De roze wolk. We horen er veel van. De ene herkent zich er helemaal in, de andere haat deze omschrijving. Bestaat die roze wolk wel of is het werkelijk bullshit? Hoe kan deze zware periode in je leven zo zalig worden bevonden?
Hanne omschrijft hoe ze haar roze wolk beleeft. En wie weet is deze een beetje meer genuanceerd dan je zou denken. Lees zeker even mee als je daar meer over wilt te weten komen.
Hanne is een jonge vroedvrouw. Al jarenlang zet ze zich in voor zwangere dames, baby’s en pas bevallen vrouwen en diens partner. Het aantal baby’s dat Hanne al in haar handen heeft gehad is ontelbaar. Ze kent pril ouderschap als een ander… zou je denken En toen werd ze zelf mama. Vol liefde vat ze deze nieuwe taak aan. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
INSTANT VERLIEFDHEID
Het allermooiste aan mama worden vind ik het gevoel van onvoorwaardelijke liefde. Vanaf de eerste minuut was dat gevoel er, die instant verliefdheid. Dat gevoel groeit nog steeds. Ik vind het ongelofelijk hoe snel je zo’n intense band kan krijgen met je kindje: uren liggen staren, dat glimlachje bij het horen van je stem, zoekende ogen wanneer hij door iemand anders wordt gepakt,… Dit is mijn kindje en ik ben zijn mama, onvoorwaardelijk. Ons kindje is nu bijna 3 maanden. We hebben min of meer een ritme gevonden, in de mate dat dat kan natuurlijk. Ik ken hem steeds beter en beter en kan steeds sneller zijn signalen opvangen en begrijpen.
OOK TRANEN OP DE ROZE WOLK
Ik kan voor mezelf zeggen dat ik echt wel op die roze wolk zit, het grootste deel van de tijd althans. Het gebeurt regelmatig dat ik hier ook eens kei hard van af donder. De eerste weken vond ik het vooral erg zwaar om altijd beschikbaar te moeten zijn, de vermoeidheid door de onderbroken nachten, de opstart van de borstvoeding met de bijhorende pijn… Dit samen zorgde regelmatig wel eens voor tranen. De typische kraamtranen; het was even te veel maar tegelijkertijd was ik dolgelukkig. Na een maand ging mijn vriend terug werken en zou hij zijn hobby terug starten. Van de ene op de andere dag viel de zorg voor ons kindje grotendeels op mij alleen, of dat voelde althans zo.
Op zo’n dagen durf ik wel eens te grommelen en een traan te laten omdat het pittig is om hele dagen alles alleen te doen
Ik geniet echt van het mama zijn. Ik ben trots op mezelf, op mijn partner en op ons kindje. Ik ben blij met de manier waarop we dingen aanpakken, we plannen maken voor de toekomst,… Ik wist dat de rol van mama veeleisend zou zijn, dat zo’n kleintje je een hele dag zou kunnen opslorpen. Ik had misschien wel gehoopt dat een hele dag knuffelen in de zetel of in bed even goed zou zijn als een hele dag rondwandelen om hem te wiegen. Hij heeft zo zijn dagen dat het hem echt niet gaat, heel vaak vallen die dagen samen met drukke dagen van mijn vriend: werken, eten, voetballen. Op zo’n dagen durf ik wel eens te grommelen en een traan te laten omdat het pittig is om hele dagen alles alleen te doen. Hier komen dan ook soms de bijhorende discussies bij: hoe ik voor ons kindje zorg terwijl mijn vriend zich gaat amuseren, of hij niet eens een training kan overslaan op moeilijke dagen, …
EN MAAR BLIJVEN ZOEKEN
Ik merk dat ik nog heel erg zoekende ben in het ouderschap. Nog voor de zwangerschap ontstaat er een idee over wat voor mama je wilt zijn, hoe je bepaalde zaken wilt aanpakken, waar je wel of niet achterstaat,… Nu is het een kwestie om dit beeld waar te maken, maar is dat realistisch?
Vanuit mijn eigen opvoeding heb ik geleerd om zelfstandig te zijn, om door te gaan, … Dit uit zich op allerlei vlakken: werk, huishouden,… en nu merk ik dit ook in het ouderschap. Ik wil het zelf doen.
Wanneer het niet absoluut noodzakelijk is, zal ik mijn eigen agenda aanpassen in plaats van een babysit te vragen. Heeft iemand anders ons kindje vast (hier spreek ik dan niet over mijn vriend 🙂 ) en hij voelt zich ongemakkelijk, dan geef ik het vijf minuten maar daarna zal ik hem terug bij mij nemen om hem tot rust te brengen.
Anderzijds weet ik ook dat perfecte ouders niet bestaan, en dat goed genoeg ook best oké is. Ik vertel regelmatig tegen mezelf dat ik ook nog moet ontdekken hoe alles werkt, wat het beste is voor ons kindje, wat het beste is voor mezelf/ons en dat ik ‘fouten’ mag maken. Het is dus nog een beetje zoeken.
PRIORITEITEN STELLEN
Ik ga niet van mezelf zeggen dat ik een totaal ander persoon ben sinds ik mama ben geworden. Wat ik wel kan zeggen is dat ik voor mezelf ‘de stand van zaken’ heb bekeken. Wat vind ik belangrijk in mijn leven? Wat wil ik kunnen doen? Hoe zie ik dit in combinatie met ons gezin? Wat zijn mijn prioriteiten? Hieruit volgde dan onder andere de beslissing om minder te gaan werken zodat ik er bewust kan zijn voor ons gezin. Een uurtje me-time in de week wordt behouden,… Misschien sta ik nu toch wel iets anders in het leven dan ervoor.
Ook op relationeel vlak heeft de komt van ons kindje een impact gehad. Nadat ons kindje geboren werd, zijn we een maand samen thuis geweest. Een heerlijke maand waarin niks moest, we hadden tijd om te ontdekken, hij was nog klein dus we deden alles zelf en gaven bijna niets uit handen. Na die maand begon ‘het gewone leven’ terug voor mijn vriend. Nu merken we dat onze verschillende opvoedingen een invloed hebben op hoe we zelf in het dagdagelijkse leven tegenover het ouderschap staan. Dit zorgt wel regelmatig voor strubbelingen / frustraties. Hebben we allebei iets te doen in de agenda, dan regelen we gewoon een babysit zodat we ons eigen plezier hebben. Ik vind dit helemaal oké om eens te doen, maar zeker niet wekelijks. Wij kozen voor een kindje, dan wil / verwacht ik dat we hier ook grotendeels zelf voor zorgen en hier rekening mee houden in de planning. Soms rijst dan de vraag naar elkaar toe of we wel wisten wat erbij kwam kijken. We merken dat we aan onze relatie moeten werken. Dat we tijd moeten maken voor elkaar, onze frustraties of vermoeidheid niet steeds moeten projecteren op de ander,… We zijn onszelf een beetje aan het herontdekken als partners in combinatie met een kindje.