Hoe Sien en Roy omgingen met hun ongeplande zwangerschap

21 jul 2021

We kennen de struggles van het volwassen leven. Het gaat niet altijd zoals we zouden willen. Relaties waar dat we van denken dat ze voorbestemd zijn, vallen uit elkaar. Jobs waarvan je denkt dat ze bij je passen blijken dat niet te doen. Bewuste keuzes maken en met je hart open volop voor een leven gaan dat bij jou past, kost lef. En zelfs dan ben je niet vrijgesteld van de onvoorspelbaarheden die het leven met zich meebrengt. Een ongeplande zwangerschap kan er daar eentje van zijn. De timing is alles behalve perfect, de gevolgen lijken niet in te schatten en je hoofd maakt overuren. Hoe kan je dan in hemelsnaam een gegronde beslissing nemen. Het overkwam Sien. Lees verder als je wilt weten hoe zij hiermee om is gegaan.

Sien is een succesvolle psycholoog, eigenares van een eigen praktijk en een veel gevraagd lesgeefster. Recent koos ze steeds meer en meer voor een leven waar haar hart naar uitgaat. Een nieuwe relatie gaf haar leven weer een extra dimensie. En toen… bleek ze ongepland zwanger te raken. Een zwangerschap die geen evidentie was. Sien en haar vriend Roy bekeken alle opties en kozen samen voor een wondermooi avontuur. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.

Geschrokken

Ik heb altijd een heel onregelmatige cyclus gehad. Een diagnose PCOS, medicatie om dat wat onder controle te houden… Ik keek er dan ook niet zo heel raar van op wanneer mijn bloedingen wat langer uitbleven. En toen was ik ’s morgens ook nog eens misselijk en behoorlijk emotioneel. Om mezelf gerust te stellen ging ik vlug voor mijn volgende cliënte er was een zwangerschapstest halen in de Carrefour (zodat ik gewoon kon betalen zonder dat ik iemand moest aankijken). Ik deed de test en er verscheen een dik blauw kruis. Moet je weten dat bij mijn 2 eerdere zwangerschappen er telkens een klein heel flauw streepje was. Ik was dan ook behoorlijk geschrokken en in paniek. Diegene die mij kennen weten dat ik niet zo geweldig ben in het bijhouden van bepaalde zaken. Voor mij was het dus ook niet zo helder wanneer dan mijn laatste regels geweest waren. Nog meer paniek.. geen idee hoe lang ik al zwanger was?!

Ik deed de test en er verscheen een dik blauw kruis. Moet je weten dat bij mijn 2 eerdere zwangerschappen er telkens een klein heel flauw streepje was. Ik was dan ook behoorlijk geschrokken en in paniek.

Ik stuurde mijn vriend Roy een sms of ik over een uurtje even kon langskomen. Hij had nog afspraken opstaan in de namiddag, maar ik zou toch nog even naar hem toegaan. En toen, wat meer afwezig dan wat van mijn gewoonte is, had ik een begeleidingsgesprek met mijn cliënte.

Misschien is iets meer context wel handig: Roy en ik, wij zijn nog niet zo heel lang samen, we wonen nog niet eens samen. Bij de prille start van onze relatie hadden we het gesprek gehad dat we niet persé een kind van ons twee samen wouden. We zijn niet meer zo jong, ik heb al 2 zonen (van 9 en 11 jaar) en we hebben meer dan plannen genoeg om samen gelukkig te zijn.

“Ik ben zwanger”

De rit naar mijn vriend toe was slopend. Hoe zou hij reageren? Zou hij kwaad zijn? Wat moeten we nu doen? Hoe lang ben ik zwanger? Hoe gaan we hier samen mee om gaan?

Ik heb aangebeld (heb thans een sleutel), hij deed open en ik ben huilend in zijn armen gestapt. Hij fronste, vroeg wat er was…en ik kon niet anders dan huilend vertellen “ik ben zwanger”. We zijn samen in de zetel gaan zitten waarop hij zei “Ik dacht niet dat iemand die woorden ooit tegen mij zou zeggen.” Hij heeft me heel lief vastgehouden, getroost, was helemaal niet boos op me. We zouden samen de tijd nemen om uit te zoeken hoe ver ik zwanger was en hoe we het verder zagen. Er viel alleszins toen al heel veel angst van me af.

Ik zou zo snel mogelijk een afspraak bij de gynaecologe vastleggen, liefst op een moment waarop Roy erbij kon zijn. We konden er de eerst volgende maandag in de namiddag terecht. Daar zagen we inderdaad dat er een kleine pruts op komst was en kon je al een kloppend hartje zien. Blijkbaar was ik 6 weken zwanger. Ik was er dus nog relatief vroeg bij. Ik was aan de telefoon heel duidelijk geweest dat het nodig was om de zwangerschapsduur vast te stellen én dat we niet zeker wisten of we de zwangerschap wouden behouden, anders had ik de afspraak ook zeker niet zo snel gekregen. Wat was het een koude douche daar. Mijn vriend werd helemaal niet aangekeken of aangesproken, net alsof ik een spook meegenomen had. Wanneer ik dan ook extra uitleg vroeg omtrent een eventuele zwangerschapsonderbreking, konden ze me alleen vertellen dat zij daar verder geen uitleg over konden geven omdat ze verbonden waren aan een katholiek ziekenhuis. Ik viel helemaal stil toen.

Ook bij de betaling van de afspraak aan het loket, volgde nog een koude douche. De secretaresse wou persé de vervolgafspraken al vastleggen. Hoewel ik aangaf dat nog niet te willen, bleef ze er op terugkomen. Ik heb dan vervolgafspraken vastgelegd. Een uur heb ik afgelopen over hoe kwetsend ik de manier waarop ze ons benaderd hadden, vond. Ik koos er toch zelf voor om mijn partner mee te nemen, dat gaf toch aan dat ik de beslissing samen wou nemen? Dat we, in mijn ogen, allebei betrokken partij waren. Dat de beleving van ons twee en ons twee samen er voor mij echt toe deed.

Wanneer ik dan ook extra uitleg vroeg omtrent een eventuele zwangerschapsonderbreking, konden ze me alleen vertellen dat zij daar verder geen uitleg over konden geven omdat ze verbonden waren aan een katholiek ziekenhuis. Ik viel helemaal stil toen.

Ik was wel gerustgesteld door de 6 weken termijn. Er was dus nog ruimte om tijd te nemen om te beslissen. Ik belde de dag erna naar het abortuscentrum. Ook dat was heel raar om te doen. Je hebt een vaste gynaecologe, je komt er al meer dan 12 jaar… en voor zo een kwetsbaar gesprek moet je dan beroep doen op vreemden.  Ik ben heel open minded opgevoed rond vrouwenthema’s en volgde mijn hele schoolgaande leven Zedenleer. In mijn ogen was abortus dus een legitieme keuze. Door de aanpak in de gynaecologiepraktijk kwam er echter toch een bijna ‘criminele’ laag op te liggen.

Het telefoongesprek met de mevrouw in het abortuscentrum had al onmiddellijk een warme toon. Ik had verteld over de beleving bij de gynaecoloog, over hoe ik mijn partner er echt bij wou betrekken. Dat we een weloverwogen beslissing wouden nemen en dat ik alleen niet uit mijn angst geraakte. Het was heel geruststellend om al aan de telefoon een warm contact te hebben. Je krijgt er ook niet gewoon een telefoniste aan de lijn, maar onmiddellijk die mensen die ook de gesprekken doen. Opnieuw een week later, kon ik er terecht.

Een hoofd vol rampscenario’s

Er zijn enorm veel tranen gevloeid die week. Ik was zo bang voor wat nog komen zou. Ondertussen was ik ook elke dag verschrikkelijk misselijk. Ik kon alleen maar rampscenario’s bedenken. Mijn 2 oudste zonen zouden niet meer naar mij toe willen komen, zouden een broertje of zusje nooit aanvaarden. Ze zouden mij als hun mama vanalles verwijten. Ik zou geen tijd meer hebben voor hen. En wat dan met het leven dat ik aan het opbouwen was? Mijn eigen praktijk, het starten met het geven van opleidingen voor verschillende opleiders. Dat zou allemaal in het water vallen. Ik zou weer aan huis gekluisterd zijn. De mooie plannen met Roy, wat zou daar nog van in huis komen? De angst, om weer zwanger te zijn, opnieuw een traumatische bevalling door te moeten. Wat als deze relatie niet stabiel bleek? Dan was ik alleenstaande mama van maar liefst 3 kinderen. Dat zou ik nooit kunnen. Ik zat helemaal verstrikt in al de mogelijke rampscenario’s. De mama’s aan de schoolpoort zouden me veroordelen (nog niet zo heel lang weg bij de vader van mijn 2 zonen én nu al zwanger van een nieuwe partner). Toch ook al 38 jaar ,dus toch ook “te oud” om nog een kind te willen. Ik wist dat het rampscenario’s waren, merkte het op aan het zwart/wit gehalte van mijn denken. Ik heb er toen ook over gesproken met een paar vriendinnen. Die reageerden eerder geruststellend, waren in eerste instantie ook gewoon blij. Dat was ook wel confronterend en maakte onmiddellijk ook wel tranen los. Omdat ik niet blij was, maar bang.  Gelukkig heb ik top vriendinnen, die ruimte maakten voor mijn verdriet, zonder er helemaal in mee te duiken met me. Die me geruststelden dat ik de tijd mocht nemen en dat ze er voor me zouden zijn, wat onze keuze ook werd.

En Roy… die liet niet zomaar in zijn hart kijken. Hij wou geen druk op me zetten. Kon zich voorstellen dat het allemaal al pittig voor me geweest was. Wou mij met alle respect laten beslissen. Hij zou me steunen wat ik ook koos. Hij was echt heel betrokken en steunend én bang om mij een richting op te sturen die ik misschien niet wou. Ik had het nodig om te weten wat er in zijn hart omging. Gelukkig kon hij dat ook onmiddellijk tonen toen ik er om vroeg. Ik zag eigenlijk alleen maar blinkende ogen. Hij was er met heel zijn hart blij om. Hij zag het helemaal zitten, papa worden en samen met mij een kind grootbrengen. Hij zag dat wij een ongelofelijk goed team vormen. Ookal zag ik zijn liefde en enthousiasme, was ik toch nog vooral bang. Kon hij mij dan echt al zo graag zien om samen voor een kind te gaan? Was er dan genoeg liefde om mij, mijn 2 jongens én nog een kind van ons twee graag te zien? Durfden wij deze stap dan echt al nemen?

Een mooie storm

Ik was zo bang voor de impact die het zou hebben op mijn 2 oudste zonen, dat ik aanvankelijk echt besloot om het kindje niet te houden. Eens die beslissing voor mij genomen was kwamen er nog meer tranen. Wou ik een tattoo voor ons beiden, om ons er wel aan te herinneren. Ik merkte toen, door me echt voor te stellen hoe het zou zijn om dit kindje niet te houden. Dat ik het ergens wel wou. Dat, als ik geen rekening zou houden met ‘anderen’, ik er superblij voor zou gaan. Dat wij samen, echt ook wel een mooie, warme plek kunnen bieden voor een kind. Liefde in overvloed alleszins. Toch waren er nog praktische twijfels en, zoals ik al schreef, was ik heel bang dat het egoïstisch was om het leven van mijn 2 zonen nog extra overhoop te halen.

Het gesprek in het abortuscentrum was zo anders dan bij de gynaecologe. Ze hebben er heel respectvol een nieuwe echo genomen. Gesproken met ons. Al onze bezorgdheden werden serieus genomen en tegelijkertijd ook wel genuanceerd. “Is jullie kindje het leven niet waard uit angst voor de mogelijke reactie van je 2 zonen?”, “Hoe zouden jullie je zonen opvangen?”.

Toen we buiten wandelden was het voor ons veel helderder. We wouden er eigenlijk echt voor gaan! Ja, het leven van mijn jongens zou wat anders ingericht worden, en er waren ook mooie aspecten aan gekoppeld. Ook voor hen. Het was/is niet zo zwart/wit. Het werd daar ook duidelijk dat we best wel een stevig koppel zijn. Nog niet zo heel lang samen, maar wel stevig samen. Heel liefdevol, respectvol en warm naar elkaar en “mijn” jongens. Ik denk dat dat heeft gemaakt dat de knoop helemaal werd doorgehakt. Ja, het was verantwoord om in onze relatie, ook al zijn de omstandigheden praktisch niet optimaal, een kind geboren te laten worden. Bovendien, gezien onze leeftijd, was het ook wel iets om dan nu door te zetten…en niet over een paar jaren, wanneer “alles stabieler” zou zijn, nog te proberen. Het leeftijdsverschil tussen ons kindje en mijn jongens zou ook alleen maar groter worden, wanneer we langer zouden wachten. We hadden samen al wat stormen getrotseerd. Deze mooie storm, wouden we niet aan ons laten voorbij gaan.

Ja, het was verantwoord om in onze relatie, ook al zijn de omstandigheden praktisch niet optimaal, een kind geboren te laten worden.

Ik ben ondertussen 21 weken zwanger. “The word is out”. Mijn zonen wisten het als eersten en reageerden best wel ok. De jongste was heel blij, de oudste… die wil vooral zijn mama niet kwijt en is bezorgd over de band die hij kan opbouwen met zijn nieuwste broertje. Hun reactie was veel genuanceerder dan dat ik kon voorspellen.

De mooiste reactie kreeg ik van iemand die ik eigenlijk niet zo goed ken. Ik kwam haar tegen in een online cursus, ze was zelf ook nog niet zo lang weg bij de vader van haar kinderen. Zij zei “Ik hoop oprecht voor mezelf dat ik mij ook nog het geluk kan gunnen van een kindje in een liefdevolle relatie.” Als ik het typ, raakt het me nog. Zo had ik er nog niet naar gekeken. Ik verwachtte oordeel, roddels. Nu, die zullen er ook wel zijn hoor. Maar ik heb ook zo veel mooie reacties gehad. Mensen die me oprecht deze “liefdesbaby” gunnen.

Het is pittig. Eind deze maand verhuis ik, er zijn veel veranderingen op korte tijd. De opleidingsinstituten waarvoor ik opleidingen mag geven, die wachten allemaal met plezier op mij tot januari 2022. De jongens, die wennen aan het idee. En ik… ik ben zo blij dat ik niet anders kan dan doen wat mijn hart fluistert en samen met de liefde van mijn leven dit bewust mag doormaken.