Zwanger zijn van je eerste kindje is toch extra speciaal. Alles is nieuw, alles is onbekend…
Die zwangerschap kunnen delen met de mensen waar je van houdt hoort erbij. Je eigen ouders met trots zien kijken naar je buik, een vriendin die samen met jou de bewegingen van de baby ervaart, een gesprekje met iemand op straat over hoe het met je gaat…
Jammer genoeg werd dit persoonlijk contact ons ontnomen in 2020. Het Coronavirus zette ons in kleine bubbeltjes apart, weg van de andere geliefden. Hoe combineer je dan die eerste zwangerschap met dat isolement?
Hanne is een optimistische, jonge mama van een schattig zoontje. Een kindje geboren in 2020, vlak tussen 2 Coronagolven. Ze keek enorm uit naar de zwangerschap en het delen ervan met geliefden. Corona zette ook haar wereld op zijn kop. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Mooie plannen
We verwachten ons eerste kindje in juni. Ik heb een heerlijke zwangerschap zonder al te veel kwaaltjes en we plannen een ‘babymoon’ naar Rome met mijn beste vriendin en haar man.
13 maart 2020. Ik ben 26 weken zwanger en we hebben die avond afgesproken met mijn beste vriendin. We gaan een nieuw plan bedenken om er toch nog even tussenuit te kunnen voor de baby geboren wordt (de laatste keer zonder kindjes). Het plan om naar Rome te gaan moeten we laten varen, er is een reisverbod. Rond 19u krijg ik telefoon van mijn gynaecoloog: mijn afspraak over twee weken gaat gewoon door, maar ik moet alleen komen. Op mijn vraag of ik nog een mini reisje mag maken was haar antwoord kort maar duidelijk: “neen, het is nu nergens veilig”. Diezelfde avond gaat het land in lockdown. Op dat moment wisten we nog heel weinig over hoelang dat zou duren, dus was ik me ook nog niet direct bewust wat het met zich mee ging brengen.
Alleen komen te staan
Vanaf dat moment hebben we de zwangerschap alleen beleefd. Pronken met mijn mooie groeiende buik? Dat zat er niet in. De bewegingen van die kleine acrobaat aan vriendinnen laten voelen (en zien)? Dat zat er niet in. Ik was zwanger van mijn eerste kindje en dat was voor mij zó een speciale gebeurtenis en periode. Ik had soms nood om bevestigd te worden in het wonderlijke dat mijn lichaam aan het doen was, aan een complimentje of om eens in de watten gelegd te worden (klinkt egoïstisch, I know). Ik heb me regelmatig alleen gevoeld in die laatste maanden. Familie, vrienden, … wisten dat ik zwanger was, en that’s it. Niks speciaals. Ik was teleurgesteld in alles en iedereen (mijn rationele ik was even niet-operatief en de emotionele ik regeerde) wat maakte dat er best veel traantjes gevloeid zijn.
Familie, vrienden, … wisten dat ik zwanger was, en that’s it. Niks speciaals.
Twee weken voor mijn uitgerekende datum kwamen de versoepelingen in zicht. In mijn 38ste zwangerschapsweek had ik dan ook met een paar vriendinnen afgesproken om een koffietje te drinken of om een keer te gaan uiteten. Ik wou absoluut nog niet bevallen, ik moest eerst dit gedaan hebben. Op 40 weken en 3 dagen werd ons kindje geboren.
Op de bevalling zelf heeft het corona virus geen invloed gehad. Omdat wij voor een thuisbevalling kozen hebben we ook geen moment schrik gehad dat mijn vriend er niet bij zou kunnen / mogen zijn. Het enige verschil was dat de vroedvrouwen een maskertje droegen.
En bezoek dan?
In de eerste week na de bevalling hebben we enkel bezoek ontvangen van onze ouders, grootouders en beste vrienden. We zijn thuis bevallen, dus we konden deze bezoekjes mooi gespreid inplannen. In augustus planden we een babyborrel in om onze kleine kapoen voor te stellen aan de rest van de familie en de bredere vriendengroep. We stuurden de uitnodiging mee met het geboortekaartje, met het vooruitzicht dat er in die maand feesten gegeven mochten worden voor 100 personen. De weken nadien slonk dat aantal naar 10 personen en hebben we de boel afgeblazen. Opnieuw heel wat traantjes.
Je kan je baby niet voorstellen aan de wereld. Je kan niet laten zien wat voor een meesterwerk je op de wereld hebt gezet.
Het grote voordeel aan bevallen in het coronajaar? Er is meer rust. Er mag niet teveel bezoek komen. Er wordt niet verwacht dat je je baby aan iedereen afgeeft, want ja, corona.
Het nadeel? Je kan je baby niet voorstellen aan de wereld. Je kan niet laten zien wat voor een meesterwerk je op de wereld hebt gezet. Twee maanden na de geboorte kwam ik een buurvrouw tegen tijdens het wandelen die uit de lucht kwam gevallen dat ik een kindje bij had. Mijn beste vriendin woont in Nederland, door de verschillende maatregelen in de twee landen was het niet evident dat ze vaak kon langs komen. Omdat we tussen de twee corona golven zijn bevallen, hebben we onze beste vrienden gelukkig wel op bezoek kunnen laten komen. Dit gebeurde in kleine groepjes en met de nodige afstand.
We zijn ondertussen een half jaar verder. Toch heeft meer dan de helft van onze families onze baby nog niet gezien. 70% van onze geboortegeschenkjes staan nog klaar.
Ik vond zwanger zijn tijdens Corona erger en zwaarder dan de kraamperiode tijdens corona. Ook omdat ik bevallen ben tussen de twee golven in. De horeca was open, de winkels waren geopend, we konden er eens op uit met ons gezinnetje. Dit was niet het geval tijdens de zwangerschap. Het grootste gemis was voor mij het netwerk waarop ik kon terugvallen dat er even niet was. Ze zeggen wel ‘it takes a village to raise a child’, maar nu stonden we er dus alleen voor. Geen village te bespeuren.
Corona in huis
Toen ons zoontje bijna 3 maanden oud was, werd mijn vriend ‘s nachts kuchend en met koorts wakker. Hij liet de dag nadien een Covid test doen, en testte positief. Het verdicht: we moesten twee weken in quarantaine gaan. Omdat hij positief testte en ik bij de eerste test negatief, moest hij in isolatie gaan thuis. We splitsten het huis waar mogelijk: hij kreeg een luchtmatras in de bureau, we hadden elk een toilet en elk een kant van de keuken / eetkamer. De dokters wezen ons erop dat hij best geen contact zou hebben met onze baby, omdat het nog niet duidelijk was hoe vatbaar kindjes zijn. De volledige zorg voor onze baby viel dus op mij. Hij mocht (en kon )me niet helpen omdat hij zo ziek was, er mocht niemand van buitenaf bijspringen,… Tot overmaat van ramp kreeg ik die week een borstontsteking. De melkproductie kelderde, ons kindje kwam niet meer bij, ik moest starten met nakolven: dag en nacht. Ondertussen nam mijn mama een stukje zorg over voor ons: zij bracht elke dag een verse maaltijd zodat ik dat al niet meer moest doen.
De dokters wezen ons erop dat hij best geen contact zou hebben met onze baby, omdat het nog niet duidelijk was hoe vatbaar kindjes zijn. De volledige zorg voor onze baby viel dus op mij.
Na een paar dagen aanleggen – afkolven – afwassen – herbeginnen werd het me teveel. Mijn vriend kreeg een maskertje in zijn handen geduwd en een steriele schort aan. Hij moest regelmatig vijf minuten ons kindje overnemen, omdat het me niet meer lukte om alles alleen te doen. Na een week moest ik opnieuw een Covid test laten doen, deze keer was de uitslag ook bij mij positief. Stiekem waren we opgelucht, ik was er niet ziek van en we konden de zorg voor ons kindje terug samen doen.