Het zal je maar overkomen. Je verlangt zo hard naar de komst van een kind en als die er dan uiteindelijk is voel je je helemaal niet zo gelukkig als je had verwacht. Integendeel! De negatieve spiraal trekt je helemaal naar beneden totdat je jezelf niet meer herkent. Je zit op een erg donkere plek. Je kraamperiode is alles behalve leuk of zalig. Onzekerheden overmannen je en leggen je lam waardoor het onmogelijk lijkt om de mama te kunnen zijn die je zo graag zou willen zijn. Een postpatrum (of in de volksmond postnatale) depressie wordt dit genoemd. Een beeld dat we zien bij 10 a 20 percent van de jonge moeders.
Mieke is een jonge, vrolijke mama van een prachtige zoon. 2 jaar is hij ondertussen al. Mieke verlangde zo erg naar het moederschap en naar een fijne band met haar zoontje. Omwille van een postnatale depressie zag dit er helemaal anders uit. Ze onderging een erg moeizame kraamperiode met haar prachtige huilbaby. Maar Mieke kroop uit het dal, herontdekte zichzelf en ook de manier waarop ze nu met emoties omgaat. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
EN DAN IS HET ZO VER
Ondertussen ben ik al bijna twee jaar mama van een lieve zoon maar ik neem jullie graag mee naar de start van alles. Na een half jaar ‘proberen’ zwanger te worden, werden we gezegend met een wonder dat flink groeide in mijn buik. Hij werd geboren met een goed geboortegewicht na een intense bevalling. En dan is het zo ver .. Daar lig je dan, met een baby in je armen. Niet zomaar een baby, je eigen baby, jouw creatie, jouw verantwoordelijkheid. En je weet helemaal van niets.
Wat een geluk dat er fijne vroedvrouwen bestaan die je mee op pad nemen om te ontdekken wat je baby bedoelt en nodig heeft. Het mooie aan de periode nadat je bevallen bent, is hoeveel mensen willen weten hoe het met je gaat, echt oprecht. Mensen die je even uit ’t oog was verloren nemen contact op, je krijgt regelmatig bezoekjes of lieve smsjes. Er wordt zomaar als vanzelf een ‘community’ gebouwd rondom jou en je gezin. Heerlijk was dat! Mensen met advies maar ook vragen, nadenken over hoe het beter of anders kan, samenwerken.
Wat ik ook heel fijn vond aan de kraamperiode was dat mensen spontaan eten brachten, HEERLIJK! Kon ik ook echt gebruiken. En de liefde, jongens toch! De liefde.. Je kan er niet omheen, er heerst enorm veel liefde in de kraamperiode. Iedereen kijkt met hartjesogen naar je zelfgemaakte kleine kunstwerk.
SOORT VAN PANIEK
Echter verliep de kraamperiode ook minder blij en positief. Helemaal niet zo ‘roze al er beloofd werd in de maatschappij. Mijn zoon werd geboren na een hevige bevalling en lag in mijn armen. En ik voelde niet meteen een gelukzalig gevoel maar eerder een soort van paniek. ‘Oei, wat moet ik nu doen?’, ‘Hallo, wie ben jij?’, ‘Ik denk niet dat ik dit ga kunnen’ waren dingen die regelmatig in mij opkwamen.
Mijn zoon weende meteen veel, niet af en toe, maar altijd.
In plaats van de euforische YES HOERA ik heb een baby, namen onzekerheid en twijfel het bij mij over. Ik keek naar mijn zoon en wist gewoon niet wat ik kon zeggen of doen. Ik staarde en dat was het dan ook, zonder vlinders of kriebels in mijn buik, zonder een romantisch orkest in mijn hoofd. Mijn zoon weende meteen veel, niet af en toe, maar altijd. Hij krijste 22 van de 24u omdat hij wou duidelijk maken dat er iets scheelde. Ik wou er alles aan doen om hem te helpen maar weer nam de onzekerheid het over en sprak ik mezelf toe dat ik het allemaal niet kon weten en ging kunnen.
Op die momenten begon ik mezelf te verliezen. Ik twijfelde aan mijn zijn en kunnen als moeder, als partner. Ik twijfelde ook heel hard aan mijn liefde voor mijn zoon. Want mijn gedachten waren niet: ‘Oh wat is hij schattig’, ‘ik heb echt de liefste en knapste baby ooit’. Nee, mijn gedachten stonden puur op overleven: ‘Wanneer is mijn man thuis?’, ‘Wanneer krijg ik bezoek zodat ik alsjeblief even die baby kan afgeven’, ‘Wanneer stopt hij nu met huilen?’. Deze periode heeft lang aangehouden en mijn omgeving zag me aftakelen. Ik, de persoon vol energie, enthousiasme en humor werd een soort van kamerplant. Ik had nergens zin in, ik wou niet buiten komen, ik wou niemand zien of horen. Ik leefde op mezelf, in mijn negatieve spiraal. Tot op een nacht ik het gekrijs van mijn zoon echt niet meer aankon en ik de woorden tegen mijn man uitsprak: ‘ik kan dit niet meer, ik wil mijn zoon niet meer’. Hallo alarmbel!
Ik, de persoon vol energie, enthousiasme en humor werd een soort van kamerplant.
ZO KAN HET ECHT NIET VERDER
Mijn man nam meteen de telefoon en belde mijn ouders op om mijn zoon een nacht weg te brengen en mij gewoon de kans te geven om een hele nacht te huilen. Alles kwam eruit, al mijn negatieve gedachten, alle leugens die ik mezelf had opgelegd. We namen samen de beslissing dat dit niet verder kon zo. Als ik niet voor mezelf kon zorgen, hoe kon ik dan inderdaad voor mijn zoon zorgen? Ik was zelf nog niet helemaal klaar om hulp te zoeken, ik stelde het nogal uit om iemand op te bellen. Want ik moet dit toch kunnen! Dit is toch wat iedereen doet, niet? Gewoon bevallen en vrolijk zijn en alle ballen hooghouden. Dit was het beeld dat ik had meegekregen en ik was ervan overtuigd dat het ook zo hoorde. Hulp zoeken? Nee, dat was geen optie. Na een tijdje was het mijn man die naar Lien (psychologe) belde en ik kon vrij snel op gesprek.
EEN POSTNATALE DEPRESSIE
Het eerste gesprek was wat onwennig omdat ik nog steeds niet helemaal wou toegeven hoe hard ik hulp nodig had maar ik voelde wel meteen een klik. Lien was de vriendin, dokter, mama, scheidsrechter die ik op dat moment nodig had. Al vrij snel kon ik me openstellen en leerde ik dat mijn gevoelens een plaats konden krijgen zonder er verantwoording voor af te moeten leggen. Ik leerde dat ik leugens over mezelf had uitgesproken en deze als waar aannam. Ik leerde de realiteit terug onderscheiden en kwam tot het besef dat ik gewoon in de illusie van ‘de roze droom’ ben getrapt. Hoe naïef was ik?
Ik leg graag de waarheid op tafel.
Ik ben een tijdje bij Lien geweest en stap voor stap heb ik mezelf opnieuw leren ontdekken. Niet diegene die ik voor mijn bevalling was maar diegene die ik zo graag nu zou willen zijn. In de eerste plaats voor mezelf, maar zeker ook voor mijn gezin en vrienden. Want ik had niet enkel mezelf ‘verwaarloosd’, ook mijn hele omgeving en fijne ‘community’. Ik leerde terug contacten leggen, eerlijk te zijn over wat er gaande was en hoe ik me voelde. Bang om de waarheid te vertellen maar ondertussen sterk genoeg om te weten dat het gewoon verteld mocht worden. Ik zat in een negatieve spiraal, in een onzekerheid, in een depressie en ik wist zeker dat ik dit niemand zou willen zien doormaken. Ik sprak erover, tegen bekenden maar ook onbekenden, ik deelde mijn verhaal op sociale media en maakte van de situatie mijn sterkte. Want het is prima als je een roze wolk beleving hebt, maar het is ook helemaal oké als je wolk wit, grijs of zwart is. Zwart was hij zeker bij mij maar ik heb een verhaal te vertellen. Een verhaal over pijn, verdriet, onzekerheid maar ook over herstel, genezing, liefde en hoop. Ik leg graag de waarheid op tafel. Zwanger zijn is niet per definitie leuk, er zijn veel kwaaltjes en veel situaties waarin je denkt: ‘Beweegt hij/zij nu nog’? , bevallen is niet per definitie eens een paar keer persen en je baby is geboren, een kraamperiode is niet per definitie roze en vrolijk. Het is maar hoe je je zelf voelt.
DE PUZZEL VALT IN ELKAAR
Wat ik heb geleerd op deze twee jaren mama zijn is hulp vragen. Voel ik iets? Denk ik iets? Ik spreek het uit. Zonder na te denken, zonder te piekeren, ik deel het en dat lucht zo op!
En weet je wat het resultaat is? Mensen spreken je aan, mensen willen hun verhaal ook delen. En plots valt de puzzel in elkaar.. Die beloofde roze wolk? Amper te vinden. Iedereen heeft zijn verhaal en door dit te delen met elkaar komt er kracht vrij. Kracht om vrij te zijn en te relativeren.
Natuurlijk krijgen mijn man en ik nog steeds kleine zweetaanvallen als we een baby horen krijsen als we ergens zijn, maar dan kijken we naar onszelf en onze zoon en kunnen we alleen maar dankbaar zijn voor de lessen die we hebben geleerd. We kennen elkaar beter dan wie dan ook, op onze beste en zeker onze slechtste dagen. We zijn een team, wij drie.
Als ik één raad mag mee geven aan de toekomstige mama … You do you. Luister naar je lichaam, omhels je gedachten en gevoelens en laat ze gewoon toe. Blijf praten over wat er in je doorgaat met je partner, vrienden, buurvrouw, … Omring jezelf met de mensen die er toe doen, mensen die je niet zullen veroordelen maar er gewoon voor je zijn. Hoe meer dat je open bent en deelt wat je voelt, hoe meer deuren er zich openen met herkenbaarheid. Mensen wachten op ons, op ons verhaal om samen te delen, samen te wenen, samen te lachen.
En onthoud altijd: je bent goed bezig, hoe dan ook. Er is altijd licht aan het einde van de tunnel.
Zo cliché maar zo waar.
Lieve groetjes,
van op mijn ondertussen witte wolk 😊