Deze blog is een beetje speciaal. We gaan immers terug in de tijd. Maar liefst 35 jaar. Toen mijn mama voor het eerst mama werd. Tijdens mijn eigen zwangerschappen hebben we het er veel over gehad. Hoe het was in de jaren 80 om te bevallen? Ik vroeg haar of ze daar iets over wou delen. Na enkele uitspraken als ‘dat kan ik niet, Lien’; ‘Moet ik dat echt op de computer maken?’ … ging ze aan de slag. Lees dus zeker verder als dit jou evenveel interesseert als mij.
Monique is een mama, een omi, een vrouw en eigenlijk ook een soort ondernemer. Ze staat niet snel stil. Een bezige bij. Als jonge twintiger zette ze haar eerste stappen in het moederschap. Helemaal vanuit haar hart maar ook 100% naïef. Mama worden, bevallen, een kraamperiode en een pril zwangerschapsverlies doormaken… in de jaren 80. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
1986
Toen ik 24 jaar jong was hadden we een grote kinderwens. Nu klinkt dat best jong maar in de jaren 80 was dat heel gemiddeld. De omgeving zat er al echt op te wachten vanaf het moment dat je trouwde. We moesten toch nog 13 maanden wachten vooraleer het ons gelukt was. Echt geïnformeerd werd je toen niet over het verloop van de zwangerschap of de bevalling. Je onderging het allemaal een beetje.
Ik was 10 dagen overtijd. Op maandag 7juli werden we verwacht in het ziekenhuis om ingeleid te worden. Tijdens de zwangerschap moesten we in die tijd elke maand naar de gynaecoloog voor een echo (een zwarte vlek op een scherm meer konden we er niet van maken). Uren hebben we in de wachtkamer gezeten want er was maar één gynaecoloog voor het hele ziekenhuis. Was er een bevalling terwijl je daar zat, werd die gynaecoloog opgeroepen en wist je dat je daar minstens weer een half uur langer zat. Terug naar de 7de juli. Om 7h moesten we in het ziekenhuis zijn. Om half 8 lag ik al aan een infuus in een klein kamertje. In dat infuus werd “iets” ingespoten om de weeën op te wekken. Links en rechts van het bed waren er immense boekenkasten. Mijn man kon nog juist op een krukje naast mijn bed zitten. Tegen de middag was het niet uit te houden van de pijn. “Ik zal je een spuit geven tegen de pijn” zei de vroedvrouw (een zuster in die tijd). Volgens mij was het gewoon water want het hielp niks. Van epidurale verdoving was toen nog geen spraken. Wat heb ik geschreeuwd en geroepen op die zuster die dan af en toe wel eens kwam kijken. De gynaecoloog kwam ook af en toe langs om te zien hoeveel ontsluiting er was. Ondertussen begon ik ook nog te hyperventileren.
Echt geïnformeerd werd je toen niet over het verloop van de zwangerschap of de bevalling. Je onderging het allemaal een beetje.
Tegen 17h kreeg ik persweeën. “We lopen nu naar de verloskamer” zei dezelfde non. Het was immers de bedoeling dat je je zelfstandig verplaatste naar een andere ruimte waar je effectief zou gaan bevallen. Veel keuze had ik niet en het lopen was meer strompelen. Na een half uur persen werd ons Lientje geboren. Ze werd direct meegenomen om in een verwarmd bedje te leggen. Heel normaal in die tijd! Het kindje werd immers doorgaans niet meteen aan de mama gegeven. Het volgende probleem kondigde zich aan. De moederkoek kwam niet af. Nachtkleed uit en operatieshort aan (ondertussen kreeg mijne man in het eerste kamertje eten). Ik werd alleen naar de operatiekamer gebracht. Gelukkig ben ik niet bang aangelegd en onderging ik het maar allemaal. Daar aangekomen werd ik klaargemaakt om onder volledige narcose de moederkoek af te halen. Op dat moment kreeg ik nog een perswee en gelukkig kwam de placenta toch nog spontaan. Terug afkoppelen van alle apparatuur. Ik werd genaaid zonder verdoving want knippen was ook heel normaal in die tijd.
De eerste momenten
Nog vol bloed en in operatieshort werd ik naar mijn kamer gebracht. Die zat al vol bezoek want mijn man had ondertussen de familie verwittigd. Maar ons Lientje was er nog niet. Die lag nog in haar warme nestje. Mijn moeder en schoonmoeder mochten haar gaan halen. Bij gevolg hadden zij mijn dochter eerder in hun armen dan wijzelf. De knuffeltijd hebben we daarna dubbel en dik ingehaald.
Mijn moeder en schoonmoeder mochten haar gaan halen. Bij gevolg hadden zij mijn dochter eerder in hun armen dan wijzelf.
Er werd me gevraagd of ik borstvoeding wou geven maar aangezien we een eigen zaak hadden zag ik dat niet zitten (ik wil de keren niet tellen dat ik Lien de fles heb gegeven in de winkel terwijl er klanten waren en dat zag ik met borstvoeding niet gebeuren).In die tijd moesten we 8 dagen in het ziekenhuis blijven. We konden iedere dag bekkenbodemspieren oefeningen gaan doen op een andere afdeling maar dat deed ik niet want ik wou Lien niet alleen laten. Wat toen ook heel normaal was was dat ze je baby s ’nachts meenamen naar de kamer op de gang zodat je goed kon slapen. Tegen de ochtend brachten ze je kindje terug met een lief berichtje in het bedje waarop stond hoe de nacht geweest was. Als de baby’s s ‘nachts weende hoorde ik direct of het Lien was. Achteraf bekeken was dat een hele vreemde situatie.
Een tweede kindje
Al snel volgde de hunkering naar een tweede kindje. Gelukkig ging die wens redelijk snel in vervulling. Bij de eerste echo vielen we bijna van onze stoel bij de woorden “Het zijn er twee”. We waren in verwachting van een tweeling. Nadat dit enige tijd vergde om te plaatsen, waren we er wel heel gelukkig mee. Jammer genoeg kregen we bij de volgende echo te horen dat één van de vruchtjes niet was gegroeid en ondertussen was gestorven. Dit maakte ons natuurlijk erg verdrietig. In die tijd werd er weinig gesproken over dit verlies. Er werd niet meer op terug gekomen. Er werd verwacht dat je je daar snel over zou zetten. Dus probeerden we dit maar…
Jammer genoeg kregen we bij de volgende echo te horen dat één van de vruchtjes niet was gegroeid en ondertussen was gestorven. Dit maakte ons natuurlijk erg verdrietig. In die tijd werd er weinig gesproken over dit verlies.
Bij mijn tweede zwangerschap ben ik bevallen op de uitgerekende dag (17 oktober). S´nachts is mijn water gebroken en vertrokken we naar het ziekenhuis. Ik had nog geen weeën. Deze keer was ik beter voorbereid. Ik had een zwangerschapscursus gevolgd waar je leerde om de weeën op te vangen. Bang was ik niet. Ik zou die klus wel eens snel klaren. We belanden weer in het kleine kamertje. De vroedvrouw mocht de gynaecoloog niet wakker maken voor 8h om te vragen of ze iets mochten geven om de weeën op te wekken. Bijgevolg lag ik daar te wachten en de uren af te tellen. Om stipt 8h stond de gynaecoloog daar en werd het infuus geprikt. De weeën kwamen snel op. Ondanks de helse weeën die bij zo een inleiding horen, had ik het gevoel dat ik de pijn beter kon opvangen. Was het de ervaring? Was het de zwangerschapscursus? Om 13h werd Sis geboren, een gezonde zoon. Al bij al een vlotte bevalling. Ook deze keer moest ik 8 dagen in het ziekenhuis blijven. Daar leken geen andere keuzes rond te bestaan. Ik kwam op 25 oktober thuis met een baby terwijl we een peuter van 2 jaar hadden rondlopen. Thuis hadden we een bloemenzaak waar 1 november ( Allerheiligen) de drukste periode van het jaar was. Van hulp was toen geen spraken. Gelukkig was Sis een brave baby die goed sliep (overdag althans) en Lien een wijze peuter die bij ons in de zaak speelde. Mijn man stond in het onderwijs en kreeg 3 dagen vaderschapsverlof na de bevalling en had een week herfstvakantie. Gelukkig krijgen de papa’s nu langer verlof om hun vrouw bij te staan in de kraamperiode. Na 1 november heb ik toen toch 3 weken rust genomen. Ik heb het zwanger zijn altijd als heel leuk ervaren. Gelukkig had ik ook heel gemakkelijke zwangerschappen want voor zelfstandigen was er toen geen hulp voorzien .