Het vergt veel lef om alleen, zonder partner te kiezen voor een kind. Een goed netwerk van mensen die je willen helpen is dan absoluut noodzakelijk. Zeker als er complicaties ontstaan tijdens je zwangerschap en je extra medische zorgen nodig hebt. Maar wat doe je dan als er een lockdown komt en je helemaal wordt afgeschermd van je familie en vrienden?
Paulien is een jonge vrouw die haar eerste kindje zal krijgen in maart 2020. Ze krijgt dit kindje zonder partner. Ze is een bewust alleenstaande moeder die omringd is door een fantastische moeder en zus. Samen hebben ze een plan gemaakt hoe ze de zorgen voor de kleine baby gaan verdelen. Klinkt als een goed plan! Paulien bevalt op de eerste dag van de nationale lockdown en al haar plannen vallen in het water. Lees verder om te weten te komen hoe ze hiermee is omgegaan. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Een bewust alleenstaande moeder
Ik ga me even voorstellen, Ik ben Paulien een bewust alleenstaande moeder van 30 jaar en moeder van een dochter van 9 maanden. Ze is geboren is op 13 maart 2020
Mijn verhaal begint 2 jaar geleden toen ik groen licht kreeg in het ziekenhuis van Genk om te starten met KID (Kunstmatige Inseminatie met donorsperma). Mijn familie stond meteen achter me en we begonnen eraan. Samen met mijn mama ging ik naar de afspraken en zo was ik bij de 3e poging zwanger. Superblij en heel gelukkig vertelde ik iedereen dat ik zwanger was.
Mijn zwangerschap verliep goed, nergens echt last van, wat kwaaltjes hier en daar. Tot ik eind februari 2020 meer een meer last begon te krijgen. Stilletjes aan begon Covid-19 ook in België in het nieuws te komen maar ik maakte me daar weinig zorgen over. Mijn mama daarentegen wel: “moest dat hier uitbreken kom je maar met de baby bij ons wonen want dat zou wel erg zijn, alleen op je appartement”. Ik tilde er niet zo zwaar aan. Ik had er alle vertrouwen in dat dat wel allemaal goed zou komen.
9 maart mocht ik op controle bij de vroedvrouwen. Alles was ok. Ik had zelfs al 4cm opening. De volgende dagen voelde ik me over het algemeen heel slecht. Men dacht aan zwangerschapsvergiftiging maar dat was het gelukkig niet. Op controle in het ziekenhuis was er nog steeds niet echt sprake van het dragen van mondmaskers of een lockdown. Enkel de handen werden extra ontsmet, dus we voelden ons op ons “gemak”.
Op 11 maart ging ik terug naar de vroedvrouwen omdat ik me nog steeds niet goed voelde en dacht dat er iets niet klopte. Er bleek echter niets te zien en ze stuurden me terug naar huis. Eigenlijk was het naar mijn mama haar huis want die wou niet dat ik nog alleen bleef.
Op 12 maart kwam het verdict Herpes genitalis. Ik had zelfs nog nooit een koortslip gehad en was enorm verdrietig omdat ik niet natuurlijk mocht bevallen. Alle scenario’s gingen door mijn hoofd en ik heb er heel veel tranen voor gelaten. En toen kwam ook Covid-19 nog een stokje voor al mijn plannen steken. Nog een slag! Er mag geen bezoek komen en er mag maar 1 iemand extra aanwezig zijn tijdens de bevalling. Mijn zus zou bij de bevalling zijn samen met mijn mama, zij waren mijn partners, maar het mocht niet.
Ik mocht niet meer naar huis en moest in het ziekenhuis blijven voor het geval ik weeën zou krijgen want dan moest ik meteen naar het OK voor een spoedkeizersnede. De gynaecoloog hoopte nog op het effect van de medicatie. Die zou de besmetting onder controle kunnen krijgen voordat ik zou moeten bevallen. Maar helaas, mijn dochter dacht daar anders over.
Welkom Kato!
Die nacht krijg ik rugweeën die niet tekenden op de monitor. Ze bleven heel de dag aanhouden en werden erger met het uur. Op de achtergrond hoorde ik het nieuws. Ik hoorde dat het land in lockdown ging omwille van Covid-19.
Om 17.51 werd mijn dochter, Kato geboren via een spoedkeizersnede. Ze was helemaal gezond! Het OK was helemaal leeg, op de recovery was er niemand enkel de verpleegkundige en ik. Doods was het daar! Ik moest er blijven liggen tot ik mijn benen kon bewegen, dat duurde een uur of 2. Ik had mijn dochter 10 minuten gezien en mijn mama moest met haar terug naar de afdeling. Ik vond dat zelf heel onpersoonlijk!
Het was vrijdag de 13e en voor veel mensen de start van de eerste lockdown, voor mij was het de start van een nieuw leven… en wat voor één!
Het was vrijdag de 13e en voor veel mensen de start van de eerste lockdown, voor mij was het de start van een nieuw leven… en wat voor één!
Er mocht geen bezoek komen in het ziekenhuis, enkel partners. Aangezien mijn mama niet kon blijven slapen lag ik daar alleen. Ik had pas een operatie achter de rug en een klein mensje bij me waar ik bijna niet alleen aan kon omdat ik plat moest blijven liggen. Ik had erg veel pijn! Als Kato moest eten of huilde moest ik de verpleging bellen. Dat vond ik verschrikkelijk, want ik wou voor mijn dochter zorgen, maar dat ging nu niet.
Mijn zus mocht de 2e dag gelukkig blijven slapen want ze snapten uiteindelijk mijn situatie wel. “We zijn ook geen onmensen” klonk het.
Een vriendin van me was tegelijkertijd met mij zwanger en zelfs voor dezelfde periode uitgerekend. Ze is de dag na mij bevallen, onze dochters schelen net 12uur. Ze lagen de kamer naast me maar we mochten niet bij elkaar op bezoek. We mochten elkaars kindjes niet zien. We stuurden veel berichten en dat doen we nog steeds.
Alleen terwijl je niet alleen bent
Op dag 3 ben ik naar huis gegaan. Ik mocht even intrekken bij mijn mama waar ik ze ontzettend dankbaar voor ben! We mochten geen bezoek ontvangen. Iedereen had er zo hard naar uitgekeken maar niemand mocht komen. Mijn nichtje van 6 jaar was zo benieuwd maar ook zij mocht niet op bezoek komen, ze mocht enkel aan het raam even kijken. Mijn doopsuiker waar ik super veel werk in heb gestoken stond onaangeroerd op de kast. Zo erg! ik voelde me zo “alleen” terwijl ik dat helemaal niet was. Maar je wilt het mooiste geluk toch delen met de hele wereld!
Mijn familie en vrienden stuurden kaartjes of cadeautjes op om toch iets te kunnen geven. Ik maakte heel veel foto’s en filmpjes en zette deze op mijn sociale media zodat iedereen toch een beetje kon meegenieten van mijn dochter.
De vroedvrouwen kwamen op bezoek, met mondmaskers en op afstand. Ook dat voelde heel onpersoonlijk. Na 5 keer op bezoek geweest te zijn werden het telkens telefonische consultaties omdat het aantal besmettingen maar toenam.
Een ziekenhuisopname
Kato was 10 dagen oud toen op een morgen haar naveltje eraf viel. Mijn mama was heel oplettend en zag een blaasje langs haar navel. We belden meteen naar de vroedvrouw en de dokter omdat we ons zorgen maakten dat ze Herpes zou hebben. We trokken naar de kinderarts in het ziekenhuis, waar mijn mama eerst niet mee binnen mocht omdat we met 2 waren. Ik was echter net bevallen via een keizersnede en kon de Maxi-Cosi van Kato niet alleen dragen. Het verdict werd Herpes Simplex, levensgevaarlijk voor kleine baby’s! Ik voelde me zo machteloos! Het leek alsof mijn klein baby’tje “door mij” ziek werd. Ze kreeg een infuus en moest 3 keer per dag medicatie krijgen.
Daar zit je dan op een kamer alleen waar niemand mag komen met je dochter die ziek is. Ik heb me vaak heel alleen gevoeld!
Het verschrikkelijkste voor mezelf maar ook voor mijn mama was dat ze mij moest achterlaten op die kamer met Kato in mijn armen. Ik was helemaal overstuur, heel verdrietig, maar mijn mama moest onmiddellijk vertrekken. Ze mocht niet blijven omwille van Corona. Een vreselijk moment! Daar zit je dan op een kamer alleen waar niemand mag komen met je dochter die ziek is. Ik heb me vaak heel alleen gevoeld! Verpleegsters die geen babbeltje kwamen slaan, pas bevallen, zelf nog aan het revalideren, de vreselijke infuusprikken die maar niet wilden lukken… Gelukkig was er Facetime, dat stond bijna de hele dag op zodat ik toch niet helemaal alleen was. Na 7 dagen in het ziekenhuis mochten we weer naar huis.
Wandeltherapie
6 weken ben ik bij mijn ouders gebleven, tot ik zelf zo goed als genezen was. Ondertussen kwam er geen vroedvrouw meer maar deden ze telefonische consultaties. Dit werkte prima voor mij tot Kato een periode alleen maar weende. Ze was nooit content! Toen ik terug naar mijn eigen huis trok kwam er een nieuwe vroedvrouw die kennis kwam maken. Ik woonde immers in een andere gemeente. Deze vroedvrouw zei dat Kato misschien wel reflux zou kunnen hebben. Ze bleek gelijk te hebben. Met de nodige medicatie ging het veel beter, ze was vrolijk en sliep weer beter.
Ik ging heel veel wandelen samen met mijn vriendin die ook pas bevallen was. Dat was een beetje therapie voor ons allebei denk ik.
Ik ging heel veel wandelen samen met mijn vriendin die ook pas bevallen was. Dat was een beetje therapie voor ons allebei denk ik. We stuurden continu berichtjes over hoe de nachten waren. Zo konden we toch een beetje verhalen kwijt bij elkaar.
Niet knuffelen
Het ergste vond ik dat ik mijn dochter aan niemand mocht geven om even te knuffelen. Mijn grootmoeder van 84 jaar keek er samen met ons naar uit, mijn broer en zussen, de peter, mijn vrienden, al mijn tantes en nonkels en niemand had ze kunnen bewonderen. We hoopten steeds dat het volgende maand wel weer beter zou zijn. Op 14 juni had ik een babyborrel gepland in een speeltuin maar ook deze heb ik 2 keer verplaatst en uiteindelijk maar afgezegd. De suikerbonen ben ik gaan rondbrengen op afstand en dat was het dan.
Het mooiste moment vond ik toen mijn zus op haar werk een coronatest kreeg en die negatief was. Ze was daarna nergens meer geweest dus kon ze eindelijk haar metekindje vasthouden. Eindelijk kon ze haar even van me overnemen en iets voor me betekenen.
Heel veel vrouwen die ik ken vinden het wel leuk zo in coronatijd bevallen. Geen bezoek, lekker rustig met je partner genieten van je kindje. Ik vond het persoonlijk verschrikkelijk. Andere moeders hebben hun partner om op terug te vallen maar ik was alleen. Mijn zus ging me veel helpen maar dat mocht niet. ik heb haar heel hard gemist.
Andere moeders hebben hun partner om op terug te vallen maar ik was alleen.
Alles hoe ik het voor ogen had viel in het water. Ik was helemaal niet voorbereid op de lockdown. Voor mij (en ook voor de verpleegkundigen) was het een hele aanpassing van een drukke kraamafdeling naar een plaats waar er niemand mocht komen.
Nu kom ik wel eens mensen tegen die mijn dochter een beetje “vergeten” zijn. “Oh ja, dat is juist jij bent ook bevallen! Hoe oud is ze? ..” Erg vind ik dat.
Corona heeft voor mij veel “geluk” weggenomen. Voor mij was 2020 een mooi jaar omdat ik mijn dochter kreeg, maar ook een verschrikkelijk jaar met veel verdriet