Zwanger, bevallen, mama worden, genieten. Allemaal zo vanzelfsprekend. Dit is het beeld dat de gemiddelde mens op onze planeet heeft betreffende gezinsuitbreiding. En dat is prima. Houd dat beeld maar vast! Bijna elke bevalling gaat goed. Er zitten zelfs pareltjes van droombevallingen tussen. Dat was bij Laura jammer genoeg niet zo. Haar verhaal mag er zijn. Haar verhaal is dapper! Ben je echter op dit moment zelf zwanger, raad ik je aan om andere bevallingsverhalen te lezen. You’ve got this!
Laura werkte jaren als vroedvrouw. Mijn vroedvrouw zelfs. Ze was erbij toen ik zelf heftige momenten doorstond tijdens mijn 2e bevalling. Ze had dus al een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Nu is ze zelf mama geworden. Ik kreeg kippenvel toen ik op Facebook zag dat de kleine man wel erg vroeg geboren was. Maar Laura hield zich sterk, te sterk waarschijnlijk. Lees verder als je wilt weten hoe ze hiermee om is gegaan. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
We krijgen een kind samen
13 februari, één dag voor Valentijn. Bijna één jaar geleden dat onze eerste date plaatsvond. We hadden eten besteld en datenight ingepland. Na een uitgebreid ontbijtje (vaste prik in het weekend), ging ik naar boven om mezelf te fatsoeneren. Eenmaal boven besloot ik een zwangerschapstest uit te voeren. Ik was namelijk in het nieuwe jaar gestopt met het nemen van anticonceptie. Ik voelde op dat moment nog niks wat zou kunnen wijzen op een zwangerschap. Ik had ook geen idee van mijn natuurlijke cyclus. Ik deed gewoon een test. Uit nieuwsgierigheid. Resultaat: 2-3 weken zwanger! Ik kon het niet geloven. Hoe ga ik het aan Dennis vertellen? Gaat hij blij zijn? Met knikkende knieën ging ik, nog steeds in badjas en mijn haren nog maar voor de helft gestijld, naar beneden met de test in mijn handen. Dennis vertelde later dat toen hij mij zag, hij dacht dat er iemand gestorven was. Om maar een idee te geven van hoe ik er uit zag op dat moment. Toen hij de test uiteindelijk zag, want ik kreeg geen woord uitgebracht, nam hij me meteen vast. Zo hebben we zeker tien minuten gewoon gestaan. We konden het nauwelijks geloven, maar waren dolgelukkig. We krijgen een kind samen!
Paniek
Het duurde niet lang voor ik begon te voelen dat de zwangerschapshormonen door mijn lichaam gierden. Misselijkheid. Vermoeidheid. Pijnlijke tepels. Overgeven. Noem maar op. Het passeerde allemaal de revue.
Enkele weken na de positieve zwangerschapstest verloor ik een aantal dagen lang een beetje bloed. Ik was bang dat het mis aan het lopen was. Maar na eerst nog enkele weken in spanning te hebben gezeten of de oorzaak van de bloedingen geen vanishing twin was (de assistent dacht namelijk twee vruchtjes te zien op de echo), bleek de oorzaak van de bloedingen een hematoom in mijn baarmoeder te zijn. Niks ernstig dus. Opluchting.
De weken erna gingen snel voorbij. Mijn buikje begon te groeien. Ik was er trots op en trok veel foto’s. De zwangerschapskwaaltjes ebden stilletjes aan weg. Ik begon te genieten van mijn zwangerschap.
Ik verloor bloed. Veel bloed. Onze slaapkamer leek wel een crime scene.
Op 23 weken zwangerschap was er opnieuw paniek. Ik verloor bloed. Veel bloed. Onze slaapkamer leek wel een crime scene. Ondertussen kunnen we er om lachen. Toen iets minder. Ik sprong snel onder de douche om me af te spoelen, waarna we in een sneltempo naar het ziekenhuis hier om de hoek liepen. Aangekomen in het ziekenhuis verloor ik nog steeds bloed(klonters). Ik was bang. Dit is niet goed. Tot ik mijn kleine bol hevig voelde bewegen in mijn buik. Het stelde me gerust. De echo bevestigde mijn gevoel. Alles zag er goed uit. De oorzaak van de bloeding werd niet gevonden. Ik kreeg de keuze om ofwel daar te blijven ofwel om naar huis te gaan en af te wachten of de bloeding vanzelf zou stoppen. Er werd ons duidelijk gemaakt dat ik de 24 weken nog niet had bereikt. Met andere woorden, als het nu mis zou gaan, konden ze niks doen. Ik besloot om naar huis te gaan. De dag erna is de bloeding gestopt.
Bezorgdheden
In de zomervakantie zijn we nog twee weekjes naar Frankrijk getrokken. Onze babymoon. We genoten nog van elkaar, de mooie plekjes daar, het lekkere eten, het warme weer… We hakten daar de knoop ook door betreffende de naam. Het zou Louis worden.
Ik hield daar af en toe wat vocht vast. Op het strand voelde ik me een aangespoelde walrus. Ook kreeg ik wat problemen met mijn zicht. Ik zag soms lichtflitsen voorbijkomen en zag af en toe aan één kant niks meer. Ik weet dit aan de warmte. Verder voelde ik me gewoon prima.
Op 14 augustus was ik jarig. Ik werd 30. Mijn vriendinnen kwamen langs en we hadden een gezellige namiddag. Sommige vriendinnen moesten nog met me lachen. Ik was namelijk pas 30 weken zwanger en had thuis alles al tot in de puntjes in orde gemaakt voor de komst van onze boy. Controlefreak ten top.
In de avond van 16 augustus kreeg ik wat last in mijn bovenbuik. Darmen? Maag? Ik ging in bad en na een halfuurtje ebde de pijn weg.
Op 17 augustus kreeg ik opnieuw dezelfde pijn in mijn bovenbuik. De band van mijn zwangerschapsbroek die te strak gezeten heeft? Ik ging opnieuw in bad zitten. De pijn ebde opnieuw snel weg. Ik kroop in bed. ‘s Nachts werd ik opnieuw wakker van de pijn. Het was een zeurende pijn. Zeker niet heel pijnlijk. Maar pijnlijk genoeg om niet van te kunnen slapen. Ik ging weer in bad zitten. Opnieuw trok de pijn snel weg. Ik besloot daarna toch maar even mijn bloeddruk te checken. Je weet namelijk maar nooit. Ik nam mijn oude handmatige bloeddrukmeter. 170/120 mm Hg. Mijn eerste gedachte was: die bloeddrukmeter werkt niet meer. Ik voelde me goed. Ik maakte Dennis wakker en vroeg hem om ook eens te meten. Zelfde resultaat. Er werd een telefoontje gedaan naar het ziekenhuis en ze raadde me aan om direct naar daar te gaan. Ik zei tegen Dennis dat hij maar gewoon moest gaan werken. Het zal vast niks zijn. Ik schaamde me ook toen ik aankwam bij de verloskamers. Het was druk. En nu moesten die vroedvrouwen hun tijd gaan verdoen aan mij. Een paar uur later lag ik in de ambulance en werd ik getransfereerd naar een ander ziekenhuis. De professor daar bevestigde het vermoeden: een vergevorderde zwangerschapsvergiftiging. Ook al voelde ik het niet, mijn lichaam was ziek. Ik moest in het ziekenhuis blijven tot de geboorte.
Een vroeggeboorte
De dagen erna werden we voorbereid op een vroeggeboorte. Ik kreeg longrijping, medicatie werd opgestart en ik werd gemonitord. De neonatoloog en NICU-coach kwamen langs en gaven uitleg over wat we konden verwachten. Cijfertjes. Zoals dat de kans op een hersenbloeding zeer groot was als hij geboren zou worden op deze termijn. We besloten positief te blijven. Ik voelde me goed. We konden dit zeker nog een paar weken rekken. Nu al bevallen was geen optie!
Kom maar terug. Dit is niet goed.
Op 20 augustus kwam Dennis in de late namiddag nog even bij mij langs. Ik voelde me goed. Niks aan de hand. Hij vertrok terug naar huis. Een uur later kreeg ik opnieuw pijn in mijn buik en rug. Mijn mama zou nog op bezoek komen en een lekkere cappuccino voor me meenemen. Ik stuurde haar dat ze die cappuccino maar moest laten zitten. De pijn werd heel hevig. Mijn bloeddrukken waren opnieuw torenhoog. Mijn mama belde naar Dennis. Kom maar terug. Dit is niet goed. Een halfuur later was Dennis er weer.
Pijn
De uren erna heb ik kruipend over de grond doorgebracht. De pijn was ondraaglijk. Op meerdere momenten werd er bloed getrokken. Mijn waarden waren aan het verslechteren, maar waren nog niet zo dramatisch slecht dat het beter was om de zwangerschap te beëindigen. Er werd gedacht dat ik een opstoot had van mijn zwangerschapsvergiftiging. Rond middernacht werd de pijn draaglijker. Ik kon terug op het bed liggen en viel in slaap. Dennis ging naar huis. Niet veel later werd ik opnieuw wakker van de pijn. Ik bracht de uren erna in bad door. Tegen de ochtend was mijn lichaam op. Ik ging terug in mijn ziekenhuisbedje liggen. Ik was de nacht doorgekomen. Bol zit nog in mijn buik. Het komt goed dacht ik. Nu eerst wat bijslapen.
De uren erna heb ik kruipend over de grond doorgebracht. De pijn was ondraaglijk.
De vroege shift nam het over. De vroedvrouw kwam vaak langs. Ze keek bedrukt als ze me zag. Ze vroeg of ik eens wou gaan plassen. Ik zag een zwarte vloeistof in het toilet. Ik keek in de spiegel en merkte op dat ik er geel uit zag. Mijn buik was heel gevoelig en ik liep voorovergebogen terug naar mijn bed. Ook kreeg ik last, pijnlijke krampen, om de vijf minuten. Weeën? Er werd opnieuw bloed getrokken. De vroedvrouw vertelde me dat ze Dennis had gebeld om te zeggen dat hij moest komen. Dat ze er geen goed gevoel over had. Dat ik er niet goed uit zag.
Welkom, kleine krijger
Daarna ging het allemaal heel snel. Voor ik het goed en wel besefte kreeg ik een OK-schortje aan, een verblijfssonde werd geplaatst, mijn juwelen werden uitgedaan…Iemand kwam zeggen dat de keizersnede nu zou plaatsvinden. Ik hoorde de vroedvrouw opnieuw naar Dennis bellen. Ben je er bijna? Het gaat nu gebeuren. Net toen ze me de kamer uitreden, kwam Dennis aan. Oef… Hij is er!
Aangekomen in de OK werd er in een sneltempo een epidurale verdoving geprikt. Ik zag een bekend gezicht. De NICU-coach die de dag ervoor bij mij was langskomen. Het stelde me wat gerust. Er werd getest of ik nog gevoel had in mijn buik. Ik voelde nog iets. Er werd besloten om me onder volledige narcose te brengen. Ik voelde de spanning in de ruimte. Het moest snel gaan. Dennis nam mijn hand vast en zei dat alles goed zou komen. De spanning was van zijn gezicht af te lezen. Ik voelde iemand duwen op mijn keel en viel in slaap. Ik had op dat moment nog geen idee van wat er juist aan de hand is.
Op 21 augustus om 11:50 werd onze Louis geboren. Hij woog 1365 gram en was 41,5 cm groot. Geboren op precies 31 weken zwangerschap.
Angst
Toen ik wakker werd hoorde ik mensen praten. Ik hoorde ze zeggen dat het sluiten moeizaam was verlopen. Iets met mijn stolling begreep ik. Er werd een paar keer gevraagd of ik mijn benen kon bewegen. Dit kon ik niet. Ik moest onder de scanner. Ze dachten dat ik aan het bloeden was in mijn ruggenmerg. Gelukkig was dit niet het geval. Kort daarna kreeg ik terug gevoel in mijn lichaam. Ik werd geïnstalleerd op de intensieve zorgen. Dennis vertelde dat Louis het goed deed. Hij had een goede opstart gehad. Kleine krijger is het!
De nacht daarop volgend werd ik wakker gemaakt. Mijn hemoglobine en bloedplaatjes waren plots weer gedaald. Ik moest opnieuw onder de scanner. Ze vertelde me dat ik een pancreatitis had en dat er bloedingen te zien waren. Er werd overlegd en besloten om opnieuw bloed en -plaatjes toe te dienen en ik kreeg een drukverband om. Opnieuw opereren zou te gevaarlijk zijn omwille van mijn stolling. Ik hoorde de dokters briefen voor mijn gordijn: vrouw, 30 jaar. Bevallen middels spoedsectio omwille van ernstig hellp-syndroom met meervoudig orgaanfalen. Ik hoorde toen pas voor de eerste keer wat er eigenlijk aan de hand was. De gynaecologe kwam die nacht ook langs. Toen ze wegliep hoorde ik haar tegen iemand zeggen: ik hoop niet dat we die mevrouw opnieuw moeten openen. Dan bloedt ze dood. Ik voelde me angstig. Enkele minuten later viel ik terug in slaap.
Ze zei dat ze zo opgelucht was om me te zien huilen. Dat de vroedvrouwen zich al dagen afvroegen waar die tranen bleven, na wat ik had meegemaakt. Dat ik mij te sterk hield.
De dagen erna voelden aan als één grote waas. Ze reden me één keer per dag naar Louis voor een paar minuten. Ik zag daar een heel klein wezentje liggen. Ik had totaal nog geen moedergevoelens. Het voelde allemaal heel onwerkelijk. Was dit mijn kind? Ik voelde me vooral heel erg zwak en moe.
Ik voelde me schuldig. Een goede mama had deze moedergevoelens toch meteen? En dacht toch non-stop aan haar kind? En ik lag alleen maar de hele dag te slapen.
Na enkele dagen werd ik verhuisd van de intensieve zorgen naar de maternele intensieve zorgen. Ik wou niet huilen, maar moest de hele dag door mijn tranen bedwingen. Ik wou mijn energie steken in terug beter te been geraken om er voor Louis te zijn. Dat emotionele zou later wel ruimte krijgen om er te mogen zijn. Één keer, toen ik dacht dat er even niemand mijn kamer zou binnenkomen, liet ik de tranen stromen. Uiteraard kwam er op dat moment juist een vroedvrouw binnen. Ze zei dat ze zo opgelucht was om me te zien huilen. Dat de vroedvrouwen zich al dagen afvroegen waar die tranen bleven, na wat ik had meegemaakt. Dat ik mij te sterk hield.
Naar huis
Een paar dagen later mocht ik naar huis. Nog steeds heel zwak te been, maar blij dat ik thuis verder mocht aansterken. Verdrietig dat ik Louis daar moest achterlaten. Maar hij was in goede handen.
De weken erna verliepen op automatische piloot. Iedere dag voelde ik me fysiek terug wat sterker worden. Iedere dag ging ik naar Louis. Geen enkele dag werd overgeslagen. Met dank aan mijn lieve mama die mij twee weken aan een stuk iedere dag bracht, aangezien ik nog niet met de auto kon en mocht rijden. Iedere dag maakte mijn schuldgevoel meer en meer plaats voor mijn moedergevoel. Na bijna zes weken was het dan eindelijk zover. Louis mocht mee met ons naar huis! We waren er klaar voor.
Ondertussen zijn we 3,5 maand verder. Ik voel me fysiek bijna terug de oude. En ondanks dat het leven met een baby zeker niet altijd rozengeur en maneschijn is, voel ik me gelukkig. Trots op ons gezin en verliefd op mijn twee mannen. Al gaat er geen dag voorbij dat ik niet denk aan alles wat er gebeurd is.
Louis doet het ook voorbeeldig en groeit als kool. Echter zijn de zorgen nog niet volledig weg. Maar ik probeer die zorgen niet de bovenhand te laten nemen. Twee keer per week ga ik met hem naar de kinesist. Zijn motorische vaardigheden stimuleren. Hij zal opgevolgd worden tot hij vijf jaar is. Vijf spannende jaren. Hopend dat hij zich normaal gaat ontwikkelen. Hij hoeft zeker geen Einstein te worden. Gewoon geen gekke dingen aub.