Corona… pfff. Hebben we er nog niet genoeg over geschreven? Dat vraag ik me soms echt af. Hebben we het stilletjes aan allemaal niet gehad met dat gedoe? Ik wel hoor.
En dan denk ik aan alle zwangere vrouwen (inclusief mezelf) die vol spanning uitkijken naar de geboorte van hun kindje. Al die (aanstaande) ouders die die stomme Corona meer dan ooit verafschuwen. Iedereen die op internet op zoek is naar een getuigenis over hoe je in hemelsnaam moet bevallen in deze tijden. En dan ga ik door… En geef ik ook het verhaal van Cindy een plekje. Want ook dat mag er zijn.
Cindy is mama van een dochter en zwanger van een tweede kindje wanneer ik haar ontmoet op een lezing. Ze gaat bevallen terwijl de pandemie nog heftig huishoudt. Los van alle gewoonlijke zorgen omtrent het prille moederschap is ze bezorgd over de impact van Corona op haar bevalling en kraamperiode. En dat kon ik begrijpen. Lees mee als je wilt weten hoe dat allemaal is verlopen. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
De voorbereidingen
Wat me vooral stoorde aan Corona tijdens de zwangerschap was dat ik voor het werk meteen op profylactisch verlof moest. Ik mocht niet meer gaan werken want volgens de werkgever kon zwangerschap en werken tijdens Corona niet samen. De arbeidsgeneesheer dacht hier anders over en van haar mocht ik wel gaan werken. Het antwoord van mijn werkgever bleef echter nee. Ik werk als vaste nachtverpleegkundige in de psychiatrie op een opnamedienst. Het moment dat mijn baas wist dat ik zwanger was meldde hij dat ik vanaf nu thuis moest blijven.
Ik vond het triest dat niemand bij me mocht zijn om mijn geluk te delen.
Natuurlijk moest ook ik regelmatig naar de gynaecologe voor onderzoek: een echo, een bloedname…Ik vond het triest dat niemand bij me mocht zijn om mijn geluk te delen. De eerste echo bijvoorbeeld…De partner mocht zeker bij de start van Corona (cijfers waren alarmerend) er niet bij zijn. Naar het einde van de zwangerschap toe was de afspraak dat ik hem mocht opbellen om te komen kijken naar de echo op de moment dat de gynaecologe het onderzoek ging starten.
Grote zus mag niet op bezoek
9 maanden had mijn dochter op haar broertje gewacht. Ella is me in de verloskamer nog komen begroeten succes wensen bij de bevalling. Ze was dus vlak voor de geboorte van haar babybroer nog effectief in het ziekenhuis. Toen onze kleine schat geboren was kreeg ik echter het nieuws dat Ella niet op babybezoek mocht komen. De collega die haar in de verloskamer had toegelaten zou een grove fout hebben gemaakt. Ella had sowieso het ziekenhuis nooit mogen betreden. Tijdens de zwangerschap had men daar ons niets over verteld en zei de gynaecologe zelfs dat ze net als mijn echtgenoot wel op bezoek mocht komen. Het was bijgevolg voor Ella absoluut niet fijn als ze mij, samen met baby Lucas en papa op de foto (die genomen was in het ziekenhuis) zag staan. Ze had er veel verdriet over en snapte maar niet waarom ze er niet bij mocht zijn. Om die reden ben ik ook één dag vroeger dan voorzien naar huis vertrokken. Mijn hart was gebroken. Ik was de dag dat ik naar huis ging incontinent voor urine. Ik had geen controle over mijn blaas. De dag dat ik terug thuis was, belde het ziekenhuis me op dat ik dringend antibiotica moest nemen omdat ik een serieuze blaasontsteking had.
Een akelige wereld
Toen Lucas er al een tijdje was, ging ik voor de eerste keer winkelen. Ik had me er zo erg op verheugd. Eindelijk eens buiten, eeeeeeeeeeeiiiindelijk. Ik had Lucas goed toegedekt en verheugde me op het uitstapje. In de winkel begon hij wat te wenen en de verkoopster vroeg me hoe oud hij was waarop ze meteen zei dat ze niet snapte dat ik hem meenamen om te winkelen. Ze vond hem nog zo klein en hij kon toch Corona krijgen…Omdat ik geen tutje bij had( ja stom van mij) stak ik mijn duim in Lucas zijn mond om hem te troosten maar dit vond de verkoopster helemaal niet kunnen want ik had materiaal aangeraakt met mijn handen en dat kon een potentieel gevaar inhouden. Ik ben wenend de winkel uitgegaan, tranen liepen over mijn wangen. Ik voelde me een slechte mama en belde meteen mijn man op. Ik had een schrik gepakt. Zou Lucas nu door mij Corona opgelopen hebben?
Ook wat opvang betreft vind ik het niet simpel. Onze dochter wordt om 8u40 op school verwacht. Ze mag niet naar de opvang omdat ikzelf thuis ben. Ik vind het dan wel erg dat ik Lucas uit zijn ritme moet halen omdat ik hem in de Maxi-Cosi moet leggen zodat we Ella naar school kunnen brengen Hij was op een bepaald moment zo ellendig en dan neem je hem zo niet graag mee. Hij heeft heel de rit zitten wenen. En dan hoor ik dat ze op andere plaatsen niet zo streng zijn wat opvang betreft. Dat frustreert me enorm.
Ik mis ook bezoek. Je bent fier op je zoontje en je wil hem laten zien aan de wereld. Maar door Corona komen sommige mensen niet kijken.
Op een dag moest ik Lucas laten vaccineren in het ziekenhuis. De afspraak viel net op het moment dat de school van grote zus uit was. Ella mag dan niet naar de opvang, ze mag ook niet naar de grootouders maar ze mag ook niet het ziekenhuis binnen. Ik vertelde de secretaresse dan maar dat ik haar in de auto zou laten wachten. Gelukkig vond ze dat niet ok en mocht Ella per uitzondering wel mee binnen.
Ik mis ook bezoek. Je bent fier op je zoontje en je wil hem laten zien aan de wereld. Maar door Corona komen sommige mensen niet kijken. Dat vind ik zo spijtig. De rust is in het begin leuk en nodig maar na 2 à 3 weken mis je wel wat volk rondom je. Gelukkig kwam er af en toe toch iemand op bezoek. Ze droegen dan een mondmasker en hielden hun afstand. Sommige bleven buiten staan.
Al bij al ben ik enorm gelukkig met de komst van onze Lucas. Hij brengt me heel veel vreugde in deze moeilijke tijden. Maar de Coronacrisis duurt nu lang, te lang.