Goh ja, die Coronamaatregelen. Laat me duidelijk zijn, ze zijn broodnodig. Maar wat worden we toch uitgedaagd op onze flexibiliteit! Ons steeds aanpassen, ons steeds voorbereiden op een ander scenario. Niet simpel in het alledaagse leven, maar al helemaal niet als je op het punt staat een baby te krijgen. Het overkwam Nele.
Nele is één van de vele zwangere vrouwen tijdens de eerste lockdown. Ze doet haar best om haar zo goed mogelijk voor te bereiden op wat komen zal: bevallen terwijl er een akelig virus ons land lam legt. Al snel merkt ze op dat de maatregelen snel veranderen en dat voorspelbaarheid ver zoek is in deze moeilijke tijden. Lees verder als je te weten wilt komen hoe Nele hier flexibel mee probeert om te gaan. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Bevallen in Coronatijden
1 april 2020, en nee dat is geen grap, breken om 4u ’s ochtends mijn vliezen. Het moment waar we al 9 maanden naar uitkeken was eindelijk aangebroken, spannend!
De weken die hier aan vooraf gingen had ik al een aantal keer gebeld naar de afdeling materniteit van het ziekenhuis waar ik zou bevallen, om op de hoogte te blijven van de meest recente maatregelen die er genomen werden rond Corona. Er veranderde elke keer wel iets. Dat we geen bezoek mochten ontvangen vonden we niet meer dan logisch, en dat vonden we ook helemaal niet zo erg. Maar dat we 3 dagen 24u/24u op onze kamer opgesloten zouden zitten hadden we niet zien aankomen.
Voor ons was het ons eerste kindje, dus toen we in de auto op de weg naar het ziekenhuis zaten, wisten we al dat we een aantal dingen vergeten waren. “Geen probleem” hadden ze ons gezegd “papa gaat het ziekenhuis nog wel mogen verlaten om even thuis de vergeten spullen op te halen”.
Oef, we moesten ons dus geen zorgen maken over het borstvoedingskussen, de Maxi-Cosi, extra kleren voor mama, en alle andere dingen die we vergeten waren.
Waauw
De bevalling zelf ging vlot. Ik had op voorhand gezworen dat ik geen epidurale verdoving wilde (ik heb namelijk een panische angst voor naalden), maar mijn ontsluiting vorderde niet snel genoeg, en er moest een infuus gestoken worden met een middel om de weeën op te voeren. Ik had gehoord dat de pijn dan heel snel intenser zou worden, en dat bleek inderdaad waar te zijn. Ik wist met mezelf geen blijf meer en heb met een bang hartje dan toch gevraagd voor een epidurale verdoving. Als ik daar heel eerlijk over mag zijn, voelt dat toch wel een beetje als een teleurstelling. Tegelijkertijd was het ook een overwinning. Een teleurstelling omdat ik niet nog een paar centimeter heb kunnen volhouden zodat ik zonder verdoving kon bevallen. Langs de andere kant is het, gezien mijn panische angst voor naalden, een enorme overwinning dat ik 2 keer een epidurale heb gekregen. De eerste poging had immers een heel beperkt effect. Toen de anesthesist binnenkwam en met ether op mijn benen kwam wrijven en vroeg of dat nog koud aanvoelde, wist ik dat de epidurale niet gewerkt had.
Ik was vanaf de eerste seconde tot over mijn oren verliefd op dat prachtige meisje dat daar ineens bij mij lag.
Ondertussen had ik 9 centimeter ontsluiting. Ze besloten een epidurale verdoving te steken die ze normaal gezien gebruiken bij spoedkeizersnedes, dus deze werkte snel. Ik voelde nog net genoeg om de weeën aan te voelen komen, en na 20 minuten echte arbeid konden we eindelijk onze lieve dochter ontmoeten. Ik was vanaf de eerste seconde tot over mijn oren verliefd op dat prachtige meisje dat daar ineens bij mij lag. Het eerste dat ik zei tegen mijn man was “Wauw schat, kijk wat een prachtige dochter wij gemaakt hebben!”. Uiteraard moet je elkaar een beetje leren kennen, alles is nieuw, alles is aftasten. Maar ik heb alleszins het gevoel dat wij vanaf de eerste moment een band hadden!
Ziekenhuisverblijf
Aangezien alles vlot verlopen was, mama geen lichamelijke letsels had opgelopen en baby Roos het goed stelde, zeiden ze dat we na 1 nacht het ziekenhuis mochten verlaten als we dat wilden, en dat ze dat begrepen door Corona. Maar met een baby van 1 dag oud naar huis vertrekken als het je eerste kindje is, vonden wij enorm angstaanjagend. We hebben ervoor gekozen om de vroedvrouwen, verpleegsters en dokters 3 dagen te overladen met alle nuttige en minder nuttige vragen die in ons op kwamen. En daar zijn we tot op de dag van vandaag nog blij mee. Ik heb op geen enkel moment het gevoel gehad dat ze ons daar weg wilden. De verpleegkundigen waren allemaal enorm vriendelijk en namen hun tijd om mijn vragen te beantwoorden, ook als ik voor de vierde keer die nacht op het belletje drukte omdat er iets niet goed ging of ik onzeker was over de borstvoeding. Mijn man en ik droegen geen mondmasker, al het personeel wel. Wij moesten ook geen preventieve Coronatest ondergaan. Naar de gang gaan mocht sowieso niet. Wij hadden alles op onze kamer, en mochten die in geen geval verlaten.
Toen mijn man op de derde en laatste dag op de gang wou gaan vragen of hij de Maxi-Cosi uit de wagen mocht gaan halen, werd hij onmiddellijk terug naar de kamer gestuurd. Het ziekenhuis had dus blijkbaar in die afgelopen drie dagen nog bijkomende maatregelen getroffen. Uiteindelijk begrepen ze wel dat we die Maxi-Cosi echt nodig hadden, en hebben ze mijn man snel over en weer laten lopen naar de auto en terug. Alles klaar om naar huis te vertrekken en te genieten van Roos.
Bezoekjes thuis
Dat Corona roet in het eten ging gooien voor de bezoekjes thuis, daar hadden we ons al bij neergelegd. De kraamhulp en de vroedvrouw kwamen nog steeds, dus we gingen toch een beetje hulp krijgen en dat stelde ons wel gerust. Op die moment verkeerden we nog in de fase “het zal allemaal wel snel voorbij zijn”. Na 2 of 3 weken begon het bij mij toch enorm te knagen dat de kraamhulp (die ik uiteindelijk helemaal niet kende en dus ook niet wist of ze de maatregelen goed volgde) wel binnen mocht komen maar Roos haar grootouders niet. Het brak mijn hart om Roos weg te houden van mijn ouders, maar het zijn allebei risicopatiënten, dus we waren extra voorzichtig. Wel heb ik snel de kraamhulp stopgezet omdat ik mij er elke dag slechter bij voelde.
Enerzijds willen we mijn ouders zo veel mogelijk beschermen en contact vermijden zodat zij gezond kunnen blijven. Anderzijds denken we ook vaak: “Wat als er morgen iets met mijn ouders gebeurd? Dan hebben ze Roos niet meer kunnen vastpakken en knuffelen?”
De eerste weken was het heerlijk dat er weinig bezoek kwam. Je bent moe en loopt de hele dag in je pyjama, maar dat kon helemaal geen kwaad. Maar hoe langer deze situatie aanhoudt, hoe moeilijker het wordt om vol te houden. Ondertussen is Roos 9 maanden, ze begint recht te staan, te brabbelen, tandjes te krijgen,… kortom, ze verandert enorm snel. Belangrijker nog, ze begint mensen te herkennen. Maar jammer genoeg blijft het contact met haar nonkels en tantes, groot- en overgrootouders, kinderen van onze vrienden, allemaal zeer beperkt. Gelukkig kan ze nog naar de kinderopvang en heeft ze daar sociale interactie met de andere kindjes. Roos is langs beide kanten het eerste kleinkind, en we merken dat dit vooral heel erg zwaar weegt op mijn ouders. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de mentale gezondheid van mijn mama er na zo’n lange lockdown echt op achteruit gaat als ze Roos niet kan zien. We proberen zo veel mogelijk met mijn ouders te videocallen via Whatsapp, en 1 keer per week komen ze haar mee ophalen van de crèche (waar ze uiteraard niet binnen mogen), dan maken we een kleine wandeling en komen ze even binnen zodat ze met Roos kunnen spelen. Ik probeer dan te zorgen voor zoveel mogelijk ventilatie, mijn man en ik houden ons mondmasker aan en houden afstand van mijn ouders. Soms zitten we in een tweestrijd. Enerzijds willen we mijn ouders zo veel mogelijk beschermen en contact vermijden zodat zij gezond kunnen blijven. Anderzijds denken we ook vaak: “Wat als er morgen iets met mijn ouders gebeurd? Dan hebben ze Roos niet meer kunnen vastpakken en knuffelen?” Dat laatste vinden we zo onmenselijk.
We vragen ons wel af of dit geen gevolgen gaat hebben op langere termijn. Hopelijk blijft Roos de sociale, goedlachse meid die ze nu is. En hopelijk vergeet ze al die mondmaskers snel.
En hopelijk houden wij het als ouders nog lang genoeg vol. De combinatie van 2 ouders met een fulltime job, en de fulltime zorg voor een lieve baby beginnen toch zwaar te wegen…