Een eerste trimester tijdens een zwangerschap is altijd spannend. Je weet dat er heel wat kan misgaan, daar word je ook regelmatig aan herinnerd. Je komt de eerste 12 weken door en daarna ben je toch redelijk zeker van een gezonde baby. Niet? Wat als je zwangerschap nu bestaat aan een aaneenschakeling van ongerustheden, verontrustende echo’s, extra onderzoeken en ingrepen?
Het overkwam Karen.
Karen is mama van 2 schattige dochters. Tijdens de zwangerschap van haar tweede kindje kwam er slecht nieuws bij de eerste echo. Ook de daaropvolgende onderzoeken brachten niet altijd het gehoopte goede nieuws. Een vruchtwaterpunctie moest meer duidelijkheid verschaffen.
Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Yes, zwanger!
Nadat we er lang en veel over gepraat en nagedacht hadden, besloten we voor een tweede kindje te gaan. Na een half jaar proberen was het dan zo ver, ik was zwanger! Ik was uiteraard blij maar toch was het ook wel weer spannend. Mijn eerste zwangerschap is namelijk uitgedraaid op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik heb toen 2 keer een injectie moeten krijgen om het vruchtje af te laten komen. Elke vrijdag moest ik bloed laten trekken om te kijken of mijn HCG voldoende gezakt was. Dit waren emotioneel zware maanden. We moesten wachten tot het HCG zo goed als op nul stond voordat we terug mochten proberen om zwanger te geraken. Dit heeft toch 3 maanden geduurd wat op dat moment immens lang leek. Mijn vriend zat toen ook nog veel in het buitenland voor zijn werk wat het er niet gemakkelijker op maakte. Gelukkig was ik snel terug zwanger maar deze onrust blijft toch in je hoofd malen. Er is altijd een kans dat het nog eens gebeurd. Dus ook bij deze zwangerschap, zat de schrik er wel wat in.
Echo’s
Op 7-8 weken had ik mijn eerste echo bij de vroedvrouwen in het ziekenhuis. Daar kreeg ik al direct te horen dat de groei van kindje niet overeenkwam met het aantal weken zwangerschap. Het eerste wat door mijn hoofd ging was :”Oh nee, niet weer! Dit kan ik niet nog eens aan.”
Ik moest een week later terug komen om te kijken hoe de baby zich ontwikkeld had. Na veel tranen en slapeloze nachten, had ik eindelijk mijn 2de echo. Oef, alles bleek in orde te zijn. Het kindje was goed gegroeid en alles zat er op en er aan. Dit was een hele opluchting. Al voelde het ook wel dubbel. Je hebt toch niet helemaal de zekerheid tot de termijn van 12 weken. Dat is toch ook de echo waarna de meeste mensen gerustgesteld worden en het goede nieuws aan iedereen vertellen.
Het gevoel van ongerustheid van de voorbije week bleef hangen en ik durfde niet helemaal blij te zijn. Ik wou me niet te hard aan het kindje hechten voor als er toch nog iets zou gebeuren. Uiteraard doe je dit automatisch toch want je hebt hier zo lang naar toegeleefd maar ik probeerde mijn verstand boven mijn gevoel te zetten. Ondanks de twijfel, maakte we de zwangerschap bekend op de 3de verjaardag van onze dochter. Dit was het ideale moment omdat we iedereen die kort bij ons stond, toen samen hadden. Iedereen was blij en ik durfde ook mee blij te zijn. Grote zus to be was superenthousiast en het werd een leuk, gezellig feestje.
Onderweg naar de auto zei mijn dochter nog: ”alles is ok met de baby hè mama.” Met moeite zei ik dat alles ok was.
Een week later was het zo ver, de 12-weken echo. Mijn vriend moest werken dus ik nam mijn moeder en ook mijn dochter mee. Het leek me wel leuk voor haar om haar nieuwe broertje of zusje te zien. Alles zag er goed uit: handjes, voetjes, hoofdje, het hartje klopt, … Bij de nekplooimeting kwam echter het slechte nieuws. De meting zat tot tegen de limiet en moest toch nader bekeken worden. Plots komt er zoveel informatie op je af bovenop een gevoel van schok en verdriet. Ik wou keihard wenen maar mijn dochter was erbij en ik wou niet dat ze merkte dat er iets mis was. Aan de balie plande ze een afspraak in bij een meer gespecialiseerd ziekenhuis voor verder onderzoek. Onderweg naar de auto zei mijn dochter nog: ”alles is ok met de baby hè mama.” Met moeite zei ik dat alles ok was. Liegen doe ik niet graag maar dit gevoel wou ik haar besparen. We konden vrij snel terecht in het ander ziekenhuis. Daar werd bevestigd dat de nekplooimeting inderdaad niet goed was. Er was 30% kans op een ernstige afwijking maar ook 70% kans dat er niks aan de hand was. Bij mij bleef uiteraard die 30% hangen. In percentage lijkt dat niet veel maar het blijft wel 1 kans op 3 dat er iets mis is met ons kindje. We plande een vruchtwaterpunctie rond de 16 weken zwangerschap. Eerder kan dit niet omdat de baarmoederwand dan nog niet stevig genoeg is om dit veilig te kunnen uitvoeren. Weer dat wachten… Wachten op antwoord, wachten op zekerheid. Ik was bang, boos, verdrietig. Alles tegelijk. Mijn vriend en ik hadden veel steun aan elkaar. Samen kwamen we er wel door. Voor de meeste mensen hielden we de zwangerschap verborgen want ik had geen zin om het verhaal 20 keer te vertellen. Op het werk wisten sommige collega’s het wel en we hadden ook besloten om het de familie aan mijn moeders kant te vertellen. We komen regelmatig samen en ik vond dat ze moesten weten wat ik op dat moment meemaakte. Ik denk ook als extra steun voor moest het misgaan.
Een vruchtwaterpunctie
De weken kropen voorbij. Er ging heel veel door mijn hoofd. We hadden beide besloten, dat als er een zware afwijking was, we de zwangerschap zouden afbreken. Met heel mijn hart en ziel hoopte ik deze keuze niet te moeten maken.
Het werk bood de nodige afleiding en mijn altijd vrolijke dochter toverde ook vaak een glimlach op mijn gezicht. Ik regelde alles op het werk want ik zou een paar dagen afwezig zijn wegens het niet mogen heffen van zware dingen. Na een slapeloze nacht, kwamen we aan in het ziekenhuis. Eerst krijg je een hele uitleg en dan was het zo ver. Voor de punctie begon, kregen we te horen dat we te vroeg waren … Ik was boos en verdrietig tegelijk! De vorige gynaecoloog had deze afspraak zo ingepland en nu blijkt dat mijn baarmoeder er nog niet klaar voor was. Dat wou zeggen dat we een week later terug moesten gaan. Blij dat ze op het werk zo flexibel zijn, ging ik terug werken en regelde ik alles voor de week erna. Ik heb die week weinig en slecht geslapen. De zenuwen die ik had de dag voor de afspraak, had ik nu een hele week. Mijn nek zat ondertussen al helemaal vast van de spanning. Ik ging gewoon werken en dit had ik ook wel nodig om de week door te komen. De dag zelf was ik op van de zenuwen. De vruchtwaterpunctie is het engste dat ik ooit heb meegemaakt. Je ziet de naald (op de echo) naar binnen gaan tot op een kleine afstand van jouw ongeboren kind. “Blijf stil liggen, blijf stil liggen…” Dit bleef ik in mijn hoofd herhalen tegen ons dochtertje (Jaaa, het is weer een meisje!!). Gelukkig luisterde ze. Ik probeerde me te focussen op mijn ademhaling en mijn lichaam niet te hard op te spannen. Dat was niet gemakkelijk. Al voelde het voor mij een eeuwigheid, verliep de procedure toch vlot. Nu was het 1 tot 2 weken wachten op de uitslag. Ik kan je vertellen dat die dagen heeeeel lang duren. De komende dagen heb ik gedraaid op automatische piloot. Alle mogelijke scenario’s bleven door mijn hoofd gaan en de constante onzekerheid vergde veel energie.
De vruchtwaterpunctie is het engste dat ik ooit heb meegemaakt.
Het verlossende nieuws
Het moment dat het labo belde, vergeet ik nooit meer! Ik was op het werk alles aan het voorbereiden voor dat het kantoor zou open gaan. Mijn GSM lag ten alle tijden bij mij en ging over. “Alles is in orde mevrouw, er zijn geen afwijkingen gevonden.” Nog nooit, in heel mijn leven, heb ik zo hard geweend. Weken en maanden van stress en onzekerheid viel in één keer van mij af. Onmiddellijk belde ik mijn vriend en mijn ouders om het goede nieuws te vertellen. Doorheen de dag zijn er nog vele tranen van opluchting en blijdschap gevloeid. Eindelijk kon ik gelukkig zijn, eindelijk kon ik blij zijn. We konden alles gaan regelen en plannen en uitkijken naar de komst van ons meisje.
Nog nooit, in heel mijn leven, heb ik zo hard geweend. Weken en maanden van stress en onzekerheid viel in één keer van mij af.
Niet lang hierna, ben ik moeten stoppen met werken omwille van constant lage bloeddruk en lage suiker. Werken zat er lichamelijk niet in. Het was op alle vlakken een zware zwangerschap maar op 5 februari 2019, werd onze dochter gezond en wel geboren via een geplande keizersnede. Het herstel was zwaar maar ons meisje was gezond. Dat was het belangrijkste van allemaal!
Ondertussen is ze gegroeid tot een actieve en eigenwijze peuter en ben ik nog elke dag dankbaar dat we haar bij ons hebben. Ze maakt ons gezin compleet.