Bewust alleenstaande moeder. Voelen dat het moederschap voor jou is weggelegd, maar (voorlopig) zonder partner in het leven staan. Wanneer waag je de sprong om er alleen voor te gaan? En hoe moet dat dan? Alleen moederen… Lees verder als je wilt weten hoe Else het heeft ervaren.
Else is een jonge psychologe die tijdens haar werkzaamheden als vrijwilligster voor het eerst echt voelt dat ze graag mama zou willen worden. Ze trekt haar stoute schoenen aan en gaat ervoor, helemaal alleen, zonder partner. Ze zet niet één maar 4 kinderen op de wereld. Want na lang twijfelen leverde de laatste poging een schattige tweeling op. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Moedergevoelens
Zou ik zelf voor een kindje durven gaan? Zou ik dat aan kunnen alleen? Wat zijn de mogelijkheden? Ik was 29 jaar en had geen partner.
Na m’n studies psychologie vertrok ik voor 2,5 maand naar Marokko voor vrijwilligerswerk. Daar werkte ik met 7 andere vrijwilligers halftijds in een centrum voor straatkinderen en halftijds in een weeshuis. Het is in dit laatste centrum dat mijn ‘mama-kriebels’ aangewakkerd werden. Van zodra ik aankwam in het centrum had ik een speciale klik met A., een kindje van 3 maanden oud. Elk moment dat ik in het weeshuis aanwezig was, nam ik ook mijn tijd om deze met hem door te brengen. Het afscheid na 2,5 maanden was natuurlijk heel moeilijk. Toen ik thuis kwam bleven mijn ‘mama-kriebels’ door m’n hoofd spoken. Zou ik zelf voor een kindje durven gaan? Zou ik dat aan kunnen alleen? Wat zijn de mogelijkheden? Ik was 29 jaar en had geen partner. Het verlangen naar een kindje was immens groot. Groter dan het verlangen naar een relatie. Met de gedachte dat een relatie achteraf nog steeds kon, trok ik mijn stoute schoenen aan. Ik voelde dat ik de kinderwens voorrang moest geven in mijn leven.
In mijn toekomstbeeld zie ik nu nog steeds ruimte voor een partner. Al wordt de zoektocht er niet makkelijker op als je kinderen hebt. Je weet dat als het mis loopt in de relatie dat ook je kinderen gekwetst gaan worden. Ik denk dat die persoon ook pas gaat komen als de kinderen iets ouder zijn en als ik terug meer momentjes voor mezelf heb. Aanvankelijk dacht ik natuurlijk ook in het meest gekende patroon van huisje, tuintje, kindje. Maar naarmate ik ouder werd zag ik in dat het leven zeker niet altijd zo moet lopen. Ik aanvaarde snel dat dit de weg was voor mij. Ik voelde me ook niet echt alleen. Ik had mijn ouders, broer, zus en vrienden. Ze volgden het traject nauwgezet mee.
Het traject
Ik ging op zoek naar informatie op het internet, las op verschillende forums en vroeg ook informatie op bij meerdere ziekenhuizen. Zo begon mijn avontuur … mijn weg naar het bewust alleenstaande mama zijn. Na 2 afwijzingen kreeg ik eindelijk de toestemming van Jan Palfijn ziekenhuis in Gent om mijn proces te starten. Het was de gynaecoloog die me het goede nieuws bracht. Ik kreeg direct m’n schema en mijn voorschriften mee om de volgende maand al te starten. Voor mijn eerste kindje heb ik uiteindelijk 3 inseminaties doorlopen alvorens ik zwanger was van haar. Telkens als je hoort dat je niet zwanger bent is het wel een klap, omdat je het zo graag wilt. Ik moet je niet uitleggen hoe blij ik was met het nieuws dat het gelukt was. De zwangerschap is goed verlopen. Ik had niet veel kwaaltjes. Enkel op het einde van de zwangerschap kreeg ik een hoge bloeddruk en mijn vruchtwater begon af te nemen. Ik ging 1 week over de uitgerekende datum en werd ingeleid. Mijn dochtertje M. werd geboren in 2014.
Zo begon mijn avontuur … mijn weg naar het bewust alleenstaande mama zijn. Na 2 afwijzingen kreeg ik eindelijk de toestemming van Jan Palfijn ziekenhuis in Gent om mijn proces te starten.
Enkele jaren later besloot ik te gaan voor een broertje of zusje voor M. Ik doorliep 4 inseminaties en mocht met grote blijdschap weer positief nieuws ontvangen. Hier verliep de zwangerschap gelijkaardig en mocht ik mijn zoontje S. verwelkomen in 2017, 1 week voor de uitgerekende datum. . Helaas startte dit avontuur een pak minder vlot. S. is na 3 dagen overgebracht naar UZ Jette omdat hij niet goed at en ook problemen ondervond met zijn ademhaling. Hij is in Jette helemaal onderzocht. Van zodra we men afgekolfde borstmelk via een flesje gaven en hij door had hoe hij moest aanhappen sterkte hij aan en was hij direct een andere baby. Ik heb thuis ook de knoop moeten doorhakken om te stoppen met borstvoeding. Aanhappen was heel moeilijk voor hem.
Een compleet gezin?
Alles verliep vlot met m’n 2 kleine kapoenen. Het feit dat je het niet anders gewoon bent geweest dan de kindjes alleen op te voeden maakt het alleenstaande ouderschap wel iets makkelijker. Je kan zelf alle beslissingen nemen en bij twijfel consulteer je je familie, vrienden, … Het is natuurlijk niet altijd even gemakkelijk. Het eerste jaar ben jij het wel die uit je bed moet. Je kan op de moeilijke momenten niet zo simpel iemand vragen om het over te nemen. Maar je zet door, want de liefde voor je kind houdt je sowieso op de been. Toch doe je wat opofferingen als alleenstaande ouder. Bij mij is dat vooral op vlak van mijn job. Ik werk niet als psychologe en besef ook dat deze job moeilijker combineerbaar zou zijn met m’n gezin. Nu heb ik een administratieve functie met flexibele uren, wat de combinatie wel makkelijker maakt. Ook de kindjes zijn niet anders gewoon dan dat ze enkel een mama hebben. Ik ben ook altijd eerlijk geweest tov hen hoe de vork aan de steel zit.
Het is natuurlijk niet altijd even gemakkelijk. Het eerste jaar ben jij het wel die uit je bed moet. Je kan op de moeilijke momenten niet zo simpel iemand vragen om het over te nemen. Maar je zet door, want de liefde voor je kind houdt je sowieso op de been.
Toch bleef het feit dat ik wist dat ik nog 1 spermastaaltje over had van de donor van mijn 2 oudste kindjes in m’n been bijten. Zou ik nog voor de derde kapoen durven gaan? Terug begonnen veel vragen door m’n hoofd te spoken. Ik sprak er ook over met mijn vriendinnen. En na lang nadenken besloot ik om me toch te wagen aan een derde zwangerschap. Ik volgde wel de raad op van een vriendin om zeker iets langer te wachten zodat mijn oudste zoontje S. toch iets ouder was. Zo hoopte ik dat zijn zelfstandigheid het wat eenvoudiger zou maken om alles alleen aan te kunnen.
Een tweeling
In 2019 begon ik aan mijn traject richting mijn derde kindje. Na 3 pogingen was ik eindelijk zwanger. Deze keer was het traject ook zwaarder geweest dan bij m’n eerste kindjes, omdat het via IVF diende te verlopen. Ik had immers nog maar 1 spermastaal over van de donor van m’n 2 eerste kindjes. Omdat ik toch zeker alles op alles wou zetten om te bekomen dat alle kindjes van dezelfde donor zouden komen, besloot ik zelf om IVF op tafel te leggen. Deze hoop moest ik uiteindelijk laten varen en een andere donor kwam eraan te pas. Bij de derde poging besloot ik ook om 2 eitjes te laten terugplaatsen. Een tweeling, daar dacht ik niet aan. Die kans zou toch miniem zijn denk je dan. Dit is een ‘ver van mijn bed show’. Het feit dat ik me meer misselijk voelde de eerste weken zorgde er wel voor dat ik erover nadacht. Wat als het nu toch … ? Maar dit schoof ik snel van me af.
De eerste echo bracht dus toch een grote verrassing met zich mee. De 2 eitjes hadden zich ingenesteld. Ik was zwanger van een tweeling. Ook nu schoten heel veel vragen door mijn hoofd. Wat nu? Ga ik dit aankunnen als alleenstaande mama? Maar ook praktische vragen kwamen. Kan ik ze hier allemaal een plekje geven in dit huis? Gelukkig kon ik dit snel plaatsen. Ik wist in mijn hart dat ik deze 2 kapoenen een liefdevol plekje zou kunnen geven in ons gezinnetje. Dat zowel broer als zus er voor hun kleine broer en /of zus zouden zijn. En ik sloot deze 2 kindjes snel in mijn hart. Ze hoorden bij ons gezinnetje!
Als alleenstaande mama is het heel belangrijk om een mooi netwerk om je heen te hebben. Ook jezelf niet vergeten is heel belangrijk!
Zo beviel ik na gelukkig een goeie zwangerschap op 26/10/2020 van mijn tweeling: N. en F. Ik kon het niet geloven dat deze 2 wondertjes in mijn buik hadden gezeten. Ik hield al zo veel van hen en dat zou nooit veranderen. Ik zou alles doen om hen een mooi en liefdevol leven te schenken in ons gezinnetje.
Ondertussen is de tweeling 5 maanden oud en heb ik al veel watertjes moeten doorzwemmen. Ik zou geen van de 4 kindjes kunnen missen. Samen met de kraamhulp en de hulp van mijn ouders hebben we het al zo ver gebracht. Ik heb wel hulp moeten leren aanvaarden. Voor de tweeling er was, was ik heel zelfstandig, ik ben zeker dat dit terug komt. Nu de tweeling al wat ouder wordt krijgen ze meer ritme en kan ik mijn dagindeling ook wat makkelijker aanpassen aan hun ritme. Maar toen ze heel klein waren en om de 3 uur moesten eten had ik sowieso extra hulp nodig. Na een weekje in het ziekenhuis was het immers wel even aanpassen aan de realiteit. Ik had gelukkig de eerste maanden 3 keer per week een kraamhulp die me kwam helpen. Ze deed dingen waar ik op dat moment de energie niet voor had: opruimen, stofzuigen, … Niet alleen die hulp, maar ook het feit dat er iemand in huis is waarmee je kan praten heeft me heel erg geholpen. Zeker nu in deze corona-periode omdat bijna niemand mag langs komen. De eerste 2 weken had ik ook het gevoel dat je extra adrenaline hebt om alles door te komen, maar op een bepaald moment kom je met je voeten op de grond. Ik voelde me moe, had maagpijn, … Toen had ik gelukkig mijn eigen mama die me op dat moment naar bed gestuurd heeft zodat ik wat kon bijslapen en terug wat energie kon opdoen. Pas wanneer de kindjes wat minder wakker werden ’s nachts heb ik zelf stilletjes aan weer wat meer energie gekregen om ook zelf terug wat meer te doen in het huishouden. De heftigheid van die kraamperiode had ik voor mezelf even ontkend, dat was dus zeker even ploeteren.
Als alleenstaande mama is het heel belangrijk om een mooi netwerk om je heen te hebben. Ook jezelf niet vergeten is heel belangrijk! Af en toe eens een dagje weg zonder de kids kan zo deugd doen en zorgt ervoor dat ik mijn batterijen kan opladen om dan weer volop aandacht te geven aan al mijn wondertjes!