Een kindje in je buik dragen en op de wereld zetten is altijd een grote levensgebeurtenis. Hoe vanzelfsprekend de maatschappij er ook soms mee omgaat, het is niet evident! De veranderingen van je lichaam, je welbevinden dat enorm kan schommelen, het bevallen en het aanpassen aan nieuw leven in huis. Een echte rollercoaster! Tijdens zo een heftige gebeurtenis houd je je graag vast aan de mensen die je graag ziet. Maar wat als je die mensen even niet mag zien omdat het hele land gedomineerd wordt door een levensgevaarlijk virus?
Katrijn is een ambitieuze vrouw, die naast haar boeiende carrière ook ging voor haar kinderwens. Ze werd in mei voor het eerst mama van een klein, lief meisje. Een droomscenario zou je denken. Het verhaal speelde zich echter af in 2020, het Coronajaar. Katrijn mist hierdoor haar familie rond zich om belangrijke momenten mee te delen. Haar zwangerschap was soms zwaar, haar bevalling enorm zwaar. Lees verder als je wilt weten hoe ze hier mee om is gegaan. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Een baby op komst
Ein-de-lijk. Na acht maanden proberen hadden we eind september een positieve test in onze handen. Iedereen die bewust besloten heeft om zwanger te willen worden beseft dat elke maand een maand te veel is op dat moment. Er groeide een mensje in mij. Wauw!
De eerste maanden verliepen zoals verwacht: misselijk, moe, geconstipeerd. Rond Nieuwjaar begon er zich eindelijk een buikje af te tekenen, hoewel ik vermoed dat velen nog dachten dat ik wat te veel in de chipszakken had gezeten. Een maand later waren de kwaaltjes voorbij en dacht ik dat het genieten kon beginnen. Ik had nog een examen begin maart en had me voorgenomen daarna te starten met de baby-uitzet.
Wij waren vooral bang dat hij de geboorte van ons kindje niet zou mee maken. Maar uiteindelijk is de impact van de lockdown en de maatregelen veel groter dan ik in eerste instantie vermoedde.
Begin maart, 6 maanden zwanger, ging het land in lockdown. De angst voor Corona was groot bij ons, omdat mijn man een risicopatiënt is. Hij was, veel vroeger dan mij en alle anderen die dachten dat het maar een griepje was, aan het waarschuwen om niet meer onder de mensen te komen, geen hand meer te geven, etc. Wij waren vooral bang dat hij de geboorte van ons kindje niet zou mee maken. Maar uiteindelijk is de impact van de lockdown en de maatregelen veel groter dan ik in eerste instantie vermoedde.
Op het moment dat je zwanger wordt, groei je ineens dichter naar je moeder toe. Er was niemand met wie ik mijn zwangerschap liever wou delen. En samen gaan winkelen voor de baby was daar onderdeel van. Alleen, dat is er nooit van kunnen komen. Door de winkels slenteren, zuchten en kirren bij zoveel schattigheid… Ik moest alleen op zoek, op het internet. Alleen afwegingen maken, alleen knopen doorhakken. Laat ons eerlijk zijn, aan mannen heb je op dat vlak niet veel. Alles is “goed”.
Mijn man mocht niet mee naar de consultaties bij de gynaecoloog en de vroedvrouw. Die momenten waar je zo naar uitkijkt omdat je dan je kindje weer kan zien en horen, die heeft hij moeten missen. En ik miste zijn hand in de mijne, want je hebt toch altijd een beetje schrik dat ze iets zien dat niet goed is.
Ik haat zwanger zijn
Rond dezelfde tijd als de lockdown begonnen ook de kwalen uit het derde trimester: bekkeninstabiliteit, slapeloosheid, hartkloppingen, gewichtstoename (gigantisch in mijn geval)… Ik haatte zwanger zijn, maar er was niemand met wie ik dat kon delen. Het enige wat je dan kan oppeppen zijn de commentaren over je buik, het raden naar het geslacht, of eens laten voelen wanneer de baby stampte. Maar wij kwamen nergens meer. Te bang om Corona op te lopen en daardoor misschien alleen te moeten bevallen. Mijn mama zette de boodschappen voor onze deur neer. De pakjesdiensten draaiden overuren. Wandelen werd een pijnlijke bedoening. En hoewel ik enerzijds blij was dat de wereld vertraagde, zich aanpaste aan het tempo van een zwangere vrouw, werd ik toch depressiever en depressiever.
Ik miste mijn ouders, familie, vrienden. Ik kon geen geluk noch leed delen, want Zoom of Facetime heeft toch zijn beperkingen.
Een zwangerschap is toch bij uitstek een familiaal gebeuren. Zeker die allereerste keer. Alles is speciaal, ongekend, verrassend. Lag het aan de hormonen? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik heel veel weende. Zeker in de weekends ook al was het elke keer stralend weer. Ik miste mijn ouders, familie, vrienden. Ik kon geen geluk noch leed delen, want Zoom of Facetime heeft toch zijn beperkingen. En als ik dan weeral aan het wenen was, dan maakte ik mij zorgen dat ik te veel stresshormonen aan mijn kindje gaf.
Uiteindelijk heeft mijn man mijn ouders gezegd dat het niet zo goed met mij ging. En toen hebben ze de regels een beetje overtreden. In de tuin, ruim op afstand, zijn ze beginnen langskomen. Gelukkig. Ik voelde mezelf terug opkikkeren. En tegen het einde van de zwangerschap (eind mei) heb ik mijn broers terug kunnen zien. Dat was van begin februari geleden. En zo heb ik toch mijn buik aan een paar mensen kunnen laten zien. Ik weet niet waarom, maar op de één of andere manier is dat wat een zwangere vrouw gelukkig maakt. De bevestiging van de buitenwereld dat er inderdaad iets uniek aan het groeien is. Verbinding met het kindje gebeurt al wanneer ze nog in de buik zitten. Eindelijk kon haar familie beginnen met verbinden ook al was ze er nog niet. Zij kon andere stemmen horen dan die van haar mama en papa. Dat was erg belangrijk voor mij, dat ze al deel uitmaakte van onze familie vooraleer ze geboren werd.
Een traumatische bevalling
En toen brak mijn water. Mijn bevalling is een erg traumatische ervaring geworden. Ik ben 6 dagen in het ziekenhuis geweest. Het nieuws van de geboorte heb ik zelf niet aan mijn familie kunnen vertellen. Dat vond ik zwaar, omdat ik vaak tijdens de zwangerschap had gefantaseerd hoe ik mijn mama zou bellen om te vertellen dat haar eerste kleinkind geboren was.
Enerzijds was ik heel blij dat er geen bezoek mocht komen. Ik was fysiek en mentaal niet in staat om mensen te entertainen. De borstvoeding deed erg veel pijn. Goddank dat ik dat niet moest delen met bezoekers om dan talloze ongevraagde adviezen te krijgen. Maar mijn mama, die heb ik wel gemist. Om vast te houden en even te huilen. Om het wat van me af te praten. Om haar gezicht te zien bij de eerste aanblik van haar kleinkind.
Ik weet niet meer of dat begin juni al mocht, telkens 2 mensen binnen, maar eerlijk, ik had net de dood in de ogen gekeken, ik wou de mensen van wie ik hou rond me
Ik moest gelukkig in die 6 dagen wel wat onderzoeken laten doen en daarvoor werd ik het ziekenhuis doorgereden. Zag ik tenminste eens iets anders dan de vier muren van mijn kamer. Ik wou zo graag mijn geluk delen en dat kon enkel via digitale kanalen. Ik lag de eerste dagen op de stroke unit, een baby zagen ze daar natuurlijk niet vaak. Dus heel wat verpleegsters kwamen eens piepen naar dat versgeboren kuikentje en dat deed me echt goed.
Eindelijk, fier als een pauw (wat heb ik hier voor een prachtig mensje op de wereld gezet), naar huis en gelukkig was mijn mama even ongeduldig als ik. Die stond er meteen. Al de anderen van ons gezin volgden in de uren en dagen later. Ik weet niet meer of dat begin juni al mocht, telkens 2 mensen binnen, maar eerlijk, ik had net de dood in de ogen gekeken, ik wou de mensen van wie ik hou rond me.
Mijn baby showen
Moederschapsrust… Dat had ik op voorhand verkeerd ingeschat. Ik dacht chillen, lekker genieten, veel lezen, mijn Netflixlijst afkijken en mijn baby overal showen. Want ja, ik had toch maar het mooiste wezentje ooit op de wereld gezet! Maar niets is minder waar. Het was eenzaam en eentonig. Het leven gaat door, maar ik leefde in een cocon met veel te weinig sociale contacten. Corona versterkte die eenzaamheid, maar is zeker niet de oorzaak.
Ik had het ook moeilijk met mijn nieuwe rol, dat was moeder zijn, niet fulltime, maar 24/7. Mijn vroegere rollen, echtgenote, dochter, vriendin, werkneemster, politica, die verdwenen opeens naar de achtergrond. Ver naar de achtergrond. Ik was nu in de eerste plaats moeder. Dat betekent ook keuzes maken in het welzijn van je kind, die je beperken in je vrijheid, zoals borstvoeding geven.
Er kwamen wel wat mensen op bezoek, maar ook weer niet erg veel. We planden dat meestal in op de dagen dat het goed weer zou zijn, op ons terras, met voldoende afstand. Ons dochtertje doorgeven aan Jan en alleman deed ik liever niet. Ik wou niet dat zij ziek werd of het door zou geven aan mijn man. Dus je zit daar altijd maar met de baby in de armen, hele dagen lang, als een verlengstuk van jezelf. Maar wel eentje dat een pak meer onderhoud vraagt.
Voordeel van Corona tijdens de moederschapsrust is de rust. Je móet nergens meer naartoe. Je hebt alle tijd om je kindje te leren kennen, om te hechten, om de borstvoeding onder de knie te krijgen, om er als een slons bij te lopen zonder het risico te hebben dat er onverwacht iemand aan de deur staat,… Die tijd waarin er geen sociale verplichtingen meer zijn, waarin we niet ons weekend volproppen met allerlei activiteiten, dat is eigenlijk een zalige tijd. Dat gaan we waarschijnlijk nooit meer meemaken, maar ik denk dat dat voor ons dochtertje erg goed was.
Toen ik terug aan het werk ging, was ik het die alleen de baby naar de crèche bracht. Er mocht immers maar één ouder mee. Een belangrijk moment dat we weer niet konden delen samen, net zoals die consultaties tijdens de zwangerschap.
Nadat ik een maand aan het werk was, gingen we opnieuw in lockdown en werkte ik terug volledig van thuis uit. Geweldig! Want daar waar ik eerst stress had over mijn kolfopbrengst, kon ik nu gerust extra kolfmomenten inlassen en ondertussen doorwerken. Zo had ik niet alleen genoeg om mee te geven naar de crèche, maar kon ik ook nog langzaamaan mijn voorraadje in de diepvries vergroten.
We hebben met Kerst samen 10 dagen verlof gehad. Uitstappen maken zat er niet in. Waar ga ik haar immers verschonen? Of borstvoeding geven? De peters bezoeken is niet praktisch, want die wonen op meer dan een uur rijden en we mogen hun huizen niet binnen.
Hoewel ik het zelf moeilijk heb met al die unieke momenten die wij en ons dochtertje hebben moeten missen, besef ik ook dat zij er geen benul van heeft.
Hoewel ik het zelf moeilijk heb met al die unieke momenten die wij en ons dochtertje hebben moeten missen, en nog steeds missen, besef ik ook dat zij er geen benul van heeft. Zij speelt en lacht en ziet in alles plezier. En als er één ding is dat die baby’tjes beter gaan kunnen dan de anderen, dan is dat het lezen van emoties in de ogen. Hen ga je niets wijsmaken met gezichtsuitdrukkingen. Zij lezen onze ogen en weten genoeg.
Toch gaat er een volledig eerste levensjaar voorbij gegaan zijn zonder dat ze haar hele familie heeft kunnen ontmoeten, bij mijn vriendinnen op de arm heeft kunnen liggen, waarschijnlijk ook zonder een verjaardagsfeestje met nonkels, tantes, peters…
Corona brengt meer rust. Mijn weekends en avonden waren voor Corona vaak volgeboekt met afspraken, vergaderingen, … Nu is dat een pak minder. En hoewel ik echt mijn sociale contacten mis, besef ik dat ik veel minder stress heb en dat ik een veel hechtere band met mijn dochtertje heb dan anders het geval zou geweest zijn. Of dat zo een voordeel is, ik weet het niet. Ik ben een echte helikoptermoeder aan het worden 😀