdheid aan mede (bijna) mama’s die ik online had leren kennen. Ook zij zaten met veel vragen die vaak niet beantwoord konden worden. Niemand kon voorspellen hoe het ging zijn binnen een aantal weken. Soms liepen de gemoederen hoog op en zat iedereen elkaar op te jutten, vooral uit angst. Die angst kwam vaak voort uit onwetendheid, uit weinig communicatie vanuit het ziekenhuis. Het gaf me een beladen en zwaar gevoel. Ik wou niet eenzaam en alleen bevallen in dat ziekenhuis. Die zwangerschap alleen doorbrengen was al jammer genoeg, laat staan dat ook die bevalling van me werd afgepakt, of zo voelde dat toch. Gelukkig kon ik ook terecht bij mijn gynaecoloog. Zij kon ook niet voorspellen hoe het ging zijn maar ze nam wel de tijd om naar me te luisteren en mijn gevoelens te erkennen. Dat is echt heel erg belangrijk. Ik merkte in mijn omgeving dat vele mensen er niet zo zwaar aan tilden zoals ik. “Het is toch allemaal niet zo erg” of “zo lang je kindje maar gezond op de wereld komt” zeiden ze dan. Soms twijfelde ik aan mezelf en dacht ik dat ik overdreef.
Bevallen in tijden van Corona
Ik werd uiteindelijk ingeleid door het vermoeden van zwangerschapsvergiftiging. Aangezien de baby voldragen was en de symptomen nog niet heel ernstig waren konden we dit toch rustig aanpakken. Ik mocht me namiddag nog wat voorbereiden en dan gingen we er ‘s avonds aan beginnen. Maar daar was wel al dadelijk de eerste confrontatie met Corona. Mijn man en ik moesten worden getest. Het was een sneltest en tegen dat ik terug naar het ziekenhuis moest gingen de resultaten bekend zijn. De hele namiddag was ik gespannen. Alles ging afhangen van die test en die ging bepalen welke maatregelen er moesten worden getroffen. Welke die maatregelen dan waren bleef me onduidelijk. Een stagiaire deed onze test en kende zelf de procedure niet goed. Mijn gedachten gingen alle kanten uit. Een stressfactor die je eigenlijk echt kan missen als je op het punt staat om je kind op de wereld te zetten. Ik kon huilen van blijdschap toen ze zeiden dat onze testen negatief bleken. Wat meer communicatie vanuit het ziekenhuis was aangenamer geweest, al had ik die natuurlijk ook kunnen vragen. Maar alles was zo overdonderend die dag.
Die mondmaskers waren het minste van mijn zorgen op dat moment. De euforie dat ik mijn kind elk moment ging leren kennen nam gelukkig de bovenhand.
Met onze mondmaskers op begonnen we eraan. Die mondmaskers waren het minste van mijn zorgen op dat moment. De euforie dat ik mijn kind elk moment ging leren kennen nam gelukkig de bovenhand. De maskers mochten af als we alleen in de ruimte waren. Kwam er personeel binnen moesten ze op. Maar als een wee zo verschrikkelijk was en je het masker niet aanhad dan was dat toch niet zo’n ramp. Op dat moment telde mijn kindje en ik, niet dat masker en daar ben ik echt blij om. Corona was niet overheersend aanwezig in mijn bevallingskamer en dat gaf een fijn en rustgevend gevoel.
En de kraamperiode dan…?
Na de bevalling sloeg het dan wel wat om. Daar zit je dan in je kamer tussen vier muren. Een wandeling op de gang mocht niet en een keertje wat frisse lucht opsnuiven ook niet. De vroedvrouwen hadden het zo druk en kwamen enkel op je kamer voor de noodzakelijke zaken. Uiteraard kwamen ze wel bij elke vraag, maar ik had al snel het gevoel dat ik me wat aan mijn lot werd overgelaten. Het was dan ook al mijn tweede kindje, dus er werd precies vanuit gegaan dat ik het wel kon. Ik had wel geluk want mijn man mocht wel bij mij blijven. Toch besloot ik om een dag eerder dan gepland naar huis te gaan. Onze omgeving op de hoogte brengen gebeurde via telefoon en dat was het dan. Letterlijk. Niemand mocht mijn kleintje komen bewonderen. Ik kon met niemand mijn ultieme geluk delen. Dat is toch zo ontzettend jammer? Ik had het gevoel dat dit niet eens belangrijk meer werd.
Niemand mocht mijn kleintje komen bewonderen. Ik kon met niemand mijn ultieme geluk delen.
Ik ben bevallen vlak voor lockdown 2. Uiteindelijk hebben onze ouders en de peters ons zoontje kunnen zien bij ons thuis op veilige afstand. Vooral toen mijn mama op bezoek kwam was de ontlading groot en vloeiden er toch best wat tranen bij ons beiden. Her en der kwam er toch iemand uitzonderlijk langs. We namen dan onze voorzorgen en zaten erg ver uit elkaar of ze bleven buiten staan. Een keertje ben ik zelf met ons kindje naar familie getrokken – gezien de afstand groot is tussen onze woonplaatsen. Ook dan stond ik gewoon buiten. Ik nam dan zelf de doopsuiker mee. Eens gaan wandelen met vriendinnen deed ik ook. Zij gaven me wel de tijd en de kans om even alle gevoelens die ik de afgelopen weken had opgespaard eruit te laten. Alsof ze het aanvoelde dat ik daar wel nood aan had en zij hadden dan de baby gezien. Een win-winsituatie noem ik dat. Uiteraard zijn dat mooie momenten, maar je voelt je toch wat terughoudend. Het beperkt je wat in je euforie om echt dat geluksmoment met elkaar te delen. Dan merk je pas echt dat fysiek contact zo belangrijk is. Ons kindje lag in de schaduw van Corona, of ik dat nu wou of niet.
Nu 9 weken later is dat nog steeds zo. De mensen zijn vergeten dat ik pas een kindje heb gekregen. Ik heb een aantal mensen nog steeds niet gehoord of gezien. Bezoek hebben we dus amper gehad en voor raambezoekjes vinden mensen het nu te koud. De doopsuiker is bijna onaangeroerd. Er worden geen berichtjes verstuurd met de vraag hoe het nu met hem gaat of hoe hij er nu uit ziet. De mensen zijn druk bezig met Corona en wat het met zich meebrengt. Ze zijn bezig met wat hen aanbelangt en wat zij nu niet meer kunnen en mogen. En dat is ook logisch, want Corona treft iedereen op een andere manier. Dat ik een baby heb gekregen is ver van hun bed en zit momenteel niet in hun leefwereld. Ik neem niemand iets kwalijk want hoe zou ik zelf zijn, maar het is best eenzaam en spijtig, dat durf ik eerlijk zeggen. Maar gewoon af en toe een telefoontje of een onverwacht bezoekje aan mijn raam, dat zou zo veel betekenen.
We hebben de tijd gekregen om te wennen aan elkaar en het nieuwe ritme en leven. Maar nu is het goed geweest.
Wel heb ik kunnen genieten van de rust en ben ik vlot en goed kunnen herstellen. We hebben de tijd gekregen om te wennen aan elkaar en het nieuwe ritme en leven. Maar nu is het goed geweest. Nu wil ik graag mijn baby tonen en laten zien hoe hard hij al is gegroeid. Maar met de vooruitzichten die we hebben is dat moeilijk, ik word er wat moedeloos van. Voor je het weet is ons kleintje niet meer zo klein… Soms heb ik er vrede mee dat alles zo is gelopen. En soms ben ik boos op de hele wereld. Maar dat mag hou ik me dan in mijn achterhoofd.