Hoe kan je je voorbereiden op de komst van je eerste kindje? Je weet dat het leven zoals je het altijd hebt gekend zal veranderen. Maar hoe zal het er dan wel gaan uitzien? Gelukkig leven we in een tijd van veel toegankelijke informatie. Ook Lize dacht op die manier zich tot in de puntjes te kunnen voorbereiden op de komst van haar dochter. Toch bleek de realiteit hele andere plannen met het prille gezin te hebben. In boeken stond niets terug te vinden over Corona, tegenvallende borstvoedingsavonturen of overdreven veel adviezen van mensen rondom haar.
Lize is een jonge mama van een prachtig klein meisje. Ze probeerde zich tijdens haar zwangerschap te wapenen voor wat er op haar af zou komen. Goed geïnformeerd begon ze aan het babyavontuur. Al gauw bleek dat de praktijk wel wat verschilde van de theorie. Dit deed Lize wel even wankelen. Hoe lukte het haar om toch haar instinct te volgen? Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Lieve onwetende ik.
Boeken heb ik verslonden, over de bevalling, borstvoeding, het eerste jaar met een baby…
Ik was voorbereid, theorie onder de knie! Maar daar spreken ze ineens over Corona op het nieuws. Mijn stress begint te pieken, angst voor mijn dochter in mijn buik. “Nee, zwangeren behoren niet tot de risicogroep” werd mij verteld door de arbeidsgeneesheer. Maar hoe weet hij dat nou zo zeker?
“Rustig blijven, niet stressen, is niet goed voor mijn kleintje. Mag mijn man eigenlijk bij de bevalling zijn? Moet ik dit alleen doen? Ik kan het niet alleen, ik heb hem nodig.” Informatie opzoeken, gynaecoloog bellen, oef, dan toch één zorg minder.
Ik beval van ons dochtertje op een zondagavond. ’s nachts word ik onze kamer binnen gereden, een beetje uitleg en goede nacht! Daar lag mijn klein hoopje, in de co-sleeper. Ik heb haar voorzichtig bij me in bed genomen en durfde die nacht het licht niet uitdoen. Mijn klein meisje.
Het avontuur begint, borstvoeding, iets wat ik zo graag wilde, loopt niet. Eerste teleurstelling check. Van kolven werd ik zeer geïrriteerd, ik wou mijn dochter aanleggen en bij mij hebben, niet aan zo’n machine hangen dat toch niet hielp. Bij het thuiskomen zat ik er emotioneel onder door. Al huilend belde ik mijn vroedvrouw op dat ik het kolven niet zag zitten en dat ik dat zo erg vond. Zoveel schuldgevoelens, maar ook zoveel stress. Na dat telefoontje besloot ik volledig over te schakelen op flesvoeding. Onmiddellijk voelde ik me rustiger in mijn hoofd en kon ik meer genieten van mijn kleine meid.
“Ze slaapt niet overdag? Laat haar maar huilen, ze moeten dat toch leren!” Maar ze is nog maar 8 weken? Daar komt de stress weer, de twijfel aan mijn eigen instinct. Goedbedoelde adviezen vliegen mij rond de oren, terwijl ik gewoon wil dat mijn dochter haar rust vindt. Foert, ik krijg stress, ik bezorg haar stress. Ik koop een draagzak. Mijn meisje kort bij mij, slapend bij mijn hart. Heerlijk toch. De rust keert terug en ik kan er zijn voor haar zonder de tranen.
Boeken heb ik verslonden… Een plan in gedachten… Maar het leven met deze kleine meid liep anders dan verwacht. Ik was niet voorbereid op de gierende hormonen, de rollercoaster van emoties, de stress van alle richtlijnen en adviezen of op de liefde die ik zou voelen als mijn kleine meid me met grote ogen aankijkt.