Een kinderwens kan zo krachtig zijn. Je voelt het in elke vezel van je lichaam. Als deze wens wordt ingelost voel je je in de zevende hemel. Gelukt! Voor sommigen onder ons is zwanger worden iets relatief simpel. Voor anderen is het allesbehalve evident en hebben ze heel wat hulp nodig van de medische wereld. Maar hoe zit dat dan als je eenmaal mama bent geworden? Is je kinderwens dan ingelost of blijft de hunkering naar nog een kindje? En wat als dat tweede traject niet die mooie uitkomst heeft waar je zo hard op had gehoopt?
Kathleen is één van die mama’s waarbij zwanger worden niet zo simpel is. Haar endometriose heeft een grote impact op haar leven. Dankzij IVF kreeg ze een prachtige dochter waar ze zielsgelukkig mee is. Het verlangen naar een tweede kindje was er al snel en ook hier was extra hulp nodig om het proces te bespoedigen. Jammer genoeg bleef het resultaat uit. Er kwam nooit een tweede kindje. Een verdriet waar Kathleen mee moest leren omgaan. Het verdriet van een incompleet gezin. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Endometriose
Ik heb kinderen altijd graag gezien en maakte hier ook mijn job van. Maar de weg naar een eigen gezin was niet gemakkelijk voor ons. In 2015 kreeg ik te horen dat ik endometriose had, en dat het moeilijk zou worden om zwanger te geraken. Mijn wereld stortte in. Kon dit echt waar zijn? Ik had er niet eens aan gedacht dat het wel eens niet of moeilijk zou kunnen gaan. Ik voelde me mislukt, want zwanger worden hoort voor een groot deel bij datgene wat vrouwen nu eenmaal doen. Aan wie ging ik dit nieuws vertellen? Hoe zouden we alles regelen? Wat zouden we allemaal moeten gaan doorstaan? Duizend vragen raasden door ons hoofd. De uitleg over endometriose zelf heb ik maar half gehoord, het enige wat ik had onthouden was: “het zal moeilijk worden om zwanger te geraken.” En de bijkomende pijnlijke gedachte: “het zal misschien nooit lukken”.
De uitleg over endometriose zelf heb ik maar half gehoord, het enige wat ik had onthouden was: “het zal moeilijk worden om zwanger te geraken.”
Dit was het begin van een helse periode voor ons: ik moest een pijnlijke operatie ondergaan en erna werd ik voor drie maanden in een kunstmatige menopauze gebracht. Ik had last van typische menopauze-klachten: opvliegers, mijn maandstonden die uitbleven, vermoeidheid,… maar dit was niets in vergelijking met de pijn die ik als kind ervoer tijdens mijn maandstonden. Dan kroop ik over de grond van de pijn, lag ik uitgeteld op de zetel te slapen om 19u, of kon ik zelfs niet op stap gaan omdat ik zo moe was. Ik dacht dat dit er allemaal bij hoorde. Na de operatie voelde ik me lichamelijk heel goed: toen pas besefte ik hoezeer ik had afgezien en dat het allesbehalve normaal was!
IVF
Na de operatie werd de IVF-behandeling opgestart: dat was leven tussen hoop, verlangen, teleurstelling, verlies, herbeginnen,… we zaten inmiddels al aan het derde rondje IVF, en aan het laatste embryo dat zou worden teruggeplaatst. Ik kreeg een telefoontje van het ziekenhuis met de boodschap dat mijn bloedwaarden niet ok waren. Er was een uitgebreidere echo nodig om te bepalen of het embryo wel teruggeplaatst kon worden. De artsen zagen meteen dat de endometriose al terug actief was. Dit had ik zelf ook al gevoeld, ik had terug last van hevige pijn. Vanaf dan ben ik even gestopt met werken: ik functioneerde niet meer, ik zag het niet meer zitten. We moesten wéér knopen doorhakken. Een nieuwe operatie? Of het embryo terugplaatsen? Ik had zoveel verdriet, en zag het niet zitten om opnieuw onder het mes te gaan. We hebben uiteindelijk de fertiliteitsarts laten beslissen. Ik had toch al lang niets meer te zeggen over mijn eigen lichaam, er werd voor mij geleefd. De arts besliste om het embryo terug te plaatsen. Als ik zwanger zou zijn, zou een operatie niet nodig zijn omdat dit de groei van endometriose zou afremmen/stoppen. Niet lang daarna kregen we goed nieuws: ik was zwanger! Na 10 weken was ik volledig pijnvrij, zeer fit en kon ik volop genieten, zowel mentaal als fysiek: ik zorgde voor haar in mijn buik, en zij voor mij. Het waren de meest zalige maanden van mijn leven.
Een droom van een dochter
In mei 2017 werd onze dochter geboren. De kraamperiode was echt een roze wolk. Ik had kraamzorg aangevraagd omdat ik een keizersnede moest hebben. Achteraf bekeken was dit niet nodig. Mijn dochtertje sliep bijna altijd, ik had veel energie en was zo gelukkig en fier. Dit viel ook anderen op: de vroedvrouwen in het ziekenhuis, de fotograaf van de newbornshoot, … zij merkten allemaal op hoe rustig onze baby was en hoe wij ook de rust in ons meedroegen. Onze droom was uitgekomen, we konden opgelucht ademhalen. Ik denk dat de mensen rondom ons dit konden voelen en dat ons kindje hier rustig van werd.
Toen ze een half jaar oud was, wilden we het graag opnieuw proberen. We hadden ook niet veel tijd, want de endometriose kon snel terug groeien. Bovendien werden we goed omringd door familie en vrienden. Anderzijds wilde ik ook de mensen en hun lastige vragen voor zijn: “wanneer komt er een broertje of zusje? Gaan jullie voor een tweede?…” Ik was er helemaal klaar voor. Zodra de dokters toestemming gaven, begonnen we aan een nieuw IVF-traject. Dit was, ondanks alle hulp, loodzwaar. Zorgen voor een baby van 8 maanden, opnieuw hormoonbehandelingen ondergaan, opvang voorzien (je moet mensen inlichten als je naar het ziekenhuis gaat), gaan werken, … En toch was ik er zeker van dat het opnieuw zou lukken. Er had al een baby in mijn buik gezeten dus waarom zou het niet nog eens lukken? Ik had nog 3 IVF- beurten, ik wist wat het inhield, ik kon het wel nog een keer aan.
Er had al een baby in mijn buik gezeten dus waarom zou het niet nog eens lukken?
Maar elke maand was er opnieuw die teleurstelling, en voor we het goed en wel beseften, stonden we daar met nog één embryo in de vriezer. We moesten kiezen tussen een terugplaatsing of het embryo bewaren. Dit was een echt dilemma. Want zolang het nog in de vriezer zat, was het nog veilig, was het nog van ons. Als we kozen voor een terugplaatsing was dat ook meteen onze laatste kans. Kiezen was verliezen.
Geen tweede kindje
De laatste terugplaatsing was geen succes, en ondertussen was onze dochter al 2 jaar. Het besef dat er geen tweede kindje zou komen, kwam pas laat. Je denkt eerst nog aan tussenoplossingen: zelf een IVF-poging bekostigen, eiceldonatie misschien? Pas als je je leven een beetje terug op orde hebt, dringt de boodschap door, en dan nog… op moeilijke momenten twijfel ik nog steeds of het besef er ooit volledig zal zijn. Mijn moederhart wou meer kinderen, en dat gevoel zal het logische altijd een beetje aan de kant duwen.
Mijn moederhart wou meer kinderen, en dat gevoel zal het logische altijd een beetje aan de kant duwen.
Ik zakte steeds dieper weg, negeerde mijn gevoelens, bleef hard gaan voor mijn kind. Mensen uit onze omgeving begonnen zich hardop vragen te stellen. “Waar blijft de tweede? Komt er geen broertje of zusje?” Dit was ronduit verschrikkelijk voor ons, want wat gingen we zeggen? “We zijn blij met eentje”, “we weten het nog niet.”, “we wachten nog even,…” of zouden we de waarheid vertellen? “Er komt geen broertje of zusje want we kunnen er geen meer krijgen.” Op emotioneel vlak was het te zwaar om alleen te dragen. Ik wist ook niet met wie ik dit kon delen. Wie kon mij echt begrijpen? Mensen die geen kinderen hebben, vonden dat we dankbaar moesten zijn dat we al een kindje hadden. Mensen met meerdere kinderen vertelden ons dat het toch erg druk was in huis met twee, dat wij nooit last zouden hebben van ruzies, … Zo’n opmerkingen kwetsten en gaven geen ruimte of erkenning voor mijn verdriet. Het leek alsof ik nergens terecht kon, totdat ik via via bij psychologe Lien kwam.
Rouwen mag
Ze leerde me dat ik wel verdrietig mag zijn, dat ik wel mag rouwen, dat alle gevoelens die ik ervaar er mogen zijn en dat ik mij niet schuldig moet voelen. Dat het tijd kost om te beseffen dat er nooit een tweede kindje van onszelf zal komen. Dat het de kunst is om je niet te verliezen in dat verdriet en te genieten van de fijne momenten die je wel hebt samen met je gezin.
Lien heeft me niet alleen geholpen met het emotionele stukje maar ook met het fysieke gedeelte: na vijf jaar van zware hormoonbehandelingen, miskramen, teleurstellingen, ziekenhuisbezoeken,… was ik volledig moe gestreden, en had mijn lichaam behoefte aan rust. Ook dat was iets wat ik moest beseffen en aanvaarden.
Voordat ik in therapie ging bij Lien, had ik mijn gevoelens gedeeltelijk uitgeschakeld, zonder dat ik dat zelf besefte. De sessies hebben mij geholpen om aan de buitenwereld te laten zien en te vertellen hoe ik me écht voel. Dat doet goed! Er zijn soms nog momenten dat ik het moeilijk heb, maar dan probeer ik te denken aan alles wat ik heb geleerd.
Momenteel ziet ons leven er terug normaal uit en kunnen we genieten van de kleine dingen: op vakantie gaan, uitstapjes doen,… verbouwingswerken afmaken (dit is immers allemaal moeilijk haalbaar als je steeds bent gebonden aan ziekenhuisbezoeken)
Financieel is het ook een stuk makkelijker: voorheen moesten we zuinig zijn met ons geld (want ook al wordt één IVF-traject terugbetaald, voor de bijkomende kosten sta je zelf in) nu koop ik zoveel kledij en schoenen voor ons dochtertje als ik wil, ik moet er niet meer over nadenken. Dat is ook een vorm van vrijheid die we terug hebben.
Daarnaast zijn we ertoe gekomen om van de overgebleven kinderkamer een speelkamer te maken voor onze dochter. Ik ben elke dag zo dankbaar voor mijn gezin en ik probeer van alle momenten die we samen hebben, intens te genieten. En als ik het nog eens moeilijk heb, mogen zij dat ook zien.
Bedankt Lien!