De meeste bevallingen verlopen heel vlot. Al zijn de weeën pittig en kunnen we niet liegen als we zeggen dat het pijn doet, uiteindelijk komt alles goed. Een prachtige baby in onze armen doet ons de spannende uren die daar aan vooraf gingen in perspectief plaatsen. Jammer genoeg loopt het niet bij iedereen zo vlot. Zo was het in ieder geval bij Anke. Haar bevalling was absoluut geen evidentie. Lees verder als je wilt weten hoe ze daar mee leert omgaan.
Dit is een zeer waardevol verhaal. Mogelijks kan de realiteit rond bevallen er zo uitzien. Dit verhaal heeft zijn bestaansrecht. We gaan er echter van uit dat bevallen een natuurlijk proces is waar wij als vrouwen voor gemaakt zijn. Als je momenteel zelf zwanger bent, lees je beter positieve bevallingsverhalen!
Anke is een jonge fiere mama van een stralend zoontje. Ze is helemaal verliefd op hem en voert haar rol als moeder op een prachtige manier uit. Anke geniet van het moederschap. Als je haar bezig ziet zou je bijna niet doorhebben dat Anke door een helse periode is gegaan. Ze kreeg immers de grote taak om haar traumatiserende bevalling te verwerken. Dit geen met ups en downs. Het verwerkingsproces van Anke loopt nog steeds door. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Weeën
Op 38 weken en 6 dagen begonnen mijn weeën en brak mijn water. Niks vermoedend vertrokken we naar de spoed. Ik moest me immers op tijd aanmelden in het ziekenhuis, aangezien ik een bacterie had.
Eenmaal op de verloskamer kwamen ze erachter dat ik nog maar 1cm opening had. We kregen te horen dat we best zouden starten met weeënopwekkers om het geheel sneller te laten verlopen. Niet wetende ondergingen we dit. We waren immers voorbereid op een standaard bevalling. We kenden de verschillende fases van een bevalling en ik wist hoe ik moest puffen. Van dit scenario kenden we echter heel weinig.
Na een tijdje afzien, werd duidelijk dat onze kleine man de weeënopwekkers zeer moeilijk kon verdragen, hij werd de hele tijd gemonitord en zijn ademhaling gaf vaak aan dat het teveel was. De weeënopwekkers werden af en ook weer terug aangezet. Intussen waren we al een 12u verder toen de verpleging erachter kwamen dat hij ook als sterrenkijker lag. Hierdoor had ik enorm veel rugweeën. Ik wist niet hoe ik ze moest opvangen. De weeënopwekkers zorgden voor een pijn die ondraaglijk was. De weeën waren enorm krachtig en kwamen heel snel op elkaar. Ik was erg bang. Ik had geen enkele vorm van controle op de situatie. Ik raakte uitgeput. De onvoorspelbaarheid van het verdere verloop van de bevalling viel me erg zwaar.
Ik hoorde dat er paniek kwam in de ruimte en kon daardoor ook onmogelijk kalm blijven.
Uiteindelijk na 18uur plat liggen mocht ik beginnen met persen, eindelijk was er die 10cm. Het ging goed, ik bleef rustig doorgaan. Tot het moment dat de monitor begon met piepen. Een signaal gaf aan dat er iets niet in orde was. Gynaecoloog en vroedvrouw overleggen. Er wordt gebeld voor een spoedkeizersnede, ondertussen stormt er een deel dokters binnen. Ik hoor de gynaecologe roepen naar me dat hij er NU uit moet. Vroedvrouwen duwen mee op mijn buik, er werd getrokken met de zuiger, want hij moest er onmiddellijk uit. God, ik heb geperst, geduwd, gekrijst. Ik hoorde dat er paniek kwam in de ruimte en kon daardoor ook onmogelijk kalm blijven. Ik was bang dat er iets zou misgaan.
Geen kik
Toen hij er eindelijk was kwam geen kik, geen geween, niks.. De dokters verzamelden zich rond hem en brachten slangentjes aan in zijn mond. De gynaecologe, vroedvrouwen bleven stil. Ik kon maar aan 1 ding denken.. we zijn onze kleine man kwijt, we zijn hem kwijt. Ik raakte in paniek en was enorm bang. De tijd leek even stil te staan.
Ik kon maar aan 1 ding denken.. we zijn onze kleine man kwijt, we zijn hem kwijt.
Gelukkig kwam daar uiteindelijk toch een beetje geween. De dokters brachten het verlossende nieuws dat het goed ging met hem. Ik was blij en fier toen ik hem eindelijk vast kon nemen. Er was enorm veel opluchting. Anderzijds was ik ook compleet van de kaart en drong hetgeen ons net was overkomen moeilijk door.
Onze zoon heeft 2 dagen op de afdeling voor prematuriteit gelegen aangezien zijn hoofdje zo was toegetakeld en hij zijn lichaamstemperatuur niet op pijl kon houden. Hij at ook erg moeizaam. Ik heb hem de eerste nacht en halve dag erna niet gezien. Ik lag vastgekluisterd aan bed met een sonde en mocht niet opstaan. Dit was hel, ik wou mijn kindje, maar was zo groggy. Ik onderging alles. Toen ik na uren wachten eindelijk naar hem kon gaan, drong het niet tot me door. Ik leek er maar half bij te zijn.
Een soort depressie
Dit allemaal heeft zich geuit in een soort depressie. Het gevoel van hem bijna kwijt te zijn, hem niet gezond en wel bij me te hebben. De beleving van de bevalling, het gemis van de eerste momenten samen. Ik kreeg het gevoel dat ik een slechte moeder was. En anderzijds leefde er ook het idee dat ik niet mocht klagen. Ik heb hem tenminste. Er zijn mensen die dat geluk jammer genoeg niet hebben.
Ik heb maanden psychologische bijstand gehad om dit te kunnen verwerken, een plaats te geven. Ik had en heb immens veel moeite om hem achter te laten, los te laten. Hierdoor heb ik oa besloten om hem niet naar de opvang te laten gaan. Stapje voor stapje kon ik hem wel alleen laten bij mijn eigen mama (die ik het meeste vertrouw). Een heel proces van vallen en opstaan. Angst, verdriet, schaamte, schuldgevoelens, boosheid.. heel veel boosheid, enorm veel angst.
Nu voel ik vooral hoe dankbaar ik ben dat ik mijn kleine man gezond en wel in mijn armen heb, zo dankbaar.
Nu bijna 2 jaar later is er nog steeds de hulp van medicatie, waarvoor ik me niet meer schaam. Ik denk nog veel aan de bevalling. Vroeger gingen die herinneringen gepaard met de vrees dat ik hem had kunnen verliezen. Nu voel ik vooral hoe dankbaar ik ben dat ik mijn kleine man gezond en wel in mijn armen heb, zo dankbaar. En nee, ik ben er nog niet. Hij is bijvoorbeeld na bijna 2 jaar nog nooit ergens anders gaan slapen. Mijn mama blijft de enige die op hem mag passen. Maar luisteren naar andere mensen doe ik niet meer. Ik doe wat voor mij goed voelt en stap voor stap kom ik er wel. Ik doe mijn best om de best mogelijke mama te zijn voor hem, op mijn eigen manier!
Bijna 2 jaar later, met nog steeds zijn litteken op zijn hoofd kan ik zeggen dat ik trots ben op mijn sterk sterrenkijkertje. Ik weet nu al dat hij een vechter is!
Vergeet nooit hoe zwaar, traumatisch,.. iets mag zijn!
Doe het op je eigen tempo!
Neem hulp en aanvaard het!
Nee, je bent niet zwak maar net een hele sterke mama!
Liefs, een zeer trotse mama