Kanker. Darmkanker! Dat zijn woorden die je niet verwacht te horen in je jonge leven. Al zeker niet als je probeert een tweede kindje te verwekken.
Een virus. Een Pandemie! Ook deze woorden hoop je niet te horen als je ondanks alle zorgen toch nieuw leven op de wereld mag zetten.
Veel jonge ouders hebben het moeilijk met de komst van hun baby in een tijd waarin Corona regeert over onze samenleving. Ook al zijn ze blij en tevreden met het nieuwe leven, toch verlopen er zoveel dingen anders dan ze zouden willen. Er is minder bezoek, minder hulp, minder openlijke fierheid. De veerkracht van jonge ouders wordt meteen uitgedaagd. Zo ging het ook bij Robyn.
Robyn is een jonge vrouw die geniet van het leven. Ze is een familiemens en houdt van de vele feestgelegenheden die het leven te bieden heeft. Ze heeft een wolk van een dochter op de wereld gezet en koesterde de droom naar een tweede kindje. In oktober 2019 kreeg Robyn echter te horen dat ze darmkanker heeft. Tijdens de vele onderzoeken werd er gevraagd om haar tweede kinderwens even on hold te zetten. Uiteindelijk bleek een tweede kindje al sneller onderweg te zijn dan gedacht. Aan het begin van de zwangerschap bereikte berichten omtrent Corona ook vaker ons land. Dit had een grote impact op de zwangerschap en kraamperiode van Robyn. Een eerlijk verhaal over hoe ouderschap er ook kan uitzien.
Kanker
Ik ben Robyn, 28 jaar en op 15 oktober 2020 bevallen van mijn tweede dochtertje. Hoewel ik dolgelukkig was met mijn zwangerschap is dit niet altijd zo vanzelfsprekend geweest.
Op 16 oktober 2019 kreeg ik, na een hele reeks onderzoeken, te horen dat ik een kwaadaardige darmtumor had. Deze zou met alle spoed weggehaald moeten worden. Wij waren op dat moment al aan het proberen om zwanger te raken maar moesten dit noodgedwongen stoppen. Dit kwam voor mij heel hard binnen. Ik kon het nieuws rond het kwaadaardig gezwel redelijk goed plaatsen, dit zou ik wel overwinnen dacht ik in mezelf. Maar het feit dat we misschien genoodzaakt waren om voor minstens anderhalf jaar niet zwanger te raken was voor mij heel zwaar. Ik ben iemand die mijn hele leven vooruit plant, en ineens werd heel mijn “planning” door elkaar gegooid.
Ik werd geopereerd, en kreeg na 2 zenuwslopende weken het goede nieuws dat de tumor niet uitgezaaid was, en dat ik dus geen chemobehandelingen of bestralingen nodig had. Omdat het uitzonderlijk is dat iemand van 27 jaar darmkanker krijgt, moest ik wel nog verder onderzocht worden en werd er een genetisch onderzoek opgestart. In afwachting hiervan moesten wij onze dromen over een tweede kindje tijdelijk opbergen. Toen we erachter kwamen dat ik toch zwanger was, bestond de kans dat we de zwangerschap moesten beëindigen. We hadden immers nog geen resultaten ontvangen van het genetisch onderzoek. De eerste weken worstelde ik met zowel blijdschap als ongerustheid, ik kon niet oprecht blij zijn. We besloten om het nieuws wel al aan onze ouders te vertellen. Ze gingen soms mee op consultatie in het ziekenhuis in Leuven waardoor het erg moeilijk werd om alles geheim te houden. Zij probeerden ons gerust te stellen.
Ik ben iemand die mijn hele leven vooruit plant, en ineens werd heel mijn “planning” door elkaar gegooid.
Op 7 weken zwangerschap kregen we tijdens onze consultatie in Leuven te horen dat ik het syndroom van Lynch heb. Deze genetische afwijking zorgt voor een verhoogde kans op bepaalde vormen van kanker. Hoewel er 50% kans is dat ik dit overdraag op mijn kinderen, mocht de zwangerschap toch verdergezet worden. Door voldoende opvolging, onderzoeken en nieuwe behandelingen kunnen ze dit syndroom onder controle houden. Deze diagnose heeft ons gerustgesteld. Hoewel de kans groot is dat onze kinderen met hetzelfde gen belast zullen zijn weten we wel dat het risico dat zij ooit zullen sterven aan kanker miniem is. Met dit nieuws waren onze grootste zorgen van de baan, maar toen strooide Corona ineens roet in het eten.
Een pandemie in het land
Corona is ongeveer begonnen in de week dat ik mijn positieve zwangerschapstest vasthad. De maandag van de krokusvakantie, met de terugkeer van de skiërs na deze schoolvakantie was Corona in België dus een feit. In eerste instantie kwamen de maatregelen mij op zich nog wel goed uit. Ik had die maand een heel aantal etentjes en feestjes gepland met vrienden en vriendinnen, maar wou mijn zwangerschap op dat moment nog geheim houden. Door de plotse lockdown kon ik de vervelende vragen omtrent oa mijn gebrek aan alcoholgebruik vermijden. Maar al snel kwam ik erachter dat Corona niet van korte duur ging zijn.
Fijne gebeurtenissen deel ik het liefst met zoveel mogelijk personen. Bleek dat nu juist hetgeen wat we dit jaar niet konden doen.
Ik ben iemand die het leven graag viert, dat zie je bij mijn hele familie terugkomen. Fijne gebeurtenissen deel ik het liefst met zoveel mogelijk personen. Bleek dat nu juist hetgeen wat we dit jaar niet konden doen. Dit is dan ook het gedeelte geweest waar ik het meeste mee “gestruggled” heb.
De bekendmaking van onze zwangerschap moest vanop afstand. We hebben geprobeerd dit zo origineel mogelijk te doen door op Pasen bij de familie een doos paaseieren in de tuin te verstoppen met daar de echo op. Door de voorbereidingen hiervan was een deel van mijn behoefte om dit te vieren wel verzadigd, maar het voelde toch niet hetzelfde. Ik miste de warme felicitaties, de knuffels,… Ik wist dat iedereen oprecht blij was voor ons en dat merkte we zeker ook aan de reacties. Maar het is toch fijner om dit allemaal live mee te kunnen maken.
Daarnaast ben ik op 10 weken zwangerschap omwille van de lockdown ook op tijdelijke werkloosheid gezet, en op voorschrift van de gynaecoloog daarna ook niet meer terug begonnen. Hierdoor verloor ik al mijn sociale contacten, buiten die met mijn gezin, mijn man en mijn dochtertje die toen anderhalf jaar was. En hoewel ik hen beide doodgraag zie, miste ik mijn familie, vrienden en collega’s. Maar ik miste ook de structuur in mijn leven. Er was geen reden meer om mij ’s morgens vroeg al klaar te maken dus dat gebeurde dan ook niet altijd. Ik heb het immers altijd belangrijk gevonden om naast mama zijn ook zeker mezelf te blijven. Daarom vind ik het ook net zo belangrijk om tijd met vrienden, familie en collega’s te hebben zodat ik niet altijd in die rol van mama moet zitten. Doordat dit niet kon tijdens de lockdown voelde ik mij een beetje verloren. Ik had mijn handen vol met mijn dochter maar dat voldeed niet altijd voor mij. Ik had nood aan de buitenwereld.
Proberen positief te blijven
Na een tijdje begon de lockdown zich een beetje te versoepelen zodat ik ook af en toe iemand anders kon zien buiten mijn gezin. Ik vond ook terug de energie om mijn hobby, bakken terug op te pikken. Door hiermee bezig te zijn had ik wat tijd voor mezelf. Dat was voor mij erg belangrijk om zo wat eigenwaarde te krijgen. Ik kreeg terug een ritme en kon weer genieten van mijn dochtertje. Tegen de zomer mocht ze ook terug deeltijds naar de opvang, en waren de mogelijkheden tot sociaal contact weer groter. Ik begon terug mijn draai te vinden en had een positieve kijk op mijn bevalling. Het belangrijkste bezoek zou kunnen langskomen en in maart 2021 wanneer Corona voorbij was, zouden we een babyborrel geven.
Mijn positief zicht op de toekomst zag er intussen al een stuk minder rooskleurig uit. Ik vreesde voor een tweede lockdown en jammer genoeg kwam deze voorspelling ook uit.
In September begon mijn zwangerschap stilaan harder door te wegen, mijn dochtertje ging weer vaker naar de crèche zodat ik terug wat meer rust had doorheen de dag. Maar intussen waren de cijfers terug zodanig achteruit gegaan en werden er nieuwe strengere maatregelen opgelegd. Mijn positief zicht op de toekomst zag er intussen al een stuk minder rooskleurig uit. Ik vreesde voor een tweede lockdown en jammer genoeg kwam deze voorspelling ook uit. Ik was bang voor het effect hiervan op de geboorte van onze tweede dochter. Ik keek er immers naar uit om dit te vieren met familie en vrienden. Zou dit wel kunnen doorgaan?
Welkom, mooie dochter
Ik beviel op 15 oktober van ons dochtertje Quinn, en hoewel dat de belangrijkste personen haar reeds hebben gezien door de verscheidene wandelingen, kleine bezoekjes op afstand, Facetime gesprekken en raambezoekjes, hebben we haar geboorte toch niet kunnen vieren zoals we dat in normale omstandigheden zouden doen. Tot op de dag van vandaag zijn er nog steeds overgrootouders die haar nog niet hebben gezien, of slechts één keer buiten. En dit vind ik niet enkel spijtig voor mezelf, maar ook zeker voor hun. Ze keken er zo naar uit, maar moeten het allemaal missen. Ik hoop vooral dat ze het allemaal nog mogen meemaken. Daarom proberen we ook zeker allemaal voorzichtig te zijn voor hun.
Wat wel een voordeel was, was dat de kraamperiode niet zo hectisch verliep. In andere omstandigheden word je de eerste dagen echt overstelpt met bezoek. Ik herinner me nog goed dat bij de geboorte van mijn oudste dochter mijn ziekenhuiskamer vaak vol zat met bezoek. Dat gebeurde ook rond de voedingsmomenten en dan was mijn T-shirt kletsnat aan het worden van de stuwing. Dat heb ik deze keer gelukkig niet aan de hand gehad.
Als er één ding is wat mij altijd zal bijblijven aan deze periode is het niet welke festivals, vakanties, fuiven, uitstapjes ik dit jaar gemist zou hebben, maar des te meer het gemis van alle kleine maar mooie momenten die ik zou vieren met familie en vrienden. Alle samenkomsten die er dit jaar niet zijn geweest. De verjaardagen van petekinderen, neefjes en nichtjes die niet gevierd zijn geweest. Als dit alles voorbij is, is dat het eerste wat ik ga doen, en waar ik het meeste van ga genieten.